Diagnostyka pośmiertna w przypadkach sepsy. Część II. Badania biochemiczne i morfologiczne

Współczesna pośmiertna diagnostyka sepsy pozwala na uzyskanie wielu przydatnych z punktu widzenia medycyny sądowej dowodów weryfikujących przyczynę zgonu. Liczne doniesienia wskazują na przydatność oznaczeń wskaźników stanu zapalnego stosowanych w medycynie klinicznej, głównie białka C-reaktywnego i prokalcytoniny. Podczas sądowo-lekarskiej sekcji zwłok niezbędne staje się wnikliwe poszukiwanie objawów chorobowych i ognisk zapalnych podczas oględzin zewnętrznych i wewnętrznych. Mimo że brak jest patognomonicznych dla sepsy zmian w badaniu histopatologicznym, stanowi ono nieodzowny element diagnostyki pośmiertnej. Interpretacja uzyskanych danych i ustalenie przyczyny zgonu wymaga jednoczesnej oceny okoliczności śmierci, objawów klinicznych, wyników badań mikrobiologicznych, badań biochemicznych, ustaleń sekcyjnych i wyników badań histopatologicznych.

Contemporary post-mortem diagnostics of sepsis makes it possible to obtain multiple evidence verifying the cause of death which is valuable for forensic medicine. There are a number of reports indicating the usefulness of tests of inflammatory markers (chiefly C-reactive protein and procalcitonin) that are employed in clinical medicine. During medico-legal autopsy, it becomes necessary to perform a careful search of pathological symptoms and inflammatory foci – both during external and internal examinations. Although sepsis lacks pathognomonic lesions that can be identified by histopathological examination, it represents an intrinsic element of post-mortem diagnostics. In order to be able to interpret the findings and establish the cause of death, the evaluation must concurrently take into account the circumstances of death, clinical symptoms, results of microbiological and biochemical tests, autopsy findings and histopathological examination results.