Diagnostyka, postępowanie terapeutyczne i skutki perforacji piersiowego odcinka przełyku

Wprowadzenie: Perforacja przełyku jest ciężkim stanem chorobowym, który często zagraża życiu pacjenta.

Cel pracy: Przegląd skutków i trudności w postępowaniu terapeutycznym w przypadkach perforacji przełyku na podstawie doświadczeń zgromadzonych na oddziale torakochirurgii, z którego pochodzą autorzy, oraz danych pozyskanych z innych placówek szpitalnych.

Materiał i metody: Przeprowadzono retrospektywną analizę postępowania terapeutycznego zastosowanego u 103 pacjentów (średnia wieku: 49,4 ±3,1 roku) w latach 1997–2011. Historyczną grupę kontrolną, w której zabieg chirurgiczny wykonano metodą otwartą (94 pacjentów), porównano z grupą pacjentów (9 przypadków), u których przeprowadzono zabieg wideotorakoskopowy bez resekcji w szpitalu autorów.

Wyniki: Analiza danych wykazała, że u 32 (31%) spośród wszystkich pacjentów przy pierwszym badaniu nie stwierdzono „uszkodzenia piersiowego odcinka przełyku”. Chociaż ponad 80% pacjentów zostało przyjętych do szpitala już pierwszego dnia, w 42 przypadkach (40,8%) zabieg chirurgiczny przeprowadzono dopiero po upływie 24 godzin (52,1 ±7,8). U 60% pacjentów z grupy kontrolnej przebieg pooperacyjny był powikłany, co skutkowało podwyższeniem (p < 0,05) wskaźnika śmiertelności (35,1%) i wydłużeniem czasu hospitalizacji (41,2 ±6,1 dnia) w stosunku do grupy pacjentów, u których zabieg przeprowadzono metodą wideotorakoskopową (śmiertelność pooperacyjna – 11,1%, czas hospitalizacji – 26,5 ±5,6 dnia).

Wnioski: Perforacje przełyku są rzadkim stanem chorobowym. Ze względu na małą częstość występowania i często niespecyficzne objawy leczenie chirurgiczne jest wdrażane z opóźnieniem u ponad 40% pacjentów, co skutkuje zgonem u co trzeciego z nich. Zabiegi wideotorakoskopowe wykazują przewagę nad standardowymi zabiegami chirurgicznymi wykonywanymi metodą otwartą w leczeniu pacjentów z opóźnioną perforacją oraz ciężką reakcją zapalną.

Introduction: Esophageal perforation has been considered a catastrophic and often life-threatening event.

Aim of the research: To show the results and difficulties in the management of esophageal perforation based on the experience of our department of thoracic surgery as well as data obtained from other hospitals.

Material and methods: We performed a retrospective analysis of the management of 103 patients (mean age: 49.4 ±3.1) treated during the period of 1997–2011. Open surgery historical control group (94 patients) was compared with patients (9 cases) who had undergone video-assisted thoracoscopic surgery nonresection procedure in our hospital.

Results: Data analysis has revealed that 32 (31%) of all patients were not recognized as a “thoracic esophageal injury” at the first examination. Despite the fact that more than 80% of patients were hospitalized on the first day, in 42 cases (40.8%), surgical treatment was applied after 24 h (52.1 ±7.8). Sixty-percent patients of control group were complicated by postoperative morbidity resulted in higher (p < 0.05) mortality rate (35.1%) and hospital stay time (41.2 ±6.1 days), then VATS management of patients who had 11.1% postoperative mortality and 26.5 ±5.6 days of hospital stay.

Conclusions: Esophageal perforations are rare pathology and due to the rarity of this condition and its often nonspecific presentation, the surgical treatment of it is delayed in more than 40% of patients, which leads to death of every third patient. Video-assisted thoracoscopic surgery with adequate drain perforation has had advantages in comparison with standard open surgical techniques in treatment of patients with delayed perforation and severe inflammatory reaction.