Diagnostyka radiologiczna zwężeń w przetoce dializacyjnej i wewnątrznaczyniowe metody ich leczenia

Metody diagnostyczne przetok dializacyjnych
Częste występowanie powikłań związanych z wytworzeniem i działaniem przetok dializacyjnych skłania do poszukiwania metod diagnostycznych, które pozwolą na wczesne ich wykrywanie. Prowadzone są zarówno badania przesiewowe, jak i badania chorych z objawami klinicznymi niewydolności przetoki. Wskazaniem do badania przetoki jest: brak poszumu lub tętnienia przetoki, obecność tętniącego lub nietętniącego guza w okolicy przetoki, obrzęk lub ból kończyny, mały przepływ przez pompę, wysokie ciśnienie w linii żylnej oddającej krew lub niskie ciśnienie w linii tętniczej doprowadzającej krew do dializatora, obecność skrzepów w igle, trudności w nakłuciu, wydłużony czas dializy oraz niezadowalające parametry biochemiczne.
Badanie fizykalne jest najprostszą metodą oceny funkcjonowania przetoki dializacyjnej i wykorzystywane jest do przesiewowego badania w celu wykrycia potencjalnych zmian. Badanie fizykalne składa się z oglądania, obmacywania oraz osłuchiwania stetoskopem. Najczęstszymi objawami świadczącymi o nieprawidłowej pracy przetoki są: zaczerwienienie, obrzęk, tętniące lub nietętniące guzy, poszerzenie żył powierzchownych, nasilenie szmeru i jego charakterystyczna częstotliwość nad przetoką.
Badanie z użyciem modelu mocznikowego polega na oznaczaniu zawartości mocznika we krwi pobieranej do dializy i oddawanej oraz we krwi obwodowej. Badanie pozwala określić wielkość recyrkulacji, czyli natychmiastowego powrotu krwi dializowanej do dializatora, co najczęściej spowodowane jest obecnością zwężenia.
Badanie ciśnienia w linii doprowadzającej i odprowadzającej krew do dializatora może sugerować obecność przeszkody w napływie lub odpływie, warunkującej recyrkulacje.
Badanie ultrasonograficzne polega na wysyłaniu fali ultradźwiękowej przez kryształy piezoelektryczne umieszczone w sondzie aparatu oraz jej odbieraniu po odbiciu od tkanek, przez które fala przechodzi. Tkanki mają określone własności akustyczne, co powoduje powstawanie zróżnicowanych fal odbitych i pozwala uzyskać obraz tkanek znajdujących się pod sondą.
Badania ultrasonograficzne są wykorzystywane w medycynie od początku lat 70. XX wieku. Główne zalety badań ultrasonograficznych, to nieinwazyjność, wysoka wartość diagnostyczna, bezpieczeństwo oraz brak przeciwwskazań do ich zastosowania. Wadą jest duża zależność od subiektywnej oceny wykonującego badanie. Stephenson i Lichti już w 1971 r. zastosowali ultrasonografię do oceny...


Pełna treść artykułu...