Dializa otrzewnowa w niewydolności serca

Szacuje się, że w Europie i Ameryce Północnej przewlekła niewydolność serca występuje u 0,4–2% osób dorosłych. W Polsce to schorzenie dotyczy nawet 1 mln osób [1]. Rokowanie u chorych z przewlekłą niewydolnością serca jest bardzo poważne. W ciągu roku umiera 50% chorych w klasie IV NYHA. Śmiertelność w całej populacji chorych z przewlekłą niewydolnością serca wynosi ok. 10% rocznie [1]. Leczenie obejmuje postępowanie niefarmakologiczne, stosowanie leków (diuretyki, inhibitory ACE i ARB, b-blokery, blokery receptora aldosteronowego, glikozydy naparstnicy) i leczenie inwazyjne (np. terapia resynchronizacyjna, rewaskularyzacja wieñcowa, mechaniczne wspomaganie pracy lewej komory). U chorych z przewodnieniem niepoddającym się leczeniu diuretycznemu, do standardów postępowania należy wdrożenie zabiegów hemofiltracji, ultrafiltracji bądź, jeżeli współistnieje niewydolność nerek, hemodializy [2]. Przerywana dializa otrzewnowa jako doraźna terapia ultrafiltracyjna w ciężkiej niewydolności serca opornej na standardową farmakoterapię stosowana była już w latach 60. ubiegłego stulecia [3]. Od lat 80. ubiegłego wieku ok. 300 chorych było leczonych dializą otrzewnową (głównie ADO) w różnych ośrodkach Europy i Stanów Zjednoczonych z powodu ciężkiej niewydolności serca (IV klasa NYHA) przebiegającej z niewydolnością lub bez niewydolności nerek [4]. U chorych z zaostrzeniem niewydolności serca, u których leczenie diuretyczne nie przynosi spodziewanych rezultatów, leczenie ultrafiltracyjne dializą otrzewnową należy rozpatrywać tylko w przypadku braku dostępu naczyniowego koniecznego dla przeprowadzenia zabiegu hemofiltracji. Natomiast po ustabilizowaniu stanu chorego, w wypadku konieczności przewlekłego leczenia ultrafiltracyjnego, dializa otrzewnowa wydaje się metodą z wyboru [4]. Opisywane w literaturze doświadczenia różnych autorów obejmują leczenie chorych z niewydolnością serca tak z zastosowaniem technik ciągłych dializy otrzewnowej (CADO) [3], jak i przerywanych z użyciem automatu (ADO) [5]. Jak dotąd nie ma doświadczeñ w zastosowaniu płynów dializacyjnych opartych na polimerze glukozy w leczeniu chorych z niewydolnością serca. Racjonalna wydaje się próba rozpoczynania leczenia dializą otrzewnową w tej grupie chorych od jednej nocnej wymiany płynem zawierającym ikodekstrynę. Ewentualne zwiększanie dawki dializy następowałoby po kilkudniowym okresie obserwacji w przypadku retencji płynów z towarzyszącymi objawami progresji niewydolności serca....


Pełna treść artykułu...