Dodanie wemurafenibu skuteczne w raku jelita grubego z obecnością mutacji w genie BRAF
Autor: Marta Koblańska
Data: 31.01.2017
Źródło: 2017 American Society of Clinical Oncology (ASCO) Gastrointestinal Cancers Symposium/KS
Wyniki badania SWOG 1406 pokazują, że dodanie inhibitora BRAF wemurafenibu do leczenia skojarzonego irynotekanem z cetuksymabem wydłuża przeżycie wolne od progresji choroby i zwiększa odsetek kontroli choroby w porównaniu z leczeniem samym irynotekanem z cetuksymabem u chorych raka jelita grubego z przerzutami, z obecnością mutacji w genie BRAF.
Około 7% chorych na raka jelita grubego z przerzutami wykazuje obecność mutacji BRAF V600E, związanych ze zwiększoną złośliwością nowotworu oraz zmniejszeniem odpowiedzi na standardową chemioterapie, co z kolei prowadzi do skrócenie przeżycia. Dotychczasowe badania wykazały ograniczoną skuteczność monoterapii lub chemioterapii opartej na cetuksymabie. Wemurafenib jest wybiórczym inhibitorem BRAF V600, a w licznych badaniach przedklinicznych oraz badaniach I fazy potwierdzono, że lek ten uwrażliwia komórki raka jelita grubego z obecnością mutacji w genie BRAF na działanie cetuksymabu i irynotekanu.
Do badania włączono 106 chorych na raka jelita grubego z obecnością mutacji w genie BRAF oraz bez mutacji w genie RAS. Chorych przydzielano losowo do leczenia samym irynotekanem w skojarzeniu z cetuksymabem lub do grupy otrzymującej dodatkowo wemurafenib (n=54). Wszyscy chorzy włączeni do badania otrzymywali wcześniej 1 lub 2 linie leczenia z wyłączeniem leków skierowanych przeciwko EHGR. W przypadku wystąpienia progresji choroby chorzy zakwalifikowani do ramienia kontrolnego mogli przejść do grupy leczonej wemurafenibem. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było przeżycie wolne od progresji choroby (progression-free survival, PFS).
W grupie leczonej wemurafenibem odnotowano statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od progresji choroby (współczynniki ryzyka [hazard ratio, HR] = 0,42; 95% CI, 0,26-0,66; p=0,0002). Leczenie wemurafenibem zwiększyło medianę przeżycia wolnego od progresji choroby z 2 miesięcy u chorych otrzymujących irynotekan/cetuksymab do 4,4 miesiąca. Odsetki odpowiedzi również zwiększyły się z 4% w ramieniu kontrolnym do 16% w ramieniu z wemurafenibem. Zwiększenie odsetka chorych ze stabilizacja choroby wpłynęło na zwiększenie całkowitego odsetka kontroli choroby z 22% w ramieniu kontrolnym do 67% w ramieniu z wemurafenibem. Badacze podkreślili również wydłużenie czasu trwania odpowiedzi u chorych leczonych wemurafenib w porównaniu z bardzo krótkimi odpowiedziami w grupie kontrolnej.
W ramieniu z wemurafenibem statystycznie istotnie częściej dochodziło do niedokrwistości, neutropenii i nudności 3. lub 4. stopnia. W opinii badaczy może to wynikać z dłuższej ekspozycji, co jest zgodne z obserwacjami z wcześniejszych badan 2.fazy z zastosowaniem leczenia skojarzonego cetuksymabem z irynotekanem. Wśród chorych leczonych wemurafenibem było też więcej przypadków bólu stawów, co jest znanym działaniem niepożądanych, obserwowanym w trakcie stosowania tego leku. Dodanie wemurafenibu nie zwiększało jednak częstości dermatologicznych działań niepożądanych. Łącznie u 18% chorych przydzielonych do grupy otrzymującej wemurafenib przerwano leczenie w porównaniu do 8% w ramieniu kontrolnym.
Badacze podsumowali, że przedstawiony sposób leczenia jest istotną opcją terapeutyczną, potrzebną dla chorych na raka jelita grubego o agresywnym przebiegu, u których standardowe schematy chemioterapii nie przynoszą spodziewanych korzyści klinicznych.
Do badania włączono 106 chorych na raka jelita grubego z obecnością mutacji w genie BRAF oraz bez mutacji w genie RAS. Chorych przydzielano losowo do leczenia samym irynotekanem w skojarzeniu z cetuksymabem lub do grupy otrzymującej dodatkowo wemurafenib (n=54). Wszyscy chorzy włączeni do badania otrzymywali wcześniej 1 lub 2 linie leczenia z wyłączeniem leków skierowanych przeciwko EHGR. W przypadku wystąpienia progresji choroby chorzy zakwalifikowani do ramienia kontrolnego mogli przejść do grupy leczonej wemurafenibem. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było przeżycie wolne od progresji choroby (progression-free survival, PFS).
W grupie leczonej wemurafenibem odnotowano statystycznie istotną poprawę przeżycia wolnego od progresji choroby (współczynniki ryzyka [hazard ratio, HR] = 0,42; 95% CI, 0,26-0,66; p=0,0002). Leczenie wemurafenibem zwiększyło medianę przeżycia wolnego od progresji choroby z 2 miesięcy u chorych otrzymujących irynotekan/cetuksymab do 4,4 miesiąca. Odsetki odpowiedzi również zwiększyły się z 4% w ramieniu kontrolnym do 16% w ramieniu z wemurafenibem. Zwiększenie odsetka chorych ze stabilizacja choroby wpłynęło na zwiększenie całkowitego odsetka kontroli choroby z 22% w ramieniu kontrolnym do 67% w ramieniu z wemurafenibem. Badacze podkreślili również wydłużenie czasu trwania odpowiedzi u chorych leczonych wemurafenib w porównaniu z bardzo krótkimi odpowiedziami w grupie kontrolnej.
W ramieniu z wemurafenibem statystycznie istotnie częściej dochodziło do niedokrwistości, neutropenii i nudności 3. lub 4. stopnia. W opinii badaczy może to wynikać z dłuższej ekspozycji, co jest zgodne z obserwacjami z wcześniejszych badan 2.fazy z zastosowaniem leczenia skojarzonego cetuksymabem z irynotekanem. Wśród chorych leczonych wemurafenibem było też więcej przypadków bólu stawów, co jest znanym działaniem niepożądanych, obserwowanym w trakcie stosowania tego leku. Dodanie wemurafenibu nie zwiększało jednak częstości dermatologicznych działań niepożądanych. Łącznie u 18% chorych przydzielonych do grupy otrzymującej wemurafenib przerwano leczenie w porównaniu do 8% w ramieniu kontrolnym.
Badacze podsumowali, że przedstawiony sposób leczenia jest istotną opcją terapeutyczną, potrzebną dla chorych na raka jelita grubego o agresywnym przebiegu, u których standardowe schematy chemioterapii nie przynoszą spodziewanych korzyści klinicznych.
Przegląd Gastroenterologiczny
