Doszklistkowe iniekcje bewacyzumabu w leczeniu cukrzycowego obrzęku plamki

Wstęp
Ocena skuteczności leczenia cukrzycowego obrzęku plamki za pomocą doszklistkowych iniekcji bewacizumabu.

Materiał i metody
Badaniem prospektywnym objęto 21 oczu u 21 pacjentów z klinicznie znamiennym cukrzycowym obrzękiem plamki, potwierdzonym badaniem angiografii fluoresceinowej oraz badaniem optycznej koherentnej tomografii. Średni wiek pacjentów wynosił 60,6 ± 12,4 roku, a średni czas trwania cukrzycy 16,0 ± 9,3 roku. Pacjentów badano kilkakrotnie: przed leczeniem, 3 tygodnie po każdej iniekcji oraz 3 miesiące po zakończeniu terapii. Oceniano: ostrość wzroku za pomocą tablic EDTRS (którą wyrażano w skali logMAR), przedni i tylny odcinek oczu oraz centralną grubość siatkówki, mierzoną za pomocą optycznej koherentnej tomografii (Topcon 3D OCT-1000). Bewacyzumab podawano doszklistkowo w dawce 1,25 mg/0,05 ml, w odstępach 1-miesięcznych. Trzy iniekcje otrzymało 10 pacjentów, dwie iniekcje – 5 pacjentów, jedną iniekcję 7 pacjentów. Od kolejnych podaży odstępowano, kiedy zaobserwowano powrót pełnej ostrości wzroku lub redukcję centralnej grubości siatkówki do wartości <250 μm. Do analizy statystycznej wyników zastosowano sparowany test T przy założonym poziomie istotności p<0,05.

Wyniki
U pacjentów z badanej grupy średnia ostrość wzroku przed rozpoczęciem terapii wynosiła 0,50 (0,15–1,50) logMAR i po pierwszej iniekcji uległa istotnej poprawie do 0,40 (0,00–1,30) logMAR (p = 0,044). Dalsza stopniowa poprawa następowała po kolejnych iniekcjach. U 10 pacjentów, którzy otrzymali wszystkie 3 iniekcje, po kolejnych podażach średnia ostrość wzroku poprawiała się z 0,50 logMAR (0,15–1,50) przed leczeniem na: 0,45 logMAR (0,1–1,3) (p = 0,078), 0,35 logMAR (0,00–1,30) (p = 0,011), 0,25 logMAR (0,05–1,20) (p = 0,007), po 3 miesiącach wynosiła ostatecznie 0,30 logMAR (0,10–0,70) (p = 0,018). U wszystkich pacjentów z badanej grupy pierwsza iniekcja nie powodowała redukcji grubości siatkówki – 368 μm (234–708) vs 389 μm (236–642) (p = 0,602). Po kolejnych podażach leku obserwowano wprawdzie jej zmniejszanie się w porównaniu do wartości wyjściowych, różnice nie były jednak znamienne. Po zakończeniu leczenia średnia centralna grubość siatkówki wynosiła 373 μm (p = 0,235). Natomiast u 10 osób, którym zaaplikowano 3 iniekcje, przed rozpoczęciem leczenia odnotowano średnią grubość siatkówki na poziomie 407 μm (312–701), miesiąc po pierwszej podaży wartość ta wzrosła do 441 μm (323–634) (p = 0,959), po drugiej zmniejszyła się do 340 μm (281–679) (p = 0,126), po trzeciej zmniejszyła się do 331 μm (244–568) (p = 0,086), po trzech miesiącach wynosiła 348 μm (147–627) (p = 0,176).

Wnioski
Doszklistkowe iniekcje bewacyzumabu u pacjentów z cukrzycowym obrzękiem plamki powodują istotną poprawę ostrości wzroku oraz wyraźne, chociaż nieznamienne, zmniejszenie centralnej grubości siatkówki.



Introduction
To estimate effectiveness of bevacizumab intravitreal injections in the treatment of diabetic macular oedema.

Material and methods
The perspective study included 22 eyes in 22 patients with clinically significant diabetic macular oedema confirmed by fluorescein angiography and optical coherence tomography. Mean age of the patients was 60.6 ± 12.4 years, while mean diabetes duration was 16.0 ± 9.3 years. Vision acuity (expressed in logMAR scale), as well as anterior and posterior part of the eye were evaluated. Central retinal thickness was measured with the use of optical coherence tomography Topcon 3D OCT 1000 apparatus before and 3 weeks following each injection. Bevacizumab was administered intravitrealy in the dose of 1.25 mg/0.05 ml at monthly intervals. 10 patients were administered 3 injections, 5 patients – 2, while 7 – only 1 injection. The injection therapy was discontinued when the patients gained full vision acuity or when central retinal thickness was reduced to <250 μm. Statistical analysis of the results was performed with the use of Wilcoxon test, with significance p<0.05.

Results
Mean vision acuity prior to the therapy amounted to 0.50 (0.15–1.50) logMAR and after the first injection improved to 0.40 (0.00–1.30) logMAR (p = 0.044). Further improvement was observed after subsequent injections. As regards patients who were administered 3 injections, mean vision acuity observed after further injections improved significantly from 0.50 (0.15–1.50) logMAR prior to the treatment to: 0.45 (0.1–1.3) (p = 0.078), 0.35 (0.00–1.30) (p = 0.011), 0.25 (0.05–1.20) (p = 0.007) and 0.30 (0.10–0.70) logMAR (p = 0.018). The first injection caused no reduction of retinal thickness – 368 μm (234–708) vs. 389 (236–642) μm (p=0.602). However, following further injections decreased retinal thickness compared to the initial values; yet the differences were not significant. Retinal thickness following three injections amounted to: 407 (312–701) μm prior to the treatment, 441 (323–634) μm one month after the first injection (p = 0.959), 340 (281–679) one month after the second injection (p = 0.126), 331 (244–568) one month after the third injection (p = 0.086) and 348 (147–627) three months after the third injection (p = 0.176).

Conclusions
Intravitreal bevacizumab injections in patients with diabetic macular oedema caused a significant improvement of vision acuity and a significant reduction of central retinal thickness.