Dziewięćdziesiąt lat Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego

Dermatologia i wenerologia w Polsce były przez wiele lat częścią chirurgii i medycyny wewnętrznej. Ich wyodrębnienie i połączenie w jedną specjalność medyczną przypada na lata 60. XIX wieku.

W 1863 roku w Krakowie powstała pierwsza w Polsce klinika dermatologiczna, natomiast w Warszawie, po zamknięciu Szkoły Głównej i przekształceniu jej w 1869 roku w rosyjski uniwersytet, nieoficjalną funkcję kliniki dermatologii pełnił Szpital św. Łazarza, najstarszy polski szpital wenerologiczny. W tym czasie działały również inne oddziały dermatologiczne, m.in. w Łodzi (szpital św. Aleksandra), we Lwowie (Szpital Krajowy) i w Poznaniu (Szpital Miejski kierowany przez ordynatorów niemieckich).

W 1901 roku z inicjatywy prof. Władysława Reissa powstało Krakowskie Towarzystwo Dermatologiczne, a 3 lata później, w 1904 roku, aktywnie dzia­łająca Sekcja Skórno-Weneryczna przy Warszawskim Towarzystwie Lekarskim. Sekcja liczyła 48 człon­ków, a jej przewodniczącym był dr Ksawery Watraszewski, naczelny lekarz Szpitala św. Łazarza, wybitny znawca kiły. Oba stowarzyszenia brały czynny udział w pracach Towarzystwa Przyrodników i Lekarzy Polskich, które skupiało lekarzy różnych specjalności. W 1907 roku na Zjeździe Towarzystwa Przyrodników i Lekarzy we Lwowie dermatologii i wenerologii poświęcono oddzielną, ważną sesję zjazdową, której przewodniczył prof. Włodzimierz Łukaszewicz, kierownik powstałej nieco wcześniej lwowskiej Kliniki Dermatologicznej. Prelegentami byli dermatolodzy ze wszystkich 3 zaborów.

Niewątpliwie dużą rolę w rozwoju polskiej dermatologii i integracji środowiska dermatologicznego odegrał w tym czasie „Przegląd Chorób Skórnych i Wenerycznych”, czasopismo założone w 1906 roku przez związanego z warszawskim Szpitalem św. Łazarza dr. Feliksa Malinowskiego i rozsyłane przez niego (często na własny koszt) do wszystkich dermatologów. Aktywni polscy dermatolodzy – Franciszek Krzyształowicz, Ksawery Watraszewski, Włodzimierz Łukasiewicz, Roman Leszczyński, Władysław Reiss, Leon Wernic, Wacław Sterling, Jan Lenartowicz i inni, coraz częściej publikowali swoje prace naukowe zarówno w polskich, jak i zagranicznych czasopismach.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości stanowiło impuls, a ustabilizowanie się sytuacji politycznej pozwoliło na utworzenie w lutym 1920 roku ogólnopolskiego stowarzyszenia dermatologów – Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego (PTD) z siedzibą w Warszawie. Pierwszym prezesem PTD został...


Pełna treść artykułu...