ELEKTROKARDIOLOGIA. ZABURZENIA RYTMU
Izolowane migotanie przedsionków

Redaktor działu Elektrokardiologia. Zaburzenia rytmu


lek. Szymon Budrejko – pracownik Kliniki Kardiologii i Elektroterapii Serca Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Interesuje się głównie szeroko rozumianą elektroterapią serca. W pracy naukowej koncentruje się na zagadnieniach dotyczących anatomii serca w aspekcie elektrofizjologii, a obecnie na problematyce omdleń oraz zaburzeń rytmu serca, ich diagnostyki i leczenia. W pracy klinicznej zajmuje się elektrostymulacją oraz elektrofizjologią serca i różnymi formami elektrokardiologii zabiegowej.

Dział Elektrokardiologia. Zaburzenia rytmu ma na celu przybliżenie Czytelnikowi wiedzy z dziedziny elektrokardiologii, która nie zawsze jest powszechnie rozumiana, a przez to również lubiana. Uroku elektrofizjologii nie trzeba i nie wypada tłumaczyć tym, którzy na co dzień się nią zajmują. Mam nadzieję, że uda mi się zainteresować tą tematyką również pozostałych Czytelników, a jeśli wyniknie z tego korzyść dla ich codziennej praktyki kardiologicznej, cel tego działu zostanie w pełni osiągnięty.




Wstęp
Migotanie przedsionków (atrial fibrillation, AF) jest najczęstszą arytmią spotykaną w codziennej praktyce klinicznej. Stanowi ono przyczynę jednej trzeciej wszystkich hospitalizacji związanych z zaburzeniami rytmu serca. Według różnych szacunków, ok. 4,5 mln osób w Unii Europejskiej cierpi na napadowe lub przetrwałe AF, przy czym częstość występowania oraz liczba hospitalizacji związanych z tą arytmią stale wzrasta [1, 2].
Z punktu widzenia standardowego elektrokardiogramu AF jest stosunkowo łatwe do rozpoznania ze względu na charakterystyczny obraz, jednak chorzy z tą arytmią nie stanowią jednorodnej grupy. Migotanie przedsionków doczekało się licznych podziałów i klasyfikacji klinicznych, z których obecnie obowiązujące można znaleźć w wytycznych wydanych wspólnie przez europejskie i amerykańskie towarzystwa kardiologiczne [3].
Według wytycznych migotanie przedsionków można podzielić na podstawie różnych kryteriów:
1) nawrotowość – pierwszy epizod i nawracające AF,
2) czas trwania – napadowe, przetrwałe, utrwalone AF,
3) podłoże patofizjologiczne – wtórne (przyczyny sercowe i pozasercowe) lub izolowane AF.
O ile pierwsze dwa kryteria podziału oraz wyróżnione na ich podstawie podkategorie kliniczne nie budzą specjalnych wątpliwości i są dobrze zdefiniowane, o tyle trzecia...


View full text...