Echokardiografia
Tkankowa echokardiografia dopplerowska

Wstęp

Tkankowa echokardiografia dopplerowska (tissue doppler imaging, TDI) jest nową techniką echokardiograficzną mającą zastosowanie w diagnostyce kardiologicznej. Prędkość ruchu tkanki jest rejestrowana dzięki filtrom eliminującym zapis szybkich prędkości związanych z przepływem krwi. Badanie TDI umożliwia ilościową ocenę globalnej i regionalnej funkcji miokardium oraz synchronii skurczu.
Tkankowa echokardiografia dopplerowska może być wykonana dwoma technikami. Pierwszą z nich jest brazowanie prędkości ruchu miokardium metodą dopplera tkankowego spektralnego (pulsed-wave tissue doppler imaging, PWTDI). Nakładając bramkę dopplera pulsacyjnego na pierścień zastawki mitralnej lub dowolny segment miokardium, uzyskujemy wykres prędkości ruchu analizowanego segmentu względem czasu (ryc. 1.). Uzyskiwane prędkości to: maksymalna prędkość skurczowa (fala S’), maksymalna prędkość wczesnorozkurczowa (fala E’) oraz prędkość końcoworozkurczowa (fala A’). Ograniczeniem tej techniki jest możliwość dokonywania pomiaru prędkości wyłącznie jednego obszaru w danym czasie. Ogromną jej przewagą jest jednak dostępność nawet w aparatach starszej generacji oraz to, że nie wymaga obróbki w post-processingu, co czyni ją bardziej użyteczną w codziennej praktyce lekarskiej.
Przy użyciu kolorowego dopplera tkankowego (color-coded tissue doppler imaging, C-TDI) każdy piksel spektrum dopplerowskiego zostaje zakodowany kolorem w zależności od kierunku i średniej prędkości ruchu miokardium w danym polu obrazowania. Obszary wykazujące ruch w kierunku głowicy kodują się na czerwono, w kierunku przeciwnym na niebiesko (ryc. 2. A–C). Kodowanie kolorem pozwala na natychmiastową wizualną ocenę ruchu struktur serca. Do dalszej analizy, która odbywa się w post- -processingu, niezbędny jest zapis minimum 3 cykli pracy serca (cine loop) pod kontrolą EKG. Wartości pomiarów prędkości miokardialnych wykonanych techniką pulsacyjną oraz kodowaną kolorem nie są identyczne, wykazują jednak silną wzajemną korelację. Doppler tkankowy pulsacyjny pozwala na pomiar maksy­malnej prędkości miokardialnej, natomiast doppler tkankowy kolorowy średniej prędkości miokardialnej (ryc. 3.). Wartości prędkości maksymalnych rejestrowane w czasie rzeczywistym są o 25% większe od średnich wartości prędkości uzyskiwanych w post-processingu znad tych samych obszarów. Wyjściowe obrazy prędkości miokardialnych poddaje się dalszej obróbce w trybie off-line. Otrzymujemy następujące pochodne: odkształcenie...


Pełna treść artykułu...