Endoprotezoplastyka stawu skokowo-goleniowego – leczenie operacyjne i rehabilitacja

Jeżeli chcesz zacytować ten artykuł w swojej pracy, zrób to tak: Prusinowska A, Krogulec Z, Turski P, Przepiórski E, Małdyk P, Księżopolska-Orłowska K. Total ankle replacement – surgical treatment and rehabilitation. Reumatologia 2015; 53, 1: 34-39; DOI: 10.5114/reum. 2015.50555.

WPROWADZENIE

Staw skokowo-goleniowy jest stawem zawiasowym i ma tylko jeden stopień swobody. Jego powierzchnie stawowe są bardzo dobrze dopasowane, ponieważ w fazie podporu jednonożnego cyklu chodu staw ten jest poddawany bardzo dużym obciążeniom. Oddziałuje na niego masa całego ciała, jak również siły będące wynikiem rozpraszania energii kinetycznej człowieka wchodzącego nagle w kontakt z powierzchnią ziemi w czasie chodu, biegu czy skoków [1, 2].
Staw skokowy jest idealnym przykładem współpracy aparatu więzadłowego, mięśni i ukształtowania kostnego końców stawowych. Przy ustawieniu stopy w pozycji neutralnej lub w zgięciu grzbietowym szerszy wymiar bloczka kości skokowej idealnie „rygluje się” w widełkach utworzonych przez końce kości piszczelowej i strzałkowej. Należy przy tym pamiętać, że wspomniane widełki – utworzone przez kostki boczną i przyśrodkową – mają również pewną sprężystość dzięki temu, że kość piszczelowa i strzałka nie są zrośnięte, a utrzymuje je więzozrost piszczelowo-strzałkowy [2].
Zakres ruchów zgięcia–wyprostu jest uwarunkowany przede wszystkim długością łuków powierzchni stawowych. Powierzchnia stawowa kości piszczelowej stanowi wycinek koła odpowiadający kątowi 70 stopni, z wierzchołkiem umieszczonym w osi obrotu, natomiast bloczek kości skokowej – wycinek odpowiadający kątowi 140–150 stopni. Na podstawie prostego odejmowania można stwierdzić, że całkowity zakres ruchu zgięcia–wyprostu powinien wynosić 70–80 stopni. Ponieważ bloczek bardziej wystaje w części tylnej niż przedniej, zakres ruchu wyprostu jest większy niż zakres zgięcia [2].
Poza ruchami zgięcia i wyprostu, które zachodzą w stawie skokowo-goleniowym, stopa porusza się wokół osi długiej podudzia (przywiedzenie i odwiedzenie) oraz własnej osi, osi podłużnej (pronacja i supinacja). W rzeczywistości ruch w jednej płaszczyźnie musi być sprzężony z przemieszczeniami w dwóch pozostałych. Dlatego przywiedzeniu musi towarzyszyć supinacja oraz niewielki wyprost. Wykonanie tych trzech połączonych ruchów ustawia stopę w odwróceniu (inwersji), natomiast odwiedzenie połączone z pronacją i zgięciem prowadzi do ustawienia stopy w nawróceniu (ewersji) [2].
Zginacze...


Pełna treść artykułu...