Mimo że istnieje wiele dróg podawania steroidów płciowych kobietom – m.in. drogą przezskórną (plastry, żele), wziewną (inhalacje donosowe), dopochwową (globulki, tabletki i kremy dopochwowe, pierścienie pochwowe), za pomocą iniekcji domięśniowych, implantów podskórnych czy drogą domaciczną (wkładki domaciczne uwalniające hormony) – to jedną z dwóch najpopularniejszych form terapii hormonalnej (ang. hormone therapy – HT) okresu menopauzy pozostaje nadal tabletka doustna.
Podany doustnie estradiol (E2 – podstawowy i najlepszy estrogen w doustnej HT), zanim dostanie się do krążenia ogólnego i osiągnie narząd docelowy, musi być wchłonięty w przewodzie pokarmowym, dostać się do krążenia wrotnego, a następnie do wątroby, by tam z jednej strony sam ulec częściowo przemianom metabolicznym (do krążenia ogólnego przechodzi tylko niewielka część podanej dawki), z drugiej zaś wpłynąć na zmiany metabolizmu komórek wątroby. Po zmetabolizowaniu w przewodzie pokarmowym i wątrobie E2 przedostaje się do krążenia ogólnego głównie jako estron (E1) i jego siarczan. Wzrost białka SHBG (ang. sex hormone binding globulin) po doustnym podaniu HT to kolejne ograniczenie biodostępności krążącego E2. Jest to szczególnie widoczne podczas doustnej terapii za pomocą skoniugowanych estrogenów końskich (ang. conjugated equine estrogens – CEE), indukującej wzrost stężeń tego białka wiążącego znacznie silniej niż 17b-estradiol [1]. Schemat przemian E2 po podaniu doustnym przedstawiono na ryc. 1. [2].
Efekt pierwszego przejścia przez wątrobę skutkuje wieloma zmianami metabolicznymi, charakterystycznymi dla doustnej HT. Zaliczyć do nich należy przede wszystkim spadek stężenia cholesterolu całkowitego, spadek stężenia frakcji LDL-cholesterolu, wzrost stężenia frakcji HDL-cholesterolu, wzrost stężenia trójglicerydów, korzystny wpływ na fibrynolizę ustrojową (głównie spadek aktywności i stężenia inhibitora plazminogenu 1 – PAI-1), wzrost produkcji angiotensynogenu, wzrost stężenia E1, wzrost stężenia SHBG, wzrost stężenia CBG (ang. corticosteroid-binding globulin), wzrost stężenia białka C-reaktywnego (ang. C-reactive protein – CRP) [3]. Główne skutki metaboliczne obserwowane po doustnym podaniu estradiolu przedstawiono w tab. I [4].
Choć doustna HT wymaga większych niż przezskórna HT dobowych dawek estrogenów (w przypadku E2 jest to dawka ok. 40 razy większa), a wiele efektów metabolicznych doustnego podania hormonu może być niekorzystnych dla kobiety po menopauzie (np. aktywacja układu RAA i możliwy wzrost ciśnienia tętniczego krwi warto podkreślić, że doustna HT obniża poziom cholesterolu (korzystnie modyfikując jego frakcje) silniej niż plastry oraz efektywniej pobudza fibrynolizę ustrojową, co może mieć istotne implikacje krążeniowe [5, 6].
Niezmiernie ważny w złożonej HT okresu menopauzy jest również wybór odpowiedniego progestagenu. Choć obecnie jedynym wskazaniem do stosowania wstawki progestagennej w ramach HT jest zabezpieczenie błony śluzowej jamy macicy przed rozrostami, a w konsekwencji przed rozwojem adenocarcinoma endometrii, to – z jednej strony – złożona problematyka stosowania HT u kobiet menopauzalnych (m.in. regulacja zaburzeń miesiączkowania w okresie przedmenopauzy i pomenopauzy, współwystępowanie rozrostów endometrium, endometriozy, mięśniaków macicy, łagodnych zmian sutka czy chorób sercowo-naczyniowych), z drugiej zaś obecność dodatkowych efektów metabolicznych stosowania danego progestagenu (m.in. wpływ na gospodarkę lipidową i węglowodanową oraz hemostazę) wymagają, by wybór ten pozwalał w możliwie najlepszy sposób na indywidualizację terapii i dostosowanie jej do potrzeb każdej pacjentki. Znalezienie (stworzenie) takiego idealnego progestagenu pozwoli uniknąć wielu działań ubocznych charakterystycznych dla tej grupy leków, będących pochodną ich aktywności androgennej, glikokortykoidowej i mineralokortykoidowej czy estrogenowej.
Z wielu dostępnych danych wynika, że – pomimo wprowadzania coraz doskonalszych progestagenów (np. drospirenonu) – jednym z najlepszych (jeśli nie najlepszym) związkiem z tej grupy leków pozostaje dydrogesteron. Wskazuje na to wyraźnie porównanie profili farmakologicznych dydrogesteronu z innymi progestagenami (tab. II).
Dydrogesteron ponadto, podobnie jak szereg nowych progestagenów wprowadzanych obecnie do HT, takich jak np. drospirenon, octan nomegestrolu, promegeston, megeston, trimegeston czy nestoron, należy do grupy selektywnych modulatorów enzymów metabolizmu estrogenów (ang. selective estrogen enzyme modulators – SEEM). Progestageny z tej grupy pobudzają aktywność sulfotransferazy w tkance gruczołu sutkowego, hamując jednocześnie aktywność sulfatazy, aromatazy i 17b-dehydrogenazy hydroksysteroidowej. Ten korzystny wpływ na aktywność układów enzymatycznych biorących udział w lokalnej biosyntezie estrogenów prowadzi do zmniejszenia kancerogennej puli hormonów w tkankach sutka [7].
Dydrogesteron w połączeniu z E2, w ramach doustnej HT okresu menopauzy, jest obecnie dostępny na polskim rynku farmaceutycznym w 3 gotowych, złożonych preparatach hormonalnych:
• dla miesiączkujących kobiet menopauzalnych w cyklicznej HT – tabletki zawierające 2 mg E2 (przez pierwsze 14 dni) oraz 2 mg E2 i 10 mg dydrogesteronu (od 15.–28. dnia cyklu) (opakowanie 28 tabl.),
• dla kobiet po menopauzie w ciągłej HT – tabletki zawierające 2 mg E2 i 10 mg dydrogesteronu (opakowanie 28 tabl.),
• dla kobiet po menopauzie jako ciągła, niskodawkowa HT – tabletki zawierające 1 mg E2 i 5 mg dydrogesteronu (opakowanie 28 tabl.).
Estradiol w połączeniu z dydrogesteronem stosowany wg ww. trzech formuł dawkowania to skuteczna i, co równie ważne, bezpieczna forma leczenia dolegliwości oraz schorzeń okresu menopauzy.
E2 + dydrogesteron a nieprawidłowe krwawienia maciczne
Występowanie (meno)metrorrhagia w trakcie stosowania HT jest jedną z głównych przyczyn niskiego compliance. W przypadku cyklicznej HT jest ważne, by charakterystyczne dla niej krwawienia z odstawienia były regularne, nieobfite i niedługie. Inną sprawą jest występowanie acyklicznych krwawień podczas hormonoterapii, mogących sugerować obecność patologii w obrębie endometrium. Cykliczna, doustna HT złożona z dydrogesteronu i E2 charakteryzuje się dobrą kontrolą krwawień macicznych i niskim odsetkiem kobiet (1,06%) rezygnujących z niej z powodu nieprawidłowych krwawień. Częstość krwawień międzymiesiączkowych podczas tego typu terapii jest niska i oceniana na 4,6–9,8% na cykl, a ponad 60% kobiet nie ma ich w ogóle. Średnia długość krwawienia wynosiła 5,5 dnia, a samo krwawienie pojawia się z dużą regularnością pomiędzy 13. a 14. dniem cyklu. W przypadku zastosowania jej u kobiet po menopauzie, regularne krwawienia powracają u 86–96% [8]. Jest to zgodne z częstością krwawień z odstawienia u kobiet 50–60-letnich, występujących podczas innych typów cyklicznej HT [9]. W przypadku ciągłej, niskodawkowej HT złożonej z 1 mg E2 i różnych dawek dydrogesteronu (5–20 mg/dobę) amenorrhoea po roku terapii utrzymuje się u 75–89% kobiet [10]. Ta dobra skuteczność kontroli krwawień przełomowych powoduje większą akceptację terapii przez pacjentki oraz zmniejsza ogólne koszty leczenia, redukując liczbę wykonywanych dodatkowo badań USG, biopsji aspiracyjnych, abrazji czy histeroskopii.
E2 + dydrogesteron a patologia endometrium
Liczne badania epidemiologiczne dowiodły, że stosowanie samych estrogenów bez jednoczesnej substytucji progestagenowej u kobiet z zachowaną macicą daje rezultat w postaci wzrostu ryzyka hiperplazji i raka endometrium [11]. Progestageny wywierają bowiem antyproliferacyjny efekt na błonę śluzową trzonu macicy, poddaną uprzednio działaniu estrogenów, przekształcając proliferacyjnie zmienioną tkankę w amitotyczne, wydzielnicze endometrium [12]. Zastosowanie progestagenów w HT zmniejsza ryzyko hiperplazji i raka błony śluzowej macicy [13]. Doustny progestagen, aby zrównoważyć mitogenny wpływ estrogenu w ciągłej hormonoterapii, musi być podawany codziennie, natomiast w cyklicznej HT przez 10–14 dni drugiej fazy cyklu [14]. Potwierdzeniem ochronnego wpływu progestagenów na endometrium jest brak mitotycznej aktywności komórek cew gruczołowych w większości z poddanych ocenie histologicznej fragmentów błony śluzowej jamy macicy, pobranych w trakcie takich zabiegów diagnostycznych, jak biopsja pipelle, D&C (ang. dilation and curettage) czy histeroskopia [15]. Trzeba wiedzieć, że HT redukuje, lecz nie eliminuje całkowicie występowania hiperplazji lub raka endometrium [11]. Częstość występowania rozrostu prostego endometrium w trakcie rocznej HT (zarówno cyklicznej, jak i ciągłej) u kobiet z zachowaną macicą jest oceniana odpowiednio na 20% i poniżej 1% [16]. Co więcej, ten korzystny wpływ HT na endometrium utrzymuje się w kolejnych latach terapii. W ciągu 3 lat badania Postmenopausal Estrogen/Progestin Interventions Trial (PEPI Trial) hiperplazję endometrium stwierdzono u mniej niż 1% kobiet przyjmujących HT złożoną z CEE i mikronizowanego progesteronu lub octanu medroksyprogesteronu (MPA), podczas gdy w grupie stosującej wyłącznie CEE aż w 62% przypadków. Należy także podkreślić, że w badaniu tym w grupie kobiet stosujących HT nie było żadnego przypadku rozrostu atypowego, podczas gdy w grupie otrzymującej same estrogeny częstość rozrostu atypowego wynosiła 12% [17]. Także dydrogesteron jest progestagenem skutecznie zabezpieczającym kobiety stosujące HT przed patologią endometrium – w trakcie 12 mies. doustnej HT złożonej z E2 i dydrogesteronu rozrost prosty endometrium został wykryty u 1 ze 146 kobiet (0,7%). U kolejnych 3 kobiet (2,1%) stwierdzono endometrium proliferacyjne, natomiast pozostała grupa (97,2%) charakteryzowała się amitotycznym/wydzielniczym lub atroficznym endometrium [18].
E2 + dydrogesteron a problematyka raka sutka
Wpływ na insulinopodobny czynnik wzrostu 1
Jest to peptyd strukturalnie i czynnościowo podobny do insuliny. Większość insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (ang. insuline-like growth factor-1 – IGF-1) w krążeniu jest pochodzenia wątrobowego, a jego synteza jest stymulowana przez hormon wzrostu (ang. growth hormone – GH). Pomiędzy IGF-1 a GH występuje mechanizm ujemnego sprzężenia zwrotnego, a wiele badań populacyjnych dowodzi, iż oś hormonalna IGF-1/GH ma związek z ryzykiem raka sutka [19]. Insulinopodobny czynnik wzrostu 1 jest silnym mitogenem dla komórek raka sutka. Jego wysokie poziomy w krążeniu są związane ze zwiększonym ryzykiem raka sutka u kobiet w okresie premenopauzy [20]. Biodostępność IGF-1 w tkankach jest regulowana przez peptydy wiążące IGF (ang. IGF-binding protein – IGFPB). Uważa się, że połączony efekt działania E2 i IGF-1 może stymulować proliferację prawidłowych komórek nabłonkowych i prowadzić do wzrostu ryzyka raka sutka [19]. Estrogenoterapia zmniejsza aktywność krążącego IGF-1 poprzez hamowanie jego syntezy w wątrobie oraz zwiększenie poziomu IGFPB-1, przy czym doustna droga podania hormonów ma większy wpływ na syntezę wątrobową tego białka niż droga przezskórna [21]. Połączenie dydrogesteronu z E2 w doustnej HT korzystnie obniża poziom IGF-1, niezależnie od jego poziomów wyjściowych. Zjawiska tego nie obserwuje się natomiast w trakcie przezskórnej HT, złożonej z E2 i octanu noretisteronu (NETA), a w grupie z niskimi wyjściowymi poziomami IGF-1 dochodzi nawet do wzrostu stężenia IGF-1 w trakcie terapii [22]. Octan noretisteronu i MPA przyjmowane w ramach doustnej HT, odmiennie niż dydrogesteron, zmniejszają korzystny wpływ estrogenów na IGF-1 [23].
Wpływ na białko SHBG
Jest to białko nośnikowe dla steroidów płciowych we krwi, a jego stężenie w surowicy reguluje poziomy wolnej frakcji androgenów i estradiolu oraz dostęp tych hormonów do tkanek docelowych. Zaobserwowano związek pomiędzy niskim stopniem wiązania E2 z SHBG (i niewielkim wzrostem jego wolnej frakcji) a wzrostem częstości raka sutka u kobiet po menopauzie [24]. Wykazano, że oprócz pełnienia funkcji nośnikowej, SHBG łączy się z komórkami tkanek estrogenozależnych [25]. SHBG poprzez aktywację cAMP hamuje indukowaną przez E2 proliferację komórek w estrogenozależnym raku sutka [26]. Białko to można uznać za czynnik spustowy, który aktywuje antyestrogenową ścieżkę metaboliczną organizmu. Doustna estrogenoterapia stymuluje, w wyniku efektu pierwszego przejścia, produkcję SHBG w wątrobie, natomiast E2 podawany przezskórnie nie powoduje wzrostu stężeń tego białka [27]. Progestageny nadające aktywność androgenną zmniejszają korzystny wpływ doustnej HT na poziom SHBG [28]. Efektu takiego nie obserwuje się natomiast w przypadku dydrogesteronu – podanie kobietom doustnej, cyklicznej HT złożonej z tego progestagenu i E2 powoduje znaczący, szybki wzrost stężeń SHBG, którego brak przy przezskórnej HT (E2 + NETA) [22].
Wpływ na podziały komórkowe i procesy apoptozy
Badania epidemiologiczne na dużych populacjach dowiodły niewątpliwego udziału estrogenów w kancerogenezie raka sutka, natomiast ciągle brak jest jasnych danych dotyczących ryzyka wystąpienia tego nowotworu podczas złożonej estrogenowo-progestagenowej HT [29]. Wyniki dostępnych badań nie są jednoznaczne, a część z nich nadal jest w toku [30, 31]. Główne przyczyny takiego stanu to niehomogenne (i trudne do porównania ze sobą) populacje badanych kobiet oraz wielka różnorodność dawek i typów stosowanych hormonów [32]. Z badań in vivo wynika, że komórki nabłonkowe sutka ulegają proliferacji pod wpływem przezskórnej ekspozycji na estradiol, dodanie zaś progesteronu zmniejsza liczbę podziałów komórkowych [33]. Wzrasta też zainteresowanie badaniami in vitro dotyczącymi stymulacji za pomocą steroidów płciowych określonych linii komórkowych raka sutka, które mają bądź nie receptory dla estrogenów. Linią zawierającą receptory estrogenowe (ER+) są komórki MCF-7, natomiast linia raka sutka o nazwie MDA-MB-231 jest ich pozbawiona (ER–). W jednym z takich badań [34] inkubowano komórki obu linii raka sutka z wieloma różnymi związkami chemicznymi, takimi jak dihydrodydrogesteron (główny metabolit dydrogesteronu), E2, tamoksyfen i cyklofosfamid, oceniając parametry dojrzewania komórkowego (ekspresję mucyny 1), proliferacji (ekspresję cykliny D1) i apoptozy (utratę jądrowego DNA). Ekspresja mucyny 1, proteiny obecnej w komórkach nabłonka gruczołowego, jest nasilona w przypadku wysoko zróżnicowanych komórek nowotworów złośliwych. Wzrost ekspresji mucyny 1 w komórkach raka sutka ER+ obserwowano w przypadku inkubacji z samym E2 oraz kompleksem tamoksyfen/E2/dihydrodydrogesteron, a w komórkach ER– podczas inkubacji z kompleksem E2/dydrodydrogesteron oraz tamoksyfen/E2/dihydrodydrogesteron, co sugeruje korzystny wzrost stopnia dojrzałości tych komórek. Cyklina D1 odgrywa ważną rolę w powstawaniu raka sutka, jest proteiną komórek nabłonka przewodów wyprowadzających. Jej zwiększona ekspresja jest obserwowana w ok. 50% przypadków raka sutka, a nadprodukcja w znamienny sposób koreluje z syntezą estrogenów w tkance guza. Cyklina D1 to znany efektor działania estrogenów w komórkach raka sutka. W komórkach linii MCF-7 synteza mRNA cykliny D1 jest indukowana przez estrogeny w ciągu 4 godz. Wykazano, że myszy pozbawione cykliny D1 są odporne na raka sutka indukowanego przez szczurze onkogeny neu i ras [35]. W omawianym badaniu najwyższą ekspresję cykliny D1 w komórkach ER+ stwierdzono po 48 godz. inkubacji w kompleksie tamoksyfen/E2/dihydrodydrogesteron, natomiast w przypadku komórek ER– najniższa ekspresja tej proteiny była obserwowana po 24 godz. inkubacji w kompleksie E2/dihydrodydrogesteron. Oceniano również zależność pomiędzy proliferacją a apoptozą. Najwyższy wskaźnik apoptoza/proliferacja (sugerujący regresję nowotworu) – zarówno w komórkach ER+, jak i ER–, obserwowano po 144 godz. inkubacji w przypadku tamoksyfenu, który od lat uważany jest za jeden z najsilniejszych reduktorów linii komórkowych raka sutka in vitro. Wzrost tego wskaźnika był obserwowany również w przypadku inkubacji komórek ER+ z kompleksem E2/dihydrodydrogesteron (jak się można było spodziewać, zjawisko to nie występowało w trakcie inkubacji z komórkami ER–). W innym badaniu in vitro, porównując wpływ różnych progestagenów i E2 na apoptozę i proliferację komórek MCF-7 raka sutka, stwierdzono (po 144 godz. inkubacji), że stosunek apoptoza/proliferacja jest >1 dla progesteronu, =1 dla dihydrody- drogesteronu, natomiast dla pozostałych badanych progestagenów (MPA, NETA, dienogestu) i 17b-estradiolu <1 (dominacja procesów proliferacyjnych). Co ciekawe, w przypadku inkubacji komórek MCF-7 w środowisku estrogenowo-progestagenowym, najwyższy (i jedyny >1) wskaźnik apoptoza/proliferacja uzyskano w przypadku połączenia E2 z dihydrodydrogesteronem; dla kombinacji E2 + progesteron wskaźnik ten wynosił 1, a w pozostałych przypadkach (E2 + MPA, E2 + NETA i E2 + dienogest) był <1 [36].
Przytoczone powyżej dane sugerują, że pewne kombinacje estrogenów i progestagenów stosowane w HT, w tym przede wszystkim doustna hormonoterapia złożona z dydrogesteronu i E2, mogą wykazywać więcej korzyści niż szkód w działaniu na tkanki sutka oraz rozwój i przebieg raka tego narządu.
E2 + dydrogesteron a problem osteoporozy pomenopauzalnej
Według danych WHO ryzyko złamań kostnych u kobiet, które nigdy nie stosowały HT, jest o 100% większe w porównaniu z kobietami stosującymi terapię hormonalną [37]. Od dawna wiadomo, że zastosowanie samych estrogenów korzystnie wpływa na gęstość tkanki kostnej, zapobiegając, a nawet odwracając proces utraty masy tkanki kostnej u kobiet po menopauzie, natomiast konieczność podawania progestagenów może wiązać się z pojawieniem wielu działań niepożądanych, które minimalizują bądź znoszą wpływ estrogenów na dany narząd docelowy [38]. W przypadku dydrogesteronu doustna HT złożona z tego progestagenu i E2 korzystnie wpływa na metabolizm i gęstość mineralną kości (ang. bone mineral density – BMD) – w ciągu 6 mies. ciągłej HT złożonej z 2 mg E2 i dydrogesteronu (w czterech różnych dawkach – 2,5 mg, 5 mg, 10 mg i 15 mg) doszło do zahamowania procesów resorpcji w tkance kostnej [39]. Również w przypadku preferowanej obecnie terapii niskodawkowej, E2 w dawce 1 mg w połączeniu z dydrogesteronem (dawki dobowe 5 mg, 10 mg i 20 mg) spowodował statystycznie znamienny wzrost BMD odcinka lędźwiowego kręgosłupa u kobiet po menopauzie – wzrost o 2,4% po 6 mies. i o 3,6% po roku terapii [10]. Wykazany brak zależności pomiędzy dobową dawką dydrogesteronu a uzyskanymi zmianami w parametrach resorpcji kostnej i BMD (zarówno w terapii niskodawkowej, jak i przy stosowaniu 2 mg E2 dziennie) świadczy o neutralnym wpływie tego progestagenu na metabolizm kostny. Z drugiej strony, skuteczność niskodawkowej HT zawierającej ten progestagen w podwyższaniu BMD kobiet menopauzalnych pozwala na zmniejszenie częstości objawów ubocznych związanych z doustnym przyjmowaniem estrogenów, co jest szczególnie pożądane w grupie kobiet po 60. roku życia.
E2 + dydrogesteron a gospodarka lipidowa
Estrogenoterapia u kobiet w okresie menopauzy pozytywnie wpływa na ich profil lipidowy, redukując stężenie cholesterolu całkowitego, zmniejszając stężenie frakcji LDL-cholesterolu oraz podnosząc stężenie frakcji HDL-cholesterolu [40]. Ponieważ jednak u większości kobiet ze względu na obecność endometrium stosowanie samych estrogenów nie jest możliwe, by utrzymać antyaterogenny efekt leczniczy klasycznej HT, dodany progestagen nie powinien znosić korzystnego wpływu estrogenu na lipidy. Aby osiągnąć ten cel, składowa progestagenna HT powinna charakteryzować się możliwie małym efektem androgenowym. Właściwości takie ma dydrogesteron [41]. Cykliczna HT złożona z E2 i dydrogesteronu (podawanego przez 14 dni w drugiej fazie 28-dniowego cyklu) wywiera korzystny, podobny do estrogenoterapii, wpływ na profil lipidowy [42]. Ciągła HT zawierająca standardową dawkę 2 mg E2 w połącze- niu z różnymi dawkami dydrogesteronu – 2,5–15 mg – spowodowała już po 3 mies. redukcję stężeń cholesterolu całkowitego, frakcji LDL-cholesterolu i Apo B z towarzyszącym wzrostem stężeń frakcji HDL-cholesterolu i Apo A1. Te korzystne zmiany utrzymały się w kolejnych 3 mies. terapii [39]. Dydrogesteron w porównaniu ze stosowanym powszechnie w naszym kraju w HT octanem medroksyprogesteronu ma zdecydowanie korzystniejszy wpływ na profil lipidowy [43]. Należy o tym zawsze pamiętać, mając na względzie ryzyko wystąpienia powikłań sercowo-naczyniowych podczas HT. Doustna HT złożona z 2 mg E2 i 10 mg dydrogesteronu okazała się mieć korzystniejszy wpływ na lipidy osocza od hormonoterapii złożonej z 50 µg transdermalnego E2 w połączeniu z 10 mg dydrogesteronu oraz od 2,5 mg tibolonu [44]. Porównując wpływ na profil lipidowy dwóch różnych typów cyklicznej HT (doustny E2 z dydrogesteronem oraz przezskórny E2 + NETA), stwierdzono, że korzystniej działa tu terapia doustna (spadek stężeń cholesterolu całkowitego i frakcji LDL-cholesterolu, wzrost stężenia frakcji HDL-cholesterolu, brak zmian w stężeniu trójglicerydów) niż przezskórna (spadek stężeń cholesterolu całkowitego i frakcji LDL-cholesterolu, brak zmian w stężeniu frakcji HDL-cholesterolu i trójglicerydów) [22]. Rezultaty ostatnich badań koncentrują się na zastosowaniu dydrogesteronu w niskodawkowej HT. Ich wyniki świadczą, że w przypadku łączenia 1 mg E2 z różnymi dawkami tego progestagenu (2,5 mg, 5 mg, 10 mg i 20 mg) w ciągłej doustnej HT dochodzi do spadku stężeń cholesterolu całkowitego (redukcja o 4,6–7,6%) i frakcji LDL-cholesterolu (redukcja o 6,3–11,6%) oraz wzrostu stężeń frakcji HDL-cholesterolu (o 4,3–7,4%), apolipoprotein A1 i B [45]. Podawanie kobietom w okresie menopauzy doustnej ciągłej HT złożonej z E2 i różnych dawek dydrogesteronu (dawka dzienna 2,5–15 mg) powoduje także spadek stężenia Lp(a) [46]. Lipoproteina (a) poprzez swoje strukturalne podobieństwo do plazminogenu konkuruje z nim o miejsca wiązania na włóknach fibryny, a w przypadku dużych stężeń może zmniejszać możliwość wiązania plazminogenu z fibryną. W konsekwencji doprowadza to do osłabienia generowania plazminy, co sprzyja rozwojowi zakrzepicy [47–49]. Dydrogesteron jako progestagenna składowa – zarówno cyklicznej, jak i ciągłej HT – jest więc dobrą alternatywą dla innych progestagenów, a o jego zastosowaniu należy pamiętać zawsze przy rozpoczynaniu leczenia hormonalnego w grupie kobiet menopauzalnych ze zwiększonym ryzykiem chorób układu krążenia.
E2 + dydrogesteron a gospodarka węglowodanowa
Ciągła, doustna HT złożona z 2 mg E2/dobę w połączeniu z 10 mg dydrogesteronu/dobę u kobiet po menopauzie powoduje w ciągu 12 mies. redukcję stężeń glukozy na czczo (p<0,05), zmniejsza poposiłkowe stężenie insuliny (p<0,05), jak również, choć niezamiennie statystycznie, redukuje stężenia (poposiłkowe i na czczo) GLP-1 (ang. glucagon-like peptide-1). Doustna HT znacząco wpływa więc na enteroinsularną oś kobiet menopauzalnych, przyczyniając się do normalizacji poziomów glukozy w surowicy [50].
E2 + dydrogesteron a nadciśnienie tętnicze
Stosowanie przez rok cyklicznej, niskodawkowej HT złożonej z 1 mg E2 i 10 mg dydrogesteronu (w drugiej fazie cyklu) u zdrowych kobiet menopauzalnych (n=44), z prawidłowym ciśnieniem tętniczym spowodowało znamienny statystycznie spadek ambulatoryjnego skurczowego ciśnienia tętniczego krwi (średnio o 5,4 mm Hg; p<0,01) oraz średniego, dziennego skurczowego ciśnienia tętniczego krwi (średnio o 6,6 mm Hg; p<0,001), przy braku zmian RR w grupie kontrolnej (n=36) [51]. W innym badaniu po roku stosowania HT (2 mg/dobę E2 + 10 mg dydrogesteronu przez 12 dni każdego cyklu) doszło do znamiennego statystycznie spadku zarówno średniego ciśnienia tętniczego krwi, jak również spadku stężeń amin katecholowych – adrenaliny i noradrenaliny – i wzrostu stężeń nitratów we krwi zdrowych kobiet po menopauzie [52]. Również w przypadku stosowania niskodawkowej HT (1 mg E2 + 10 mg dydrogesteronu przez 14 dni drugiej fazy cyklu) w grupie kobiet z nadciśnieniem tętniczym odnotowano korzystny spadek zarówno średniego ciśnienia tętniczego (o 2,2±0,6 mm Hg; p<0,001), jak i nocnego ciśnienia skurczowego (o 3,0±1,5 mm Hg; p<0,001) oraz ciśnienia rozkurczowego krwi (o 2,0±0,8 mm Hg; p<0,001) [53].
E2 + dydrogesteron a problem starzenia się skóry
Mimo że proces starzenia się skóry nie jest wskazaniem do zastosowania systemowej HT, to dostępne dane świadczą o wyraźnej poprawie parametrów związanych z tym procesem w trakcie leczenia hormonalnego – po 7 cyklach sekwencyjnej HT złożonej z E2 (2 mg/dobę) i dydrogesteronu (10 mg/dobę od 15.–28. dnia cyklu), zastosowanych u 40 kobiet menopauzalnych, stwierdzono znamienną poprawę elastyczności i uwodnienia skóry (odpowiednio na żuchwie i ramieniu), jak również zwiększenie jej grubości [54].
E2 + dydrogesteron a objawy wazomotoryczne
Kończąc rozważania dotyczące doustnych HT zawierających E2 i dydrogesteron, należy podkreślić wysoką skuteczność tych terapii w zwalczaniu nasilonych objawów wypadowych okresu menopauzy, będących – jak wiadomo – podstawowym wskazaniem do zastosowania każdego typu HT. Również w przypadku niskodawkowej, sekwencyjnej HT (1 mg E2/dobę + 10 mg dydrogesteronu w II fazie) osiągana jest znacząca poprawa (p=0,001) objawów klimakterycznych – 86%, redukcja uderzeń gorąca po 6 cyklach leczniczych (m.in. spadek punktacji w skali Greena, korzystna opinia samych pacjentek o terapii, poprawa jakości ich życia), identyczny, jak w przypadku HT złożonej z CEE (0,625 mg/dobę!) i norgestrelu (0,15 mg/dobę), przy korzystniejszym wpływie na profil lipidowy (wzrost HDL przy E2/dydrogesteron, spadek przy CEE/norgestrel) [55].
Podsumowując, wybór doustnej HT złożonej z estradiolu i dydrogesteronu to dobra i bezpieczna opcja terapeutyczna dla wielu kobiet menopauzalnych wymagających leczenia hormonalnego.
Piśmiennictwo
1. Yilmazer M, Fenkci V, Fenkci S, et al. Hormone replacement therapy, C-reactive protein, and fibrinogen in healthy postmenopausal women. Maturitas 2003; 46: 245-53.
2. Lievertz RW. Pharmacology and pharmacokinetics of estrogens. Am J Obstet Gynecol 1987; 156: 1289-93. 4. Crook D. The metabolic consequences of treating postmenopausal women with non-oral hormone replacement therapy. Br J Obstet Gynaecol 1997; 104 (suppl. 16): 4-13.
5. Corson SL. A decade of experience with transdermal estrogen replacement therapy: overview of key pharmacologic and clinical findings. Int J Fertil 1993; 38: 79-91
6. Boyd RA, Zegarac EA, Eldon MA, et al. Pharmacokinetic characterization of 7-day 17b-estradiol transdermal delivery system In healthy postmenopausal women. Pharm Res 1993; 10: S332.
7. Pasqualini JR. Differential effects of progestins on breast tissue enzymes. Maturitas 2003; 46 (suppl. 1): S45-54.
8. Frenczy A, Gelfand MM. Endometrial histology and bleeding patterns in post-menopausal women taking sequential, combined estradiol and dydrogesterone. Maturitas 1997; 26: 219-26.
9. Bewtra C, Kable WT, Gallagher JC, et al. Endometrial histology and bleeding patterns in menopausal women treated with estrogen and continuous or cyclic progestin. J Reprod Med 1988; 33: 205-8.
10. Stevenson JC, Teter P, Lees B. 17b-estradiol (1 mg/day) continuously combined with dydrogesterone (5, 10 or 20 mg/day) increases bone mineral density in postmenopausal women. Maturitas 2001; 38: 197-203.
11. Grady D, Gebretsadlk T, Kerlikowske K, et al. Hormone replacement therapy and endometrial risk: a meta-analysis. Obstet Gynecol 1995; 85: 304-13.
12. Ferenczy A. Anatomy and histology of the uterine corpus. In: Blaustein’s Pathology of the Female Genital Tract. Kurman RJ (ed.). Springer-Verlag, New York 1994; 327-66.M
13. Harlap S. The benefits and risk of hormone replacement therapy: an epidemiologic overview. Am J Obstet Gynecol 1992; 166: 1986-92.
14. Cust MP, Hangar KF, Hillard TC, et al. A risk benefit assessment of estrogen therapy in post-menopausal women. Drug Safety 1990; 5: 345-58.
15. Moyer DL, de Lingeries B, Driguez P, et al. Prevention of endometrial hyperplasia by progesterone during long-term estradiol replacement: influence of bleeding pattern and secretory changes. Fertil Steril 1993; 59: 992-7.
16. Woodruff JD, Piekar JH for the Menopause Study Group. Incidence of endometrial hyperplasia in post-menopausal women taking conjugated estrogens (Premarin) with medroxyprogesterone acetate or conjugated estrogens alone. Am J Obstet Gynecol 1994; 170: 1213-23.
17. The Post-menopausal Estrogen/Progestin Interventions (PEPI) Trial. Effects of hormone replacement therapy on endometrial histology in post-menopausal women. J Am Med Assoc 1996; 275: 3370-5.
18. Frenczy A, Gelfand MM. Endometrial histology and bleeding patterns in post-menopausal women taking sequential, combined estradiol and dydrogesterone. Maturitas 1997; 26: 219-26.
19. Pollak M. Insulin-like growth factor physiology and cancer risk. Eur J Cancer 2000; 36: 1224-8.
20. Hankinson SE, Willett WC, Colditz GA, et al. Circulating concentrations of insulin-like growth factor-I and risk of breast cancer. Lancet 1998; 351: 1393-6.
21. Carmina E, Lo Dico F, Carollo F, et al. Serum IGF-I and binding proteins 1 and 3 in postmenopausal women and the effects of estrogen. Menopause 1996; 3: 85-9.
22. Campagnoli C, Colombo P, De Aloysio D, et al. Positive effects on cardiovascular and breast metabolic markers of oral estradiol and dydrogesterone in comparison with transdermal estradiol and norethisterone acetate. Maturitas 2002; 41: 299-311.
23. Campagnoli C, Biglia N, Lanza MG, et al. Androgenic progestogens oppose the decrease of insulin-like growth factor I serum level induced by conjugated oestrogens in postmenopausal women. Preliminary report. Maturitas 1994; 19: 25-31.
24. Nachtigall LE. Sex hormone-binding globulin and breast cancer risk. Prim Care Up-date Ob/Gyns 1999; 6: 39-45.
25. Fortunati N. Sex hormone-binding globulin: not only a transport protein. What news is around the corner. J Endocrinol Invest 1999; 22: 223-34.
26. Fortunati N, Fissore F, Fazzari A, et al. Estradiol induction of cAMP in breast cancer cells mediated by foetal calf serum (FCS) and sex hormone-binding globulin (SHBG). J Steroid Biochem Mol Biol 1999; 70: 73-80.
27. Campagnoli C, Biglia N, Altare F, et al. Differential effects of oral conjugated estrogens and transdermal estradiol on insulin-like growth 1, growth hormone and sex hormone binding globulin levels. Gynaecol Endocrinol 1993; 7: 251-8.
28. Miller VT, Muesing RA, LaRosa JC, et al. Effects of conjugated equine estrogens with and without three different progestogens on lipoproteins, high-density lipoprotein subfractions, and apolipoprotein A-1. Obstet Gynecol 1991; 77: 235-40.
29. Collaborative Group on Hormonal Factors in Breast Cancer, Breast cancer and hormone replacement therapy: collaborative reanalysis of data from 51 epidemiological studies of 52 705 women with breast cancer and 108 411 women without breast cancer. Lancet 1997; 350: 1047-59.
30. Magnusson C, Baron JA, Correia R, et al. Breast-cancer risk following long-term oestrogen- and oestrogen-progestin replacement therapy. Int J Cancer 1999; 81: 339-44. 31. O’Meara ES, Rossing MA, Daling JR, et al. Hormone replacement therapy after a diagnosis of breast cancer in relation to recurrence and mortality. J Natl Cancer Inst 2001; 93: 754-62.
32. Genazziani AR, Gadducci A, Gambacciani M. Controversial issues in climacteric medicine II: hormone replacement therapy and cancer. Climacteric 2001; 4: 177-8.
33. Chang KJ, Lee TT, Linares-Cruz G, et al. Influences of percutaneous administration of estradiol and progesterone on human breast epithelial cell cycle in vivo. Fertil Steril 1995; 63: 795-81.
34. Franke HR, Kole S, Ciftci Z, et al. In vitro effects of estradiol, dydrogesterone, tamoxifen and cyclophosphamide on proliferation vs. death in human breast cancer cells. Cancer Lett 2003; 190: 113-8.
35. Yu Q, Geng Y, Sicinski P. Specific protection against breast cancers by cyklin D 1 ablation. Nature 2001; 411: 1017-21.
36. Franke HK, Hermes I. Differential effects of progestogens on breast cancer lines. Maturitas 2003; 46 (suppl 1): S55-8.
37. World Health Organisation. Assessment of fracture risk and its application to screening for postmenopausal osteoporosis. WHO Technical Report Series 843, 1994.
38. Hormone replacement therapy. Clinical Synthesis Panel on HRT. Lancet 1999; 354: 152-5.
39. Voetberg GA, Netelenbos JC, Kenemans P, et al. Estrogen replacement therapy continuously combined with four different dosages of dydrogesterone: effect on calcium and lipid metabolism. J Clin Endocrinol Metab 1994; 79: 1465-9.
40. Lobo RA, Speroff L. International consensus conference on postmenopausal hormone therapy and the cardiovascular system. Fertil Steril 1994; 61: 592-5.
