Farmakoterapia nadciśnienia tętniczego - od badań klinicznych do praktyki klinicznej

W ostatnich dekadach zaznaczył się istotny postęp w zakresie farmakoterapii nadciśnienia tętniczego. W dużym stopniu przyczyniło się do tego pogłębienie znajomości patogenezy nadciśnienia tętniczego oraz wprowadzenie nowych leków hipotensyjnych o oryginalnych mechanizmach działania.






Postęp w leczeniu nadciśnienia tętniczego wyraża się również możliwością lepszej oceny skuteczności leczenia hipotensyjnego, opartą na metodach całodobowego pomiaru ciśnienia krwi i uwzględnieniu zjawiska chronobiologii. Ważnych informacji odnośnie celów terapii dostarczają wyniki obecnie realizowanych, szeroko zakrojonych, wieloośrodkowych programów oceniających poszczególne grupy leków hipotensyjnych i ich wpływ na częstość powikłań ze strony układu sercowo-naczyniowego u chorych z nadciśnieniem tętniczym.
Postęp w omawianej dziedzinie jest również wynikiem opracowania nowych wytycznych terapii nadciśnienia tętniczego, szczególnie w Stanach Zjednoczonych oraz w Europie. Należy podkreślić miejsce raportu ekspertów amerykańskich (JNC VI) [18], raportu WHO/ISH [5] oraz zaleceń Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (PTNT) [21].
Ogólnie akceptowany jest obecnie pogląd, że strategia leczenia nadciśnienia tętniczego opiera się nie tylko na skutecznym obniżeniu ciśnienia krwi. Wymaga przywrócenia prawidłowej struktury i funkcji serca oraz korekcji czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, współistniejących z nadciśnieniem tętniczym. Przy wyborze leku hipotensyjnego konieczne jest także uwzględnienie chorób współistniejących z nadciśnieniem tętniczym.
W zaleceniach Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego podano sposoby oceny tzw. globalnego ryzyka, którego założeniem jest ocena rokowania. Obejmuje ono zarówno wysokość ciśnienia krwi, czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego, powikłania narządowe oraz choroby współistniejące. Na podstawie tego pojęcia podzielono pacjentów z nadciśnieniem na kilka grup, w zależności od stopnia ryzyka. Ułatwia to lekarzowi powzięcie decyzji, kiedy i jakie leczenie powinno być wdrożone.

W grupie chorych małego i średniego ryzyka globalnego leczenie można rozpocząć od metod niefarmakologicznych. Może być prowadzone w ciągu kilku-kilkunastu miesięcy przy ścisłej kontroli ciśnienia krwi i ogólnego stanu chorego. U chorych z dużym i bardzo dużym ryzykiem globalnym konieczne jest natychmiastowe włączenie farmakoterapii.
Trzeba w tym...


View full text...