Fenofibrat w świetle najnowszych wytycznych postępowania w dyslipidemii – dlaczego cholesterol nie-HDL jest tak ważny?

Złożone zaburzenia lipidowe, charakteryzujące się zwiększonym stężeniem triglicerydów, niskim stężeniem cholesterolu frakcji HDL (high density lipoprotein) i obecnością małych, gęstych lipoprotein o niskiej gęstości (low-density lipoprotein – LDL), określa się mianem aterogennej dyslipidemii. W badaniach obserwacyjnych i klinicznych wykazano, że nieprawidłowości te ściśle łączą się ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń makro- i mikronaczyniowych, nawet u pacjentów, którzy osiągnęli docelowe stężenie cholesterolu frakcji LDL w wyniku terapii statyną. Leczenie skojarzone w tym przypadku może nie tylko znacznie poprawić profil lipidowy, lecz także istotnie wpłynąć na redukcję ryzyka sercowo-naczyniowego, którego odzwierciedleniem jest stężenie cholesterolu nie-HDL, będące drugorzędowym celem terapii w najnowszych wytycznych.

Combined lipid disorders, including increased plasma triglycerides levels, low HDL-C, and small, dense LDL particles, comprise atherogenic dyslipidaemia. Observational and clinical studies have shown that these lipid abnormalities are strongly associated with increased risk of macro- and microvascular events even in patients with LDL-C level at goal after statin therapy. Combination pharmacotherapy may significantly improve lipid profile and have a significant impact on cardiovascular risk reduction, which is reflected in the non-HDL cholesterol concentration, the secondary target of treatment in the latest guidelines.