Forum młodych chirurgów
Rezydentura – opracowanie nowego systemu specjalizacji w USA

W chwili obecnej w ośrodku w Stanfordzie forma wykształcenia w ramach rezydentury kardiochirurgicznej przechodzi metamorfozę. W starym trybie program kardiochirurgii obejmował 3 lata praktycznego kształcenia po zakończeniu pełnego wykształcenia w zakresie chirurgii ogólnej (5 lat). Te 3 lata w Stanfordzie są podzielone na 6-miesięczne okresy w szczególny sposób: rok 1. – 6 miesięcy torakochirurgii, 6 miesięcy chirurgii dziecięcej; rok 2. – 6 miesięcy szpital weteranów, a więc podstawy kardiochirurgii dorosłych, 6 miesięcy transplantologii; rok 3. – tzw. chief resident (cały rok w Stanfordzie): 6 miesięcy jako asystent prof. Millera i prof. Oyera, 6 miesięcy jako asystent prof. Mitchella, prof. Robbinsa i prof. Reitza. Na każdym roku jest dwóch rezydentów, a więc w sumie sześciu w całym programie. Na każdej rotacji, poza chirurgią dziecięcą i transplantologią (tu są dodatkowi fellows), rezydent jest odpowiedzialny za funkcjonowanie poszczególnego oddziału. Oznacza to obchody 2 razy dziennie u wszystkich pacjentów, zabiegi operacyjne, planowanie operacji, pracę w przychodni etc. Kluczem do wszystkiego jest ostatni rok, na którym rezydent wykonuje wszystkie operacje z pomocą profesora – w sumie od 200 do 250 skomplikowanych zabiegów kardiochirurgicznych. Chief resident ma 15 dyżurów w miesiącu, a więc również dużo możliwości operowania nagłych przypadków. W toku wykształcenia rezydenci są oceniani pod koniec każdej rotacji, razem z recenzją tego, co mogliby ulepszyć technicznie w opiece nad pacjentami etc. Kontrakt rezydenta jest odnawiany pod koniec roku na rok następny. System ten w pewnym sensie nie pozwala na powtarzanie roku lub rotacji, a jeżeli rezydent nie sprosta wymaganiom kadry, możliwe jest nieukończenie przez niego rezydentury, choć to raczej rzadkie przypadki w Stanfordzie. Powyższy model funkcjonuje właściwie w każdym ośrodku, choć kolejność rotacji może być trochę inna. Nowy model jest bardziej zbliżony do kształcenia rezydentów w Europie i Kanadzie. Nabór na potencjalnych kardiochirurgów będzie następował bezpośrednio po studiach medycznych, bez obowiązku wykształcenia ogólnochirurgicznego. Będzie to program 8–9-letni, który automatycznie będzie zawierał obowiązkowe 2 lata pracy naukowej. W większym stopniu będzie skupiony na poznaniu dziedzin kardiologii, echokardiografii, interwencyjnej kardiologii i radiologii, chirurgii naczyniowej etc. Ostatni rok, związany z rolą chief resident, będzie wyglądał bardzo podobnie do stanu obecnego, choć będzie istniała możliwość wczesnej podspecjalizacji, a więc transplantologii, chirurgii aorty, kardiochirurgii dziecięcej.