Gruźlica wieku rozwojowego

Gruźlica wieku rozwojowego od kilku lat ponownie stanowi problem diagnostyczno-kliniczny, a także epidemiologiczny. Obserwowany w latach 80. XX w. spadek nowych zachorowań uległ zahamowaniu.







Obserwuje się jednocześnie niepokojące zjawiska we ftyzjopneumonologii pediatrycznej, takie jak:

- rozbieżność danych, dotyczących jakości życia w danym województwie, oceny jakości działań profilaktycznych z danymi o chorobowości i zachorowalności na gruźlicę,

- utrzymywanie się od 1990 r. zahamowania spadku chorobowości i zachorowalności na wszystkie postacie gruźlicy (epidemiologiczne plateau),

- zwiększenie się odsetka dzieci w przedziale wiekowym 0–14 lat z bakteriologicznie potwierdzoną gruźlicą, także w badaniu bezpośrednim,

- zwiększenie zachorowalności na gruźlicę pierwotną wśród niemowląt,

- przypadki gruźlicy wielolekoopornej, wymagające niestandardowego leczenia i leków przeciwprątkowych najnowszej generacji,

- przypadki gruźlicy w grupach emigrantów z Europy Wschodniej, Południowej i z Azji (problem niepełnych danych epidemiologicznych w tych populacjach),

- gruźlica u dzieci HIV-pozytywnych i ze środowisk zagrożonych AIDS (zakażenia oportunistyczne, zakażenia szczepami wielolekoopornymi),

- zwiększenie ilości przypadków gruźlicy pozapłucnej (m.in. gruźlica kostno-stawowa, gruźlica układu moczowego, gruźlica skóry),

- brak wiarygodnych danych, dotyczących gruźliczego zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych.

Powyższe niepokojące zjawiska, związane są z pogorszeniem jakości opieki medycznej, wynikającym m.in. z drastycznego obniżenia nakładów finansowych na działania w zakresie profilaktyki i promocji zdrowia. Likwidując gabinety lekarza szkolnego ograniczono całościowy nadzór zdrowotny (w tym profilaktykę – szczepienia) nad populacją wieku rozwojowego. Brak procedur diagnostyczno-leczniczych przy zniesieniu funkcji krajowego konsultanta ds. pneumonologii wieku rozwojowego oraz ograniczenie liczby specjalistów w tej dziedzinie już przyniosły negatywne skutki, obserwowane w jednostkach medycznych II i III poziomu referencyjnego.
Należy zdać sobie sprawę z faktu przesunięcia w czasie w badaniach statystycznych zjawisk, obserwowanych w praktyce klinicznej. Niepokojące fakty, dotyczące epidemiologii, możliwości diagnostycznych i przebiegu...


Pełna treść artykułu...