Grzybica paznokci - jak usprawnić leczenie. Porady praktyczne nie tylko dla dermatologów

Jak wykazały wyniki międzynarodowych badań o nazwie Projekt Achilles, Polska zajmuje w Europie czwartą pozycję pod względem występowania grzybicy stóp. Wśród 40 tys. przebadanych Polaków – u 42 proc. rozpoznano grzybicę stóp, a u 21 proc. grzybicę paznokci. Prawie co drugi badany rodak miał grzybicę stóp, a co piąty grzybicę paznokci [1]. Liczba infekcji grzybiczych paznokci (onychomikoz) wzrasta na całym świecie, stając się poważnym problemem społecznym i epidemiologicznym [2, 3, 4, 5].






Zakażenia grzybicze stanowią obecnie ok. 50 proc. wszystkich chorób paznokci [2, 4, 5]. Mogą się one rozwijać zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet, a ich częstość wzrasta wraz z wiekiem [6, 7, 19]. W Wielkiej Brytanii onychomikozy występują u 2,8 proc. mężczyzn oraz u 2,6 proc. kobiet [8], w Finlandii u 8 proc. populacji [9], a w Ameryce Północnej – u 7 do 13,7 proc. populacji [10, 11]. Około 80 proc. grzybic dotyczy paznokci stóp, a przede wszystkim paznokci dużych palców [3, 7]. Wśród infekcji grzybiczych obserwowanych w Gdańsku w latach 1994–2001 również dominowała grzybica paznokci stóp (33 proc.) (ryc. 1.). Podobny odsetek tych zakażeń rozpoznano w Słupsku w latach 1999–2000 [12].

W związku z narastającym problemem grzybic w Polsce, Polskie Towarzystwo Dermatologiczne opublikowało wytyczne, dotyczące leczenia powierzchownych zakażeń grzybiczych [13]. Pomimo znacznych przemian, jakie dokonały się w lecznictwie mikologicznym, zakażenia grzybicze, a zwłaszcza grzybice paznokci nadal sprawiają trudności terapeutyczne. Współczynnik wyleczeń grzybicy paznokci stóp waha się od 60 do 80 proc. Odsetek nawrotów mierzony w ciągu 2 lat od rozpoczęcia terapii wynosi od 15 do 20 proc. [14]. W świetle tych danych istnieje jeszcze możliwość usprawnienia leczenia grzybic paznokci.

Do najczęstszych przyczyn niepowodzeń w leczeniu grzybicy paznokci należą:

-zaburzenia układu immunologicznego,

-rezerwuar grzybów chorobotwórczych w innym miejscu,

-zła penetracja leku doustnego,

-interakcje lekowe, które obniżają poziom leku przeciwgrzybiczego,

-oporność na stosowany lek,

-słaba współpraca z pacjentem [14].

Szczególnym problemem pozostaje niewłaściwe rozpoznanie grzybicy, a także współistnienie dodatkowej infekcji grzybiczej (np. grzybicy pachwinowej i/lub...


Pełna treść artykułu...