Higher premenopausal serum androgen levels and higher postmenopausal estrogen levels in women with endometrial hyperplasia

Wstęp

Zmiany rozrostowe endometrium są jednym z zasadniczych problemów klinicznych dotyczących kobiet w wieku około- i pomenopauzalnym. Objawiają się one głównie nieprawidłowymi krwawieniami z dróg rodnych oraz poszerzeniem endometrium w badaniu ultrasonograficznym (USG) i są jedną z częstszych przyczyn hospitalizacji na oddziałach ginekologicznych.

Endometrium jest tkanką obfitującą w receptory steroidowe. W swojej czynności i morfologii zależne jest przede wszystkim od działania estrogenów i progesteronu. Hormony te powodują każdego miesiąca cykliczne przemiany endometrium, począwszy od fazy proliferacyjnej stymulowanej estrogenami, poprzez fazę sekrecyjną, za którą odpowiedzialny jest progesteron. Przy braku lub niedoborze progesteronu, co może być wynikiem cykli bezowulacyjnych, zaburzeń przemiany materii, guzów jajnika produkujących estrogeny bądź też niezrównoważonej terapii estrogenowej, stymulacja endometrium estrogenami pozostaje ciągła i nieprzerwana, co często prowadzi do różnych form jego patologicznego rozrostu [1, 2].

Częstość występowania zmian rozrostowych w obrębie jamy macicy zwiększa się w ostatnich dziesięcioleciach, co wiąże się z trybem życia, postępem cywilizacji i, co za tym idzie, większą częstością występowania otyłości, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy typu 2 i stosowania hormonoterapii.

Do spektrum patologicznych zmian endometrium związanych z proliferacją należą, poza rakiem endometrium, polipy endometrialne oraz hiperplazja endometrium [3]. Pomimo iż ryzyko rozwoju zmiany złośliwej w przypadku hiperplazji endometrium bez atypii czy polipów endometrialnych jest bardzo małe, ocena tych zmian jest bardzo ważna, ponieważ są one częstym znaleziskiem w praktyce ginekologicznej i wymagają dalszej diagnostyki.

Cel pracy

Ocena statusu hormonalnego w poszczególnych grupach patologii endometrium.

Materiał i metody

Przed rozpoczęciem badania uzyskano zgodę Komisji Bioetycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie nr KBET/95/B/2004.

Badaniem prospektywnym objęto grupę 100 pacjentek w wieku okołomenopauzalnym i pomenopauzalnym, u których występowały jeden lub obydwa poniżej wymienione objawy:

•krwawienia o charakterze menometrorrhagia lub metrorrhagia,

•poszerzenie endometrium w obrazie USG przezpochwowym (transvaginal – TV) (szerokość endometrium u kobiet niemiesiączkujących oraz u kobiet miesiączkujących w 4.–6. dniu cyklu powyżej 5 mm).

U pacjentek tych wykonano następujące badania:

•oznaczenie stężenia w surowicy: 17β-estradiolu, estronu, folikulotropiny (follicle-stimulating hormone – FSH), lutropiny (luteinizing hormone – LH), insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (insulin-like growth factor 1 – IGF-1), białka wiążącego insulinopodobny czynnik wzrostu 1 (insulin-like growth factor-binding protein 1 – IGFBP-1), IGFBP-3, białka wiążącego hormony płciowe (sex hormone binding globulin – SHBG), testosteronu, siarczanu dehydroepiandrosteronu (DHEAS), androstendionu,

•określenie wskaźnika masy ciała (body mass index – BMI).

U każdej pacjentki przeprowadzono badanie histeroskopowe. W wybranym histeroskopowo obszarze wykonano biopsję endometrium, z której materiał posłano do badania histopatologicznego.

Następnie pacjentki z rozpoznanymi histeroskopowo polipami endometrialnymi zostały zakwalifikowane do zabiegu histeroskopowej resekcji polipa z następczym wyłyżeczkowaniem jamy macicy, w warunkach sali operacyjnej w znieczuleniu ogólnym. U pozostałych pacjentek ze względu na zbyt skąpy materiał z histeroskopowej biopsji endometrium, często niewystarczający do oceny histopatologicznej, wykonano zabieg wyłyżeczkowania jamy macicy. Wycinki endometrium poddano ocenie histopatologicznej.

Badaną populację kobiet na podstawie rozpoznania klinicznego potwierdzonego oceną histopatologiczną endometrium podzielono na 4 grupy pacjentek:

•grupa H – 21 pacjentek z hiperplazją endometrium bez atypii (prostą i złożoną),

•grupa P – 23 pacjentki, u których stwierdzono polip endometrialny,

•grupa R – 8 pacjentek z rakiem endometrium,

•grupa K – 48 pacjentek z histopatologicznie prawidłowym endometrium, które stanowiły grupę kontrolną.

Dokonano porównania czterech grup pacjen­tek pod względem badanych parametrów i statystycznego opracowania wyników. W przeprowadzonej analizie statystycznej zgromadzonych badań wykorzystano: test niezależności χ2 do zbadania zależności występowania wybranych czynników od rodzaju schorzenia, jednoczynnikową analizę wariancji oraz test post hoc wielokrotnych porównań Duncana do zbadania występowania różnic pomiędzy wynikami badań ilościowych w badanych grupach. Ponadto w analizie statystycznej badano współzależność pomiędzy wiekiem a wybranymi parametrami ilościowymi za pomocą korelacji liniowej Pearsona. Metodą krzywej ROC wyznaczano punkty odcięcia dla wybranych parametrów, powyżej których zwiększa się ryzyko wystąpienia poszczególnej patologii endometrium. Grupą porównawczą dla tych obliczeń była grupa kontrolna. Obliczenia statystyczne wykonano za pomocą pakietu statystycznego STATISTICA 9 PL z wyjątkiem obliczeń metodą krzywej ROC, które wykonano oprogramowaniem statystycznym StatsDirect.

Wyniki

W tabelach I i II przedstawiono charakterystykę kliniczną grup pacjentek z poszczególnym rodzajem patologii endometrium. Pacjentki z czterech badanych grup nie różniły się w zakresie masy ciała ani BMI, jednak większość pacjentek zarówno w obrębie grup z patologią endometrium, jak i w grupie kontrolnej miała nadwagę lub była otyła.

Badane grupy pacjentek różniły się statystycznie znamiennie wiekiem. Najstarszymi pacjentkami były chore na raka (67,0 ±6,97 roku). Pacjentki z polipem były od nich młodsze (57,87 ±9,28 roku), jednak istotnie starsze niż te z hiperplazją (49,90 ±4,48 roku) czy w grupie kontrolnej (52,48 ±5,18 roku).

Nie stwierdzono statystycznie znamiennych różnic pomiędzy badanymi grupami w zakresie występowania nadciśnienia tętniczego, stanu przedcukrzycowego, cukrzycy typu 2 i stanu przedcukrzycowego łącznie, otyłości, nadwagi, otyłości i nadwagi łącznie. Cukrzycę typu 2 częściej stwierdzano u pacjentek z rakiem (25%) i z polipem endometrialnym (17,93%) niż w grupie kontrolnej (2,08%) (tab. II).

Badane grupy pacjentek różniły się statusem menopauzalnym. Stwierdzono statystycznie znamienną różnicę pomiędzy grupą z rakiem endometrium, w której 100% pacjentek było po menopauzie, a wszystkimi pozostałymi grupami (tab. II).

Nieprawidłowe krwawienia z dróg rodnych występowały znamiennie częściej u pacjentek z hiperplazją endometrium (90,48%) w porównaniu z grupą kontrolną (56,25%) i grupą pacjentek z polipem (56,52%). W przypadku pacjentek z rakiem endometrium u 7 na

8 pacjentek (87,5%) obserwowano nieprawidłowe krwawienia. Nieprawidłowe endometrium w badaniu USG TV stwierdzano istotnie częściej w przypadku wszystkich grup z patologią endometrium (w przypadku raka endometrium było to widoczne u wszystkich pacjentek) w porównaniu z grupą kontrolną.

Współwystępowanie nieprawidłowych krwawień z dróg rodnych oraz nieprawidłowego endometrium w badaniu USG TV stwierdzano istotnie częściej u pacjentek z rakiem (87,5%) i z hiperplazją endometrium (80,95%) w porównaniu z grupą kontrolną (25%), jak również grupą pacjentek z polipem (43,48%) (tab. II).

Duże stężenia estradiolu (> 50 pg/ml) występowały statystycznie znamiennie częściej w grupie H (60%) niż w grupach K (34,09%), R (0%) i P (27,27%) (ryc. 1.).

Duże stężenia estronu (≥ 174 pg/ml) występowały statystycznie znamiennie częściej w grupie H (56,25%) niż w grupie K (22,5%) (ryc. 2.).

Duże stężenia IGFBP-3 (> 5,58 ng/ml) występowały statystycznie znamiennie częściej w grupie H (62,5%) niż w grupie K (31,71%), P (30%) i R (0%) (ryc. 3.).

W tabeli III przedstawiono porównanie wartości średnich badanych parametrów pomiędzy poszczególnymi grupami pacjentek. Nie stwierdzono statystycznie znamiennych różnic pomiędzy badanymi grupami w zakresie wartości średnich takich parametrów, jak androstendion, testosteron, LH, SHBG, wskaźnik wolnych androgenów (free androgen index – FAI), IGF-1, IGFBP-1, IGFBP-3. Różnice statystycznie istotne występowały pomiędzy badanymi grupami dla średniej estradiolu, DHEAS,

FSH i estronu (tab. III).

Badając współzależność wieku z wybranymi parametrami w całym materiale (tab. IV), stwierdzono występowanie wyraźnej korelacji ujemnej pomiędzy wiekiem i stężeniem estradiolu, co oznacza, że stężenie tego hormonu w surowicy maleje z wiekiem badanych pacjentek. Stwierdzono występowanie słabej korelacji ujemnej pomiędzy wiekiem a stężeniami DHEAS, androstendionu, IGF-1, IGFBP-3. Oznacza to, że im starsze pacjentki, tym mniejsze stężenia podanych parametrów w surowicy. Słaba korelacja dodatnia występuje pomiędzy wiekiem a stężeniami FSH i LH w surowicy. Oznacza to, że im starsze pacjentki, tym większe stężenia wymienionych parametrów w surowicy.

Metodą krzywej ROC wyznaczano punkty odcięcia dla badanych parametrów, powyżej których zwiększa się ryzyko wystąpienia poszczególnej patologii endometrium. Grupą porównawczą dla tych obliczeń była grupa kontrolna. Dla estronu krzywa ROC wykazywała zdolność dyskryminacyjną pomiędzy grupą H i grupą K dla wartości ≥ 174 pg/ml z czułością 56,3% i swoistością 77,5% (ryc. 4.). Stężenie estronu ≥ 174 pg/ml stwierdzono u 22,5% pacjentek z grupy K, a u 56,25% pacjentek z grupy H. Różnice statystycznie znamienne pomiędzy grupą H i grupą K występowały na poziomie p = 0,015. Dla FAI krzywa ROC wykazywała zdolność dyskryminacyjną pomiędzy grupą H i grupą K dla wartości ≥ 2,36 z czułością 73,3% i swoistością 65,88% (ryc. 5.). W grupie K było 34,15% pacjentek z poziomem FAI ≥ 2,36, a w grupie H takich pacjentek było 71,43%. Różnice statystycznie znamienne pomiędzy grupą H i grupą K występowały na poziomie p = 0,016.

W tabeli V przedstawiono porównanie średnich wartości wybranych parametrów pomiędzy grupami dla pacjentek przed menopauzą. Stwierdzono znamiennie większe średnie stężenia DHEAS u pacjentek przed menopauzą w grupie H (197,98 ±75,93 µg/dl) w porównaniu z pacjentkami z grupy K (118,52 ±58,67 µg/dl)

i grupy P (119,59 ±34,72 µg/dl). Ponadto średnie stężenie testosteronu w grupie H (1,38 ±0,62 nmol/l) było znamiennie większe niż w grupie K (0,90 ±0,64 nmol/l).

W tabeli VI zawarto porównanie średnich wartości badanych parametrów pomiędzy grupami dla pacjentek po menopauzie. Badane grupy pacjentek różniły się statystycznie znamiennie wiekiem. Średnia wieku pacjentek w grupie R wynosiła 67,0 ±6,97 roku, w grupie K 55,22 ±4,94 roku, w grupie H 53,88 ±3,09 roku, a w grupie P 63,07 ±6,69 roku. Pacjentki w grupie R oraz w grupie P były statystycznie znamiennie starsze od pacjentek z grupy H i grupy K. Średnie stężenie estradiolu było znamiennie większe w grupie H (36,13 ±11,70 pg/ml) niż w pozostałych grupach, natomiast średnie stężenie estronu było znamiennie większe w grupie H (368,00 ±458,74 pg/ml) niż w grupie K (102,84 ±89,31).

Dyskusja

Błona śluzowa trzonu macicy to jedyna w organiz-

mie kobiety tkanka, która regularnie w cyklach miesięcznych ulega zmianom martwiczym i złuszcza się, co objawia się krwawieniem. Regulacja cyklu miesiączkowego zachodzi pod wpływem złożonego układu hormonalnego, obejmującego podwzgórze, przedni płat przysadki i jajnik. Błona śluzowa pod względem zarówno czynnościowym, jak i morfologicznym podlega wpływom przede wszystkim 17β-estradiolu i progesteronu. Stymulujące działanie estrogenów i czynników wzrostu doprowadza w warunkach prawidłowych w endometrium do zmian proliferacyjnych w gruczołach i w podścielisku, natomiast przy przedłużonym ich działaniu dochodzi do zmian rozrostowych [4].

Szacuje się, że nieprawidłowe krwawienia maciczne, które stanowią jeden z głównych objawów zmian rozrostowych endometrium, są przyczyną nawet 20% wszystkich wizyt u ginekologa i bardzo często prowadzą do leczenia operacyjnego [5]. Ponadto ocenia się, że 25% wszystkich wykonywanych operacji ginekologicznych związanych jest z występowaniem nieprawidłowych krwawień z dróg rodnych [6].

W przedstawionym badaniu spośród pacjentek z nieprawidłowymi krwawieniami z dróg rodnych i/lub z poszerzonym endometrium widocznym w badaniu USG wyłoniono kobiety z trzema rodzajami zmian patologicznych w endometrium (21% – hiperplazja bez atypii, 23% – polip endometrialny, 8% – rak endometrialny) oraz grupę z prawidłowym histopatologicznie i histeroskopowo endometrium (48%). Następnie dokonano porównania badanych parametrów pomiędzy grupami i podjęto próbę wyłonienia cech charakterystycznych dla poszczególnych patologii endometrialnych. Niewątpliwie mała reprezentacja kobiet z rakiem endometrium ogranicza wnioski dotyczące tej grupy pacjentek.

U pacjentek z hiperplazją stwierdzono największe stężenia zarówno estronu, estradiolu, jak i DHEAS w surowicy (p < 0,05 w stosunku do grupy kontrolnej). Przy zastosowaniu podziału pacjentek w zależności od występowania menopauzy różnice te były jeszcze bardziej widoczne. Wówczas u pacjentek przed menopauzą z rozpoznaną hiperplazją stwierdzano największe stężenia DHEAS i testosteronu w surowicy (p odpowiednio

< 0,01 i < 0,05 w stosunku do grupy kontrolnej), natomiast u kobiet po menopauzie z tą patologią endometrium stwierdzano największe stężenia estradiolu i estronu

(p < 0,05 w stosunku do grupy kontrolnej). Należy tu również zauważyć, że powyższe zależności występowały, mimo że pacjentki ze wszystkich czterech badanych grup nie różniły się pomiędzy sobą w zakresie masy ciała, jak również BMI, niemniej jednak większość pacjentek w każdej z grup stanowiły kobiety z nadwagą i/lub otyłością.

Biorąc pod uwagę przeprowadzoną w pracy własnej analizę krzywej ROC, stężenie estronu okazało się również dobrym predyktorem wystąpienia hiperplazji endometrialnej. Zaobserwowano, że ten rodzaj patologii endometrium występował istotnie częściej u pacjentek ze stężeniami estronu w surowicy ≥ 174 pg/ml (czułość 56,3%, swoistość 77,5%, p = 0,015).

W piśmiennictwie można spotkać doniesienia, wg których ryzyko wystąpienia hiperplazji i raka endometrium wzrasta u kobiet ze zwiększonymi stężeniami androstendionu i testosteronu w surowicy zarówno przed menopauzą, jak i po menopauzie [7, 8]. Testosteron w znaczącej części powstaje z prekursorów w tkankach obwodowych (ok. 50%), głównie z androstendionu i w mniejszej ilości z dehydroepiandrosteronu (DHEA), a pozostałe 30–50% pochodzi z jajników i nadnerczy. Androstendion natomiast jest wytwarzany w jednakowych ilościach przez nadnercza i jajniki. Główna droga powstawania androstendionu w nadnerczach prowadzi poprzez DHEA [9].

Dehydroepiandrosteron i jego siarczan (DHEAS) powstają głównie w nadnerczach. Wydaje się, że DHEAS służy jako prekursor, który w tkankach obwodowych oraz w nadnerczach ulega desulfatacji do wolnego DHEA, który to następnie ulega konwersji najpierw do androstendionu, a później do silnie działających androgenów i/lub estrogenów [10, 11]. Obwodowa konwersja z androgenów, głównie z androstendionu, jest źródłem większości estronu. Dochodzi do niej w tkance tłuszczowej, wątrobie, nerkach i swoistych jądrach podwzgórza. Wielkość konwersji zależy od wieku, płci i masy ciała. U kobiet po menopauzie przeciętny wskaźnik konwersji w porównaniu z kobietami w wieku rozrodczym ulega podwojeniu [12].

Związek stężenia androgenów w surowicy z ryzykiem rozwoju raka endometrium tłumaczy się wtórnym zwiększeniem stężenia estrogenów niezrównoważonych przez progesteron. U pacjentek przed menopauzą nadmierna jajnikowa produkcja androgenów prowadzi do atrezji pęcherzyków i może powodować przewlekły brak owulacji, a co za tym idzie – małe stężenie progesteronu. Dodatkowe dowody na związek pomiędzy rakiem endometrium a jajnikową produkcją androgenów pochodzą z obserwacji, że u kobiet z rakiem endometrium często w wywiadzie stwierdza się zespół policystycznych jajników [7, 8]. Z kolei u pacjentek po menopauzie z rakiem endometrialnym stwierdzano zwiększone stężenie LH, który to hormon najprawdopodobniej powodował zwiększoną jajnikową produkcję androgenów. Aromatyzacja w tkance tłuszczowej androgenów pochodzenia zarówno jajnikowego, jak i nadnerczowego prowadzi do zwiększonych stężeń estronu i estradiolu w surowicy. Dodatkową rolę może odgrywać aktywność aromatazy w komórkach raka endometrium i desmoplastycznym zrębie otaczającym komórki guza [8, 13].

Analiza krzywych ROC w pracy własnej wykazała także, że wartość FAI ≥ 2,36 występowała istotnie częściej u pacjentek z hiperplazją niż u kobiet bez patologii endometrialnej, co sprawia, że wskaźnik ten może być kolejnym parametrem różnicującym te dwie grupy pacjentek (czułość 73,3%, swoistość 65,88%, p = 0,016). Wartość FAI uzależniona jest od stężenia testosteronu i SHBG w surowicy, im większe stężenie testosteronu i mniejsze stężenie SHBG, tym wyższa wartość FAI.

Uważa się, że kluczowym czynnikiem regulującym syntezę SHBG w wątrobie jest insulina, która wpływa na zmniejszenie stężenia tego białka w surowicy. Z kolei małe stężenie krążącego SHBG powoduje zwiększenie stężenia niezwiązanych, biodostępnych estrogenów oraz testosteronu [7]. W wielu badaniach wykazano związek małego stężenia SHBG w surowicy kobiet zarówno przed menopauzą, jak i po menopauzie ze zwiększonym ryzykiem rozwoju raka endometrium [14, 15]. W pracy własnej nie wykazano znamiennej różnicy w średnich stężeniach SHBG i testosteronu w surowicy pomiędzy grupą z hiperplazją a grupą kontrolną (poza różnicą w średnim stężeniu testosteronu pomiędzy kobietami przed menopauzą), a także różnicy pomiędzy średnimi wartościami wskaźników FAI w tych grupach pacjentek. Niemniej jednak, opierając się na wspomnianej analizie krzywej ROC, można stwierdzić, że wyniki przeprowadzonego projektu pozostają w zgodzie z wynikami przytoczonych badań.

Podsumowując – wpływ androgenów oraz powstającego wskutek ich aromatyzacji estronu, a także estradiolu jest widoczny w przypadku hiperplazji endometrium, natomiast nie stwierdzono takich zależności dla polipów endometrialnych. Mimo że w piśmiennictwie postulowano wpływ estrogenów na patogenezę polipów endometrialnych [16], na podstawie niniejszego badania nie można potwierdzić tych obserwacji. Niewykluczone także, że estrogeny są syntetyzowane miejscowo w obrębie polipów endometrialnych i dlatego u tych pacjentek nie stwierdzono zwiększonych stężeń estrogenów. Niemniej jednak zagadnienie to z pewnością wymaga dalszych badań i obserwacji.

Kolejne zagadnienie podjęte w niniejszym projekcie to próba określenia roli układu IGF w kancerogenezie raka endometrium. W przedstawionym badaniu porównano stężenia czynnika IGF-1 oraz białek wiążących IGFBP-1 i IGFBP-3 w surowicy pomiędzy czterema grupami pacjentek. Nie stwierdzono znamiennych różnic w średnich stężeniach wymienionych czynników.

Według niektórych badaczy stężenia krążących IGF-1, IGFBP-1 i IGFBP-3 wydawały się nie mieć wpływu na ryzyko rozwoju raka endometrium lub wpływ ten był bardzo niewielki [17, 18–20]. Z kolei Ayabe i wsp. obserwowali większe stężenia IGF-1 i mniejsze stężenia IGFBP-1 u pacjentek z rakiem endometrium [21]. Natomiast Oh i wsp. stwierdzili mniejsze stężenia IGFBP-3 w surowicy kobiet z rakiem endometrium [22]. Ogólnie uważa się, że układ IGF może odgrywać rolę w progresji do raka endometrium, ale nie jest związany z jego zainicjowaniem [23].

Co ciekawe, porównując częstość występowania zwiększonego stężenia IGFBP-3 (> 5,58 ng/ml), zaobserwowano częstsze niż w pozostałych grupach pacjentek występowanie takiego poziomu tego białka wiążącego u pacjentek z hiperplazją endometrium (62,5%; p < 0,05). W związku z tym pojawia się pytanie, czy IGFBP-3 może być czynnikiem proliferacyjnym komórek endometrialnych?

Funkcja genu IGFBP-3 była jak dotąd szeroko studiowana w różnych narządach i tkankach, wielu badaczy zajmujących się tym zagadnieniem sugerowało sprzyjającą proliferacji rolę IGFBP-3 [24]. Neuenschwander i wsp. podali, że u myszy, u których występowała wzmożona ekspresja IGFBP-3, proces inwolucji gruczołów piersiowych po przebyciu ciąży jest osłabiony w związku z hamowaniem apoptozy [25]. W innym modelu transgenicznej myszy z nadmierną ekspresją IGFBP-3 wykazano kardio- i hepatosplenomegalię [26]. Ponadto zaobserwowano, że w fibroblastach bydlęcych i w liniach komórkowych raka piersi IGFBP-3 związany z błoną komórkową inicjuje działanie IGF poprzez aktywację kinazy fosfatydylo-3-inozytolu [27, 28]. W trakcie innych badań z kolei stwierdzono, że IGFBP-3 wzmacnia proliferacyjne efekty działania EGF w liniach komórkowych raka piersi poprzez zwiększenie fosforylacji receptora dla EGF i aktywację szlaków sygnalizacyjnych kinaz białkowych [29]. Opisywane były także działania IGFBP-3 niezależne od działania IGF, kiedy to aktywność transkrypcyjna tego białka wiążącego pośredniczona była poprzez receptory błony komórkowej, takie jak receptor dla transformującego czynnika wzrostu β (transforming growth factor β – TGF-β) [27, 30].

Stwierdzone w pracy zwiększone stężenie tego białka wiążącego u kobiet z hiperplazją endometrium może być wynikiem stosunkowo młodego wieku pacjentek. Według wcześniejszych doniesień wraz z wiekiem stężenie IGF-1 i IGFBP-3 w surowicy zmniejsza się [31–33], podczas gdy stężenie IGFBP-1 nie wykazuje korelacji z wiekiem [31]. Obserwacje własne, na podstawie których w całym badanym materiale stwierdzono słabą korelację ujemną pomiędzy wiekiem a stężeniami IGF-1 oraz IGFBP-3 oraz brak takiej korelacji ze stężeniem IGFBP-1, potwierdzają te doniesienia. Jednak biorąc pod uwagę zbliżony wiek pacjentek z hiperplazją i pacjentek bez zmian patologicznych w endometrium, można przypuszczać, że białko wiążące IGFBP-3 może odgrywać pewną rolę w proliferacji endometrium.

Wnioski

Większe niż w grupie kontrolnej stężenia androgenów (DHEAS, testosteron) w surowicy kobiet z hiperplazją przed menopauzą sugerują możliwość udziału androgenów w patogenezie hiperplazji przed menopauzą, podobnie jak większe stężenia estrogenów (estradiol, estron) u kobiet z hiperplazją po menopauzie. Ponadto u kobiet z hiperplazją endometrium częściej obserwuje się zwiększone stężenia IGFBP-3 w surowicy (> 5,58 ng/ml), co u części kobiet może sugerować udział IGFBP-3 w patogenezie zmian rozrostowych, kliniczna predykcyjność tego parametru jest jednak niska.

Piśmiennictwo

1. Marsden DE, Hacker NF. Optimal management of endometrial hyperplasia. Best Pract Res Clin Obstet Gynaecol 2001; 15: 393-405.

2. Szymańska B, Gardyszewska A, Pabich J, Czajkowski K. Rozrosty endometrium: skuteczność leczenia naturalnym mikronizowanym progesteronem podawanym dopochwowo. Przegl Menopauz 2006; 2: 75-9

3. Nagele F, O'Connor H, Davies A, et al. 2500 outpatient diagnostic hysteroscopies. Obstet Gynecol 1996; 88: 87-92.

4. Goluda M. Stany przedrakowe błony śluzowej trzonu macicy. W: Markowska J (red). Onkologia ginekologiczna. Urban & Partner, Wrocław 2002; 638-55.

5. Polotsky AJ, Santoro N. Uterine disease in midlife and beyond: the menopausal transition and postmenopause. W: Aplin JD, Fazleabas AT, Glasser SR, Giudice LC (eds.). The endometrium. Molecular, Cellular, and Clinical Perspectives. Informa UK Ltd, London 2008; 785-96.

6. Albers JR, Hull SK, Wesley RM. Abnormal uterine bleeding. Am Fam Physician 2004; 69: 1915-26.

7. Kaaks R, Lukanova A, Kurzer MS. Obesity, endogenous hormones, and endometrial cancer risk: a synthetic review. Cancer Epidemiol Biomarkers Prev 2002; 11: 1531-43.

8. Carroll KK. Obesity as a risk factor for certain types of cancer. Lipids 1998; 33: 1055-9.

9. Skałba P. Endokrynologia ginekologiczna. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.

10. Labrie F, Bélanger A, Simard J, et al. DHEA and peripheral androgen and estrogen formation: intracrinology. Ann NY Acad Sci 1995; 774: 16-28.

11. Burger HG. Androgen production in women. Fertil Steril 2002; 77 Suppl 4: S3-5.

12. Skałba P. Estrogeny. W: Skałba P (red). Hormonalna terapia zastępcza. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2002; 65-77.

13. Emons G, Fleckenstein G, Hinney B, et al. Hormonal interactions in endometrial cancer. Endocr Relat Cancer 2000; 7: 227-42.

14. Potischman N, Hoover RN, Brinton LA, et al. Case-control study of endogenous steroid hormones and endometrial cancer. J Natl Cancer Inst 1996; 88: 1127-35.

15. Pettersson B, Bergström R, Johansson ED. Serum estrogens and androgens in women with endometrial carcinoma. Gynecol Oncol 1986; 25: 223-33.

16. Lee SC, Kaunitz AM, Sanchez-Ramos L, Rhatigan RM. The oncogenic potential of endometrial polyps: a systematic review and meta-analysis. Obstet Gynecol 2010; 116: 1197-205

17. Lukanova A, Zeleniuch-Jacquotte A, Lundin E, et al. Prediagnostic levels of C-peptide, IGF-I, IGFBP -1, -2 and -3 and risk of endometrial cancer. Int J Cancer 2004; 108: 262-8.

18. Weiderpass E, Brismar K, Bellocco R, et al. Serum levels of insulin-like growth factor-I, IGF-binding protein 1 and 3, and insulin and endometrial cancer risk. Brit J Cancer 2003; 89: 1697-704.

19. Augustin LS, Dal Maso L, Franceschi S, et al. Association between components of the insulin-like growth factor system and endometrial

cancer risk. Oncology 2004; 67: 54-9.

20. Lacey JV Jr, Potischman N, Madigan MP, et al. Insulin-like growth

factors, insulin-like growth factor-binding proteins, and endometrial cancer in postmenopausal women: results from a U.S. case-control study. Cancer Epidemiol Biomarkers Prev 2004; 13: 607-12.

21. Ayabe T, Tsutsumi O, Sakai H, et al. Increased circulating levels of insulin-like growth factor-I and decreased circulating levels of insulin-like growth factor binding protein-1 in postmenopausal women with endometrial cancer. Endocr J 1997; 44: 419-24.

22. Oh JC, Wu W, Tortolero-Luna G, et al. Increased plasma levels of insulin-like growth factor 2 and insulin-like growth factor binding protein 3 are associated with endometrial cancer risk. Cancer Epidemiol Biomarkers Prev 2004; 13: 748-52.

23. Bigsby RM, Bethin KE. Paracrine mediators of endometrial growth and differentiation. In: Aplin JD, Fazleabas AT, Glasser SR, Giudice LC (eds). The endometrium. Molecular, cellular, and clinical perspectives. Informa UK Ltd, London 2008; 223-44.

24. Gielen SC, Hanekamp EE, Blok LJ, et al. Steroid-modulated proliferation of human endometrial carcinoma cell lines: any role for insulin-like growth factor signaling? J Soc Gynecol Investig 2005; 12: 58-64.

25. Neuenschwander S, Schwartz A, Wood TL, et al. Involution of the lactating mammary gland is inhibited by the IGF system in a transgenic mouse model. J Clin Invest 1996; 97: 2225-32.

26. Murphy LJ, Molnar P, Lu X, Huang H. Expression of human insulin-like growth factor-binding protein-3 in transgenic mice. J Mol Endocrinol 1995; 15: 293-303.

27. Conover CA, Bale LK, Durham SK, Powell DR. Insulin-like growth factor (IGF) binding protein-3 potentiation of IGF action is mediated through the phosphatidylinositol-3-kinase pathway and is associated with alteration in protein kinase B/AKT sensitivity. Endocrinology 2000; 141: 3098-103.

28. Chen JC, Shao ZM, Sheikh MS, et al. Insulin-like growth factor-binding protein enhancement of insulin-like growth factor-I (IGF-I)-mediated DNA synthesis and IGF-I binding in a human breast carcinoma cell line. J Cell Physiol 1994; 158: 69-78.

29. Martin JL, Weenink SM, Baxter RC. Insulin-like growth factor-binding protein-3 potentiates epidermal growth factor action in MCF-10A mammary epithelial cells. Involvement of p44/42 and p38 mitogen-activated protein kinases. J Biol Chem 2003; 278: 2969-76.

30. Mohseni-Zadeh S, Binoux M. Insulin-like growth factor (IGF) binding protein-3 interacts with the type 1 IGF receptor, reducing the affinity of the receptor for its ligand: an alternative mechanism in the regulation of IGF action. Endocrinology 1997; 138: 5645-8.

31. Janssen JA, Stolk RP, Pols HA, et al. Serum free IGF-I, total IGF-I, IGFBP-1 and IGFBP-3 levels in an elderly population: relation to age and sex steroid levels. Clin Endocrinol (Oxf). 1998; 48: 471-8.

32. Copeland KC, Colletti RB, Devlin JT, McAuliffe TL. The relationship between insulin-like growth factor-I, adiposity, and aging. Metabolism 1990; 39: 584-7.

33. Cohen P, Ocrant I, Fielder PJ, et al. Insulin-like growth factors (IGFs): implications for aging. Psychoneuroendocrinol 1992; 17: 335-42.