Historia Medycyny
Czterdzieści lat później. Transplantacja serca – wczoraj, dziś i jutro

Czterdzieści lat temu, tj. 3 grudnia 1967 r. w Kapsztadzie, w Republice Południowej Afryki, kardiochirurg, prof. Christian Barnard, uprzedzając lekarzy amerykańskich, przeprowadził jako pierwszy na świecie udaną operację przeszczepienia ludzkiego serca choremu cierpiącemu na schyłkową postać przewlekłej niewydolności tego narządu. Dawczynią narządu była młoda dziewczyna – ofiara wypadku drogowego z ciężkimi obrażeniami głowy. Biorcą natomiast był 54-letni chory na cukrzycę, po przebytych
3 zawałach serca, ze skrajną niewydolnością serca. Operacja udała się, jednak biorca przeżył po niej tylko 18 dni, umierając z powodu zapalenia płuc. Trzy dni po zabiegu Barnarda, 6 grudnia 1967 roku, nowojorski chirurg Adrian Kantrowitz przeprowadził transplantację serca u noworodka, u którego stwierdzono poważną wrodzoną wadę serca. Noworodek przeżył jednak tylko kilka godzin po zabiegu. Natomiast
2 stycznia 1968 r., a więc miesiąc po pierwszej, prof. Barnard przeprowadził drugą transplantację serca. Pacjent przeżył z nowym sercem ponad 19 miesięcy. Te pierwsze operacje Barnarda stały się wydarzeniami światowymi. Od tej daty zaczęła się nowa era chirurgii – ERA TRANSPLANTACJI SERCA. Warto jednak zaznaczyć, że Christian Barnard, przebywając na stażach w Stanach Zjednoczonych, szkolił się u sławnego kardiochirurga Clarence’a Lilleheia, który jako pierwszy przeprowadzał operację na otwartym sercu oraz
u profesorów Richarda Lowera i Normana Shumwaya, którzy przygotowując się do transplantacji serca, prowadzili na psach doświadczenia nad techniką tego zabiegu. Profesor Barnard uprzedził więc swoich sławnych nauczycieli.
Imponujące i niezwykle szybkie postępy chirurgii rozpoczęły się w 2. połowie XIX wieku, kiedy to do lecznictwa wprowadzono narkozę, umożliwiającą bezbolesne wykonywanie zabiegów oraz postępowania antyseptyczne i aseptykę, zapobiegające zakażeniom po operacjach. W 2. połowie XIX wieku notuje się pierwsze udane zabiegi chirurgiczne na narządach jamy brzusznej: wycinanie zapalnie zmienionego wyrostka robaczkowego, woreczka żółciowego, resekcji żołądka i innych. Pierwsza połowa XX wieku to rozszerzenie zabiegów chirurgicznych na klatkę piersiową, a w szczególności na płuca. Natomiast 2. połowa XX wieku to rozwój chirurgii serca – wbrew przewidywaniom wielkiej znakomitości chirurgicznej XIX wieku, prof. Theodora Billrotha, który przestrzegał swych kolegów, by nie ważyli się przeprowadzać operacji na sercu.
...


View full text...