Holenderskie kariery

Szkolnictwo medyczne i system opieki zdrowotnej w Holandii





Holandia jest krajem niezwykle atrakcyjnym zawodowo dla lekarzy i personelu medycznego. Takiego zdania jest większość lekarzy, którzy już wyemigrowali. Opinia ta spowodowana jest nie tylko korzystnym wynagrodzeniem, ale także odpowiednimi warunkami pracy. Ma to również przełożenie na długość życia mieszkańców Holandii, w której mężczyźni żyją średnio ponad 74 lata, natomiast kobiety ponad 80 lat. Jest to jeden z najlepszych wyników w Europie i oczywiście znacznie lepszy niż w Polsce.
Zapotrzebowanie na lekarzy w Holandii jest i będzie duże, choć przede wszystkim poszukiwani są specjaliści z innych krajów UE. Biorąc pod uwagę dane Eurostatu – liczba lekarzy na 100 tys. mieszkańców wynosi 250,55, a liczba łóżek szpitalnych 566,47. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że nie zawsze lekarz z konkretną specjalizacją może liczyć na natychmiastowe zatrudnienie. Często znalezienie pracy wiąże się z długimi poszukiwaniami; najlepiej szukać posady na własną rękę, nie korzystając z pomocy biur pośredniczących [1].

W Holandii istnieje równowaga pomiędzy organizacją centralną i lokalną. Regiony kontrolują szpitale, podczas gdy gminy świadczą usługi społeczne. Ubezpieczenie dzielone jest na fundusz publiczny oraz obowiązkowe fundusze prywatne. Większość szpitali jest sprywatyzowana, a więc prowadzona przez spółki, osoby prywatne czy organizacje kościelne. Szpitale publiczne stanowią mniejszość, natomiast nie ma w ogóle szpitali komercyjnych. Większość specjalistów szpitalnych otrzymuje opłatę za usługę. Pacjenci w pierwszej kolejności zwracają się do lekarzy ogólnych, z których większość pracuje na własną rękę, opłacani są oni w zależności od liczby pacjentów. Biura zdrowia publicznego zapewniają kontrolę środowiskową, gwarantują też usługi prewencyjne i administracyjne [2, 3].
W Holandii nie ma izby lekarskiej. Królewskie Holenderskie Towarzystwo Lekarskie, do którego należy ponad 50 proc. lekarzy, może nałożyć na członków karę pieniężną, upomnieć, udzielić nagany lub wykluczyć z Towarzystwa. Poważne sprawy są rozpatrywane przez regionalne trybunały dyscyplinarne, a apelacje przez Trybunał Centralny. Trybunały mogą zastosować wszystkie wymienione kary. Regionalne składają się z 2 prawników i 3 lekarzy – wszyscy są mianowani przez ministra zdrowia. Trybunał Centralny składa się z 3 prawników i 2 lekarzy,...


Pełna treść artykułu...