Hormonoterapia ciągła a przerywana u chorych na raka prostaty
W trakcie spotkania ASCO 2012 przedstawiono wyniki międzynarodowego, randomizowanego badania III fazy (S9346; INT-0162), w którym porównano skuteczność hormonoterapii ciągłej z przerywaną u chorych na hormonowrażliwego raka prostaty z przerzutami.
Do badania zakwalifikowano 3040 chorych, u których wyjściowy poziom PSA wynosił ≥5 ng/ml. Zakwalifikowani chorzy nie otrzymywali wcześniej hormonoterapii z powodu choroby uogólnionej, mogli jednak otrzymywać neoadjuwanotową lub adjuwantową terapię hormonalną. Do badania włączano chorych w stanie sprawności SWOG 0-2. Chorzy początkowo przez 7 miesięcy otrzymywali leczenie indukcyjne polegające na zastosowaniu gosereliny z bikalutamidem, następnie po osiągnięciu PSA≤4 ng/ml (1535 badanych), chorych randomizowano do ramienia badania, w którym otrzymywali ciągłą hormonoterapię (CAD – continuous androgen deprivation) lub przerywaną (IAD – intermittent androgen deprivation). IAD polegała na zastosowaniu przerwy w leczeniu po wstępnej terapii indukcyjnej (po osiągnięciu PSA≤4 ng/ml) do momentu wystąpienia wzrostu PSA powyżej 20 ng/ml lub pojawienia się klinicznych objawów progresji choroby. Ponowną przerwę w terapii podejmowano jeśli u badanego notowano kolejny spadek PSA≤4 ng/ml po zastosowaniu 7 miesięcznej hormonoterapii (goserelina+bikalutamid). Jeśli po zastosowaniu terapii indukcyjnej poziom PSA wynosił >4 ng/ml chory kontynuował hormonoterapię w sposób ciągły do momentu wystąpienia progresji choroby. Mediana obserwacji wynosiła 9.2 lata.
Mediana całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych od momentu randomizacji wynosiła 5.8 vs 5.1 lat odpowiednio w grupie CAD i IAD. Odsetek 10-letniego przeżycia chorych wynosił 29% w grupie CAD oraz 23% w przypadku chorych leczonych IAD. Jednak różnice w zakresie przeżycia chorych nie były istotne statystycznie pomiędzy badanymi grupami. Aczkolwiek istotną statystycznie różnicę w przeżyciu chorych pomiędzy badanymi grupami zaobserwowano w przypadku choroby o zaawansowaniu minimalnym (minimal disease): 7.1 (CAD) vs 5.2 (IAD) lata (HR=1.23; 95% Cl 1.02-1.48; p=0.035). Różnicy w przeżyciu pomiędzy badanymi grupami nie obserwowano u badanych prezentujących chorobę rozległą (extensive disease) . Chorobę o zaawansowaniu minimalnym definiowano jako obecność przerzutów do kręgów i kości miednicy i/lub węzłów chłonnych, choroba rozległa był związana z przerzutami do żeber, kości długich i/lub płuc czy wątroby. Odsetek działań niepożądanych stopnia 3 i 4 był zbliżony w obu grupach badanych (CAD – 32.6% vs IAD – 30.3%) aczkolwiek u chorych leczonych IAD rzadziej obserwowano obniżenie libido, impotencję czy zaburzenia emocjonalne.
Wyniki powyższego badania nie wykazały wyższości przerywanej hormonoterapii nad hormonoterapią podawaną w sposób ciągły. Maha Hussain prezentująca wyniki powyższego badania oraz profesor K. William dyskutujący w sesji plenarnej powyższą prezentację podkreślają, że standardem leczenia chorych na raka prostaty z przerzutami powinna być hormonoterapia ciągła.
Opracował dr Jacek Mackiewicz
Mediana całkowitego przeżycia (OS – overall survival) chorych od momentu randomizacji wynosiła 5.8 vs 5.1 lat odpowiednio w grupie CAD i IAD. Odsetek 10-letniego przeżycia chorych wynosił 29% w grupie CAD oraz 23% w przypadku chorych leczonych IAD. Jednak różnice w zakresie przeżycia chorych nie były istotne statystycznie pomiędzy badanymi grupami. Aczkolwiek istotną statystycznie różnicę w przeżyciu chorych pomiędzy badanymi grupami zaobserwowano w przypadku choroby o zaawansowaniu minimalnym (minimal disease): 7.1 (CAD) vs 5.2 (IAD) lata (HR=1.23; 95% Cl 1.02-1.48; p=0.035). Różnicy w przeżyciu pomiędzy badanymi grupami nie obserwowano u badanych prezentujących chorobę rozległą (extensive disease) . Chorobę o zaawansowaniu minimalnym definiowano jako obecność przerzutów do kręgów i kości miednicy i/lub węzłów chłonnych, choroba rozległa był związana z przerzutami do żeber, kości długich i/lub płuc czy wątroby. Odsetek działań niepożądanych stopnia 3 i 4 był zbliżony w obu grupach badanych (CAD – 32.6% vs IAD – 30.3%) aczkolwiek u chorych leczonych IAD rzadziej obserwowano obniżenie libido, impotencję czy zaburzenia emocjonalne.
Wyniki powyższego badania nie wykazały wyższości przerywanej hormonoterapii nad hormonoterapią podawaną w sposób ciągły. Maha Hussain prezentująca wyniki powyższego badania oraz profesor K. William dyskutujący w sesji plenarnej powyższą prezentację podkreślają, że standardem leczenia chorych na raka prostaty z przerzutami powinna być hormonoterapia ciągła.
Opracował dr Jacek Mackiewicz
