Inhibitory neuraminidazy wirusa grypy

Grupy pacjentów od pierwszego roku życia wzwyż, które nie mogą być zaszczepione lub z pewnych względów nie chcą, są kandydatami do podawania substancji antywirusowych, zwłaszcza nowej generacji. Obecnie medycyna otrzymała dwa selektywne inhibitory neuraminidazy wirusa grypy: zanamiwir i oseltamiwir. Oba leki okazały się skuteczne zarówno w przypadku infekcji wirusem grypy typu A, jak i typu B. Skuteczność dopuszczonych do leczenia inhibitorów neuraminidazy jest tym większa, im szybciej zostaną one podane od momentu wystąpienia objawów, jednak nie później niż w ciągu 36 godzin.






Znane od szeregu lat metody zapobiegania zachorowaniom na grypę to szczepienia, a także stosowanie leków antywirusowych – amantadyny (Symmetrel) i rymantadyny (Flumadine) oraz rzadziej rybawiryny – nie tylko w celach profilaktycznych, ale także dla leczenia.

W Polsce dostępne są 2 rodzaje oczyszczonych chromatograficznie inaktywowanych szczepionek przeciw grypie: podjednostkowe, zawierające glikoproteiny powierzchniowe wirusa – hemaglutyninę i neuraminidazę oraz typu split, zawierające rozszczepione wiriony. Szczepionki te są bezpieczne, nie powodują poważnych objawów ubocznych, ich skuteczność w zapobieganiu zachorowaniom na grypę oraz komplikacjom pogrypowym wynosi 70–90 proc. u osób zdrowych poniżej 65. roku życia oraz 30–70 proc. u osób starszych i małych dzieci. Jednak ze względu na bardzo dużą zmienność antygenową wirusa grypy skład szczepionki w każdym sezonie epidemicznym musi być aktualizowany, przez co produkcja szczepionki zajmuje ponad pół roku, a pacjenci zmuszeni są do powtarzania szczepień przed każdym kolejnym sezonem. Ponadto część osób nie może (np. z powodu alergii na składniki szczepionki) lub nie chce korzystać z tej formy profilaktyki, wówczas pozostaje więc stosowanie leków antywirusowych.
Zsyntetyzowana w latach 60-tych amantadyna oraz w latach 80-tych rymantadyna należą do grupy inhibitorów wewnętrznego białka matrix M2 wirusa grypy, które spełnia rolę kanału jonowego potrzebnego do obniżenia pH we wnętrzu wirionu po jego fuzji z komórką, co z kolei umożliwia uwolnienie kwasu RNA i rozpoczęcie replikacji. Oba wymienione leki antywirusowe skuteczne są jednak tylko w przypadku zakażeń wirusem grypy typu A, jako że wirusy typu B nie posiadają białka M2. Poważną wadą obu leków jest ich działanie uboczne na centralny układ nerwowy...


Pełna treść artykułu...