Inhibitory refluksu – nowa metoda leczenia farmakologicznego choroby refluksowej przełyku

Wstęp

Choroba refluksowa przełyku (gastroesophageal reflux disease – GERD) dotyczy ponad 10% populacji krajów zachodnich. Celem leczenia GERD jest kontrola objawów, gojenie zmian zapalnych w przełyku i zapobieganie powikłaniom. Leczenie empiryczne z zastosowaniem leków hamujących wydzielanie kwasu solnego jest właściwym postępowaniem u pacjentów z niepowikłaną zgagą. Inhibitory pompy protonowej (proton pomp inhibitors – PPI) są skuteczniejsze u tych chorych niż leki blokujące receptor H2, które z kolei są skuteczniejsze od placebo. Terapia GERD u wielu pacjentów nie stwarza problemów. Przypadki, w których podawanie PPI 2 razy dziennie nie zapewniło opanowania zgagi, powinno się uznać za niepowodzenie terapii i za racjonalną granicę leczenia emiprycznego [1]. Szacuje się, że 10–40% pacjentów z GERD nie odpowiada na standardową dawkę PPI częściowo lub całkowicie. Co więcej, w ciągu 7 lat (1997–2004) zanotowano prawie 50-procentowy wzrost liczby chorych stosujących co najmniej podwójną dawkę PPI [2]. W jednym z ostatnich badań przeprowadzonych w Stanach Zjendoczonych w grupie 617 pacjentów z GERD 42,1% chorych oprócz przepisanego PPI przyjmowało dodatkowe leki dostępne bez recepty, takie jak alkalia czy leki blokujące receptor H2. Prawie 73% chorych było usatysfakcjonowanych z leczenia PPI, pomimo że ponad 85% nadal miało objawy refluksowe [3]. Niepowodzenie leczenia PPI staje się coraz większym problemem w codziennej praktyce lekarskiej. Większość chorych nieodpowiadających na leczenie stanowią pacjenci z nienadżerkową postacią choroby refluksowej (non-erosive reflux disease – NERD) i zgagą czynnościową. Dzięki zastosowaniu 24-godzinnego pomiaru pH i impedancji wewnątrzprzełykowej wykazano, że w grupie chorych z objawami refluksowymi, utrzymującymi się pomimo leczenia PPI w dawce standardowej stosowanej 2 razy dziennie, 50–60% osób ma objawy niezwiązane z refluksem, 10% ma objawy związane z refluksem kwaśnym, a 30–40% z refluksem niekwaś­nym [4]. Choć PPI są podstawą leczenia GERD, wyniki tych badań sugerują, że potrzebne są nowe metody. Działanie PPI ukierunkowne jest bowiem na hamowanie wydzielania żołądkowego i zwiększenie wewnątrzżołądkowego pH. Prowadzą one do wygojenia zmian w śluzówce w ciągu 8 tygodni u większości chorych z zapaleniem przełyku (> 90%), co nie zawsze jest równoznaczne z ustąpieniem dolegliwości. Podwyższając pH w żołądku, PPI nie wpływają na czynniki leżące u podstaw patofizjologii GERD. U chorych nieprzyjmujących PPI większość epizodów refluksowych stanowią refluksy kwaśne. U chorych przyjmujących PPI przeważają reflu-ksy słabo kwaśne i słabo zasadowe. Leczenie PPI zmniejsza liczbę refluksów kwaśnych, nie wpływając na całkowitą liczbę refluksów [5]. Kontrowersyjne wydaje się zatem ich stosowanie u chorych z epizodami refluksu niekwaśnego.

Najważniejszym osiągnięciem ostatnich lat było lepsze poznanie patofizjologii choroby refluksowej. Zmieniło ono interpretację danych uzyskiwanych w badaniach klinicznych oraz stało się podstawą do poszukiwania leków, które działałyby na zasadniczą przyczynę choroby. Chociaż patofizjologia choroby refluksowej jest wieloczynnikowa, należy pamiętać, że GERD rozwija się w następstwie zaburzenia funkcji bariery antyrefluksowej, na którą składają się odpowiednio wysokie napięcie dolnego zwieracza przełyku (lower esophageal sphincter – LES) oraz

3–4 cm odcinka okrężnych mięśni gładkich w dystalnej części przełyku i odnogi przepony. Skutki refluksu nasilają również zmiany w klirensie przełykowym i mechanizmach neutralizujących zarzucaną kwaśną treść żołądkową. Nasilenie odczuwanych dolegliwości wynika zapewne także z nadwrażliwości przełyku. Istnieje więc grupa osób z GERD, która może odnieść korzyści z leczenia ukierunkowanego na poprawę funkcji bariery antyrefluksowej, ograniczenia zasięgu proksymalnego refluksu lub z leczenia modulującego percepcję bólu.

Samoistne relaksacje dolnego zwiercza przełyku

Choroba refluksowa przełyku jest głównie zaburzeniem motoryki przełyku. Pierwotnie przypuszczano, że zasadniczym mechanizmem powstawania refluksu u pacjentów z GERD jest obniżone ciśnienie w LES, jednak – szczególnie u osób z NERD – ciśnienie w LES jest zazwyczaj prawidłowe. Powyższą niezgodność zaobserwowali w 1982 roku Dodds i wsp., którzy wykazali, że refluks pojawia się głównie w czasie przedłużonych rela-ksacji dolnego zwieracza, niezależnych od połykania [6]. Relaksacje te nazwano przemijającymi (samoistnymi) relaksacjami dolnego zwieracza przełyku (transient lower esophageal sphincter relaxations – TLESR) [7]. Zależą one od odruchu wago-wagalnego, który przewodzi bodźce motoryczne generowane w pniu mózgu, a wyzwalane przez rozciągnięcie żołądka powietrzem, obecność balonu w żołądku lub spożycie posiłku [8]. W przeciwieństwie do relaksacji LES wyzwalanych połykaniem, TLESR trwają dłużej, nie zależą od połykania i towarzyszy im zahamowanie odnóg przepony. Ostatnie badania wskazują również, że TLESR wiążą się z odmiennym rodzajem skurczu podłużnej warstwy mięśniowej w dystalnej części przełyku [9]. Obecnie uważa się, że TLESR jest głównym mechanizmem leżącym u podłoża refluksu zarówno u osób zdrowych, jak i pacjentów z GERD. Ostatnio potwierdzono także, że TLESR towarzyszą wszystkim typom refluksu w GERD, a zatem epizodom refluksu kwaśnego i słabo kwaśnego [7]. Nie wykazano, aby liczba TLESR różniła się pomiędzy osobami zdrowymi a chorymi, jednak w czasie TLESR refluks kwaśny pojawia się dwukrotnie częściej u pacjentów z GERD w porównaniu z ludźmi zdrowymi [10]. Przyczyną tej różnicy może być wydolność łącza żołądkowo-przełykowego, różnice w rozkładzie pokarmu lub lokalizacja „kwaśnej kieszonki” na szczycie przyjętego posiłku. Innym ważnym czynnikiem prowadzącym do niekompetencji bariery antyrefluksowej jest obecność przepukliny rozworu przełykowego przepony. Kwas może być wprowadzany do worka przepukliny w czasie relaksacji LES indukowanych połykaniem lub przy niskim ciśnieniu w LES. Obecność przepukliny upośledza także mechanizm zwieraczowy (LES i odnogi przepony), co prowadzi do obniżenia ciśnienia podstawowego i dużych zmian w profilu ciśnień [11].

Wiele danych przemawia za tym, że u pacjentów z NERD i zapaleniem przełyku łagodnym do średnio ciężkiego (A, B według klasyfikacji Los Angeles) przemijające relaksacje odpowiadają za prawie 90% epizodów refluksowych. Pacjenci ci stanowią co najmniej 80% populacji osób z GERD. Wydaje się prawdopodobne, że większość epizodów refluksu u chorych z dużą przepukliną rozworu przełykowego i/lub ciężkim refluksem również zależy od TLESR [12]. Ostatnio opublikowane badanie potwierdziło istotną rolę TLESR u pacjentów z dużą przepukliną. Wykazano bowiem, że działanie baklofenu zmniejszające liczbę TLESR (agonista receptora GABAB, patrz w dalszej części) było podobne u chorych z dużą przepukliną i bez przepukliny [13].

Inhibitory refluksu

Ze względu na decydujące znaczenie TLESR w patogenezie refluksu leczenie ukierunkowane na ich zahamowanie może stanowić nową opcję leczenia GERD. Leki, które hamują lub zmniejszają powstawanie TLESR, nazwano inhibitorami refluksu. Już w 1995 roku wykazano, że atropina znacznie obniża (prawie całkowicie znosi) ciśnienie w LES, zmniejszając jednocześnie refluks żołądkowo-przełykowy poprzez redukcję liczby TLESR [14]. Do dzisiaj odkryto wiele środków farmakologicznych ograniczających występowanie TLESR. Należą do nich: agoniści receptora GABAB i GABAA, antagoniści receptora cholecystokininy A (CCK2), morfina, antagoniści glutaminianu, kannabinoidy, agoniści i antagoniści metabotropowego receptora glutaminianu, inhibitory syntazy tlenku azotu. Wiele z tych leków nie wzbudza zainteresowania klinicystów ze względu na niekorzystny profil farmakologiczny i liczne działania niepożądane.

Agoniści receptora kwasu γ-aminomasłowego GABA_B

Agoniści receptora GABAB stanowią obiecującą klasę leków antyrefluksowych. Kwas g-aminomasłowy jest ważnym hamującym neurotransmiterem w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN). Występuje w dużych ilościach w ośrodkach rdzenia przedłużonego kontrolujących połykanie, motorykę przełyku i oddychanie. Receptory GABA znajdują się w jądrach kontrolujących TLESR. Baklofen, agonista receptora GABAB będący pochodną GABA, jest od wielu lat stosowany w neurologii w celu zmniejszenia napięcia mięśni szkieletowych. Stwierdzono, że baklofen zmniejsza liczbę TLESR u zdrowych osób i pacjentów z GERD [15]. Podnosi on także ciśnienie podstawowe w LES i przyspiesza opróżnianie żołądka. Powyższe właściwości powodują, że jest lekiem potencjalnie skutecznym w terapii GERD. Wyniki badania z zastosowaniem pH-metrii z impedancją potwierdziły ponadto, że baklofen zmniejsza liczbę epizodów refluksu kwaśnego i słabo kwaśnego [16]. Działanie to stanowi ważną zaletę baklofenu w porównaniu z PPI (zmniejszającymi jedynie liczbę refluksów kwaśnych). Skuteczność tego leku potwierdziły również inne badania. Ciccaglione i wsp. przeprowadzili badanie kontrolowane placebo z zastosowaniem baklofenu w dawce 10 mg 3 razy dziennie przez miesiąc u osób z GERD i wykazali, że baklofen znacząco zmniejsza liczbę refluksów kwaśnych, ekspozycję na kwas w dystalnej części przełyku i korzystnie wpływa na objawy refluksowe [17]. W innym badaniu wykazano, że u chorych z objawami przetrwałymi pomimo leczenia PPI baklofen zmniejsza liczbę refluksów żółciowych mierzonych z zastosowaniem sondy Bilitec. W przeglądzie sytematycznym obejmującym 5 badań z randomizacją przedstawionym w czasie Digestive Diseases Week w 2010 roku autorzy wysunęli wniosek, że baklofen w porównaniu z placebo powoduje znamienną redukcję parametrów refluksowych, takich jak liczba refluksów oraz ekspozycja na kwas dystalnej części przełyku. Leczenie baklofenem w porównaniu z placebo nie wpłynęło jednak znacząco na zmniejszenie dolegliwości refluksowych [18]. Co więcej, stosowanie baklofenu wiąże się z częstszym występowaniem działań niepożądanych, takich jak: nudności, wymioty, zawroty głowy, senność. Efekty niepożądane baklofenu związane z działaniem ośrodkowym są główną przyczyną, że nie znalazł on szerokiego zastosowania w terapii GERD. Trwają badania nad nowymi agonistami GABAB niewywierającymi lub wywierającymi mniejsze działanie ośrodkowe.

Na szczególną uwagę zasługuje lek o powolnym uwalnianiu – Arbaclofen Placarbil. Jest on prolekiem dla R-baklofenu (aktywnego stereoizomeru baklofenu). Kontrolowane placebo badanie z randomizacją wykazało, że lek (zastosowany w pojedynczej dawce 60 mg) zmniejszał liczbę epizodów refluksowych w badaniu pH-metrii z impedancją oraz liczbę epizodów zgagi związanej z refluksem, był dobrze tolerowany i bezpieczny [19].

Innym nowym lekiem, pozbawionym w znacznym stopniu niekorzystnego działania ośrodkowego baklofenu, jest lesogaberan (AZD3355). Jest to agonista receptora GABAB, który zmniejsza liczbę TLESR w stopniu porównywalnym z baklofenem, ale działa głównie na obwodowe receptory GABAB. W ostatnio opublikowanym badaniu z randomizacją, kontrolowanym placebo, oceniono zastosowanie lesogaberanu u 27 chorych z objawami utrzymującymi się pomimo terapii PPI. Po 24 godzinach leczenia stwierdzono, że lesogaberan w porównaniu z placebo zmniejszał średnią liczbę epizodów refluksowych o 35%. Drugiego dnia, po 3 godzinach od spożycia posiłku, lesogaberan redukował średnią

liczbę TLESR o 25% oraz zwiększał ciśnienie LES o 28% w porównaniu z placebo. Najczęstszymi obserwowanymi działaniami niepożądanymi były ból głowy i przejściowe parestezje [20]. W innym badaniu wykazano również, że lesogaberan stosowany przez 4 tygodnie w dawce pojedynczej 65 mg powodował znaczącą poprawę kliniczną u chorych z objawami utrzymującymi się pomimo leczenia PPI [21]. Wydaje się zatem, że lesogaberan jest obiecującą, lecz wymagającą dalszych badań, uzupełniającą opcją terapeutyczną u chorych z częściową odpowiedzią na zastosowane PPI.

Antagoniści metabotropowego receptora 5 glutaminianu

Kolejną grupą leków wzbudzających zainteresowanie ze względu na potencjalne zastosowanie w terapii GERD są antagoniści metabotropowego receptora 5 glutaminianu. Glutaminian pełni ważną funkcję w przekazywaniu informacji czuciowych z jelit do OUN również w obrębie włókien afferentnych nerwu błędnego docierających do pnia mózgu i uczestniczących w wyzwalaniu TLESR. Łączy się z receptorem metabotropowym glutaminianu (mGluR) oraz z jonotropowym receptorem glutaminianu (kanałem jonowym). Receptor mGluR jest strukturalnie podobny do receptora GABAB. Wyróżnia się 3 rodzaje receptorów mGluR. Grupa I (mGluR1 i mGluR5) przewodzi działania pobudzające, natomiast grupy II i III są inhibitorami. Stwierdzono, że antagoniści receptora mGluR5 silnie hamują TLESR [22]. Antagoniści receptora mGluR5 zmniejszają percepcję bólu jelitowego i z tego względu mogą mieć znaczenie w leczeniu nadwrażliwości trzewnej u osób ze zgagą czynnościową oraz z GERD opornym na leczenie PPI [23]. Trwają badania nad zastosowaniem antagonistów mGluR5 w terapii GERD opornego na leczenie PPI.

Selektywny, negatywny allosteryczny modulator receptora mGluR5, określony symbolem ADX10059, zastosowany w dawce 250 mg 3 razy dziennie 30 min przed posikiem, zmniejszał procent czasu z pH < 4,0 w dystalnej części przełyku w okresie nocnym i poposiłkowym oraz znacząco zmniejszał liczbę i czas trwania objawowych epizodów refluksowych. Lek był dobrze tolerowany przez pacjentów, nie zaobserwowano po­ważnych efektów ubocznych, jednak po podaniu pierwszej lub drugiej dawki dość często występowały mniejsze działania niepożądane, takie jak zawroty głowy (75% chorych) i nudności (33% chorych) [24]. Efekty te wiązano z szybką absorbcją leku. Ostatnio opublikowano wyniki badania z zastosowaniem leku o zmodyfikowanym sposobie uwalniania u zdrowych ochotników. Nowa postać ADX10059 po 6 dniach stosowania zmiejszała liczbę wszystkich typów refluksu (w 4-godzinnym poposiłkowym badaniu pH-metrii z impedancją) i była lepiej tolerowana [25]. W kontrolowanym placebo badaniu z randomizacją, obejmującym 103 chorych z typowymi objawami GERD dobrze kontrolowanymi stan-dardową dawką PPI, wykazano, że 2-tygodniowa monoterapia z ADX10059 (w dawce 120 mg 2 razy dziennie) wpłynęła korzystnie na zmniejszenie objawów refluksowych (objawów w okresie poposiłkowym, zaburzeń snu) oraz zmniejszyła konieczność przyjmowania dodatkowych leków jako „terapii ratunkowej” [26]. Uzyskane wyniki przemawiają za korzystnym działaniem antagonistów mGluR5, polegającym na zmniejszeniu liczby refluksów i poprawie kontroli objawów. W grudniu 2009 roku firma Addex Pharmeceuticals Ltd. zakończyła jednak badania nad stosowaniem ADX10059 w leczeniu przewlekłych chorób, takich jak migrena i GERD, z powodu możliwego niekorzystnego działania leku na wątrobę. Zaobserwowano bowiem podwyższoną aktywność aminotransferaz u 6% chorych z migreną (16 z 157 chorych) stosujących ADX10059-206 w ciągu 3 miesięcy. Powyższy efekt wiązano głównie z samym lekiem, nie zaś z mechanizem hamowania receptora mGluR5. Opisane działania niepożądane występowały niezależnie od dawki, były natomiast związane z czasem podawnia leku. W prowa­-dzonym obecnie 4-tygodniowym badaniu ADX10059-205, w którym lek podawany jest osobom z GERD otrzymującym PPI, wstępna analiza dostępnych danych wykazała akceptowalną częstość występowania podwyższonej aktywności aminotransferaz (0,6%; 2 z 295 chorych). O dalszym losie ADX10059 zdecydują ostateczne wyniki badań, ale problem działań niepożądanych obserwowanych w przypadku stosowania ADX10059 nie powinien wpłynąć na dalszy rozwój innych inhibitorów mGluR5. Firma Addex Pharmeceuticals pracuje nad nowym lekiem.

Agoniści receptora kannabinoidowego

Zainteresowanie badaczy wzbudzają również agoniści receptora kannabinoidowego (cannabinoid receptors – CB). Znane są 2 typy receptorów kannabinoidowych – CB1 i CB2. Receptory CB1 zlokalizowane są głównie w ośrodkowym układzie nerwowym, a receptory CB2 wiążą się przede wszystkim z układem immunologicznym. Potwierdzono udział receptorów CB w centralnej regulacji TLESR i wykazano obecność receptorów CB w ośrodkach mózgu zaangażowanych we wzbudzanie spontanicznych relaksacji LES. W badaniach na zwierzętach wykazano, że agonista receptora CB zmniejszał o 80% występowanie TLESR w odpowiedzi na rozciąganie żołądka [27]. Oznacza to, że agoniści receptora CB jako inhibitory refluksu mogą być ewentualnie lekami przydatnymi w terapii GERD. Ostatnio stwierdzono, że mieszany agonista receptorów CB1/CB2 redukuje występowanie indukowanych posiłkiem TLESR u zdrowych osób, ale podobnie jak baklofen wywiera działania ośrodkowe. Badanie zostało przerwane z powodu złej tolerancji: nudności, wymiotów, hipotensji, tachykardii i ośrodkowych objawów ubocznych [28].

Inne leki antyrefluksowe

Tlenek azotu jest mediatorem w neuronach hamujących TLESR. Inhibitorem syntazy tlenku azotu (nitric oxide synthase – NOS) jest L-NAME – lek, który hamuje TLESR indukowane posiłkiem i rozciągnięciem żołądka [29].

Cholecystokinina również uczestniczy w powstawaniu TLESR, prawdopodobnie poprzez uwrażliwienie zakończeń obwodowych włókien aferentnych nerwu błędnego. W badaniach wykazano, że antagonista receptora CCK1 – loksyglumid – może zmniejszać TLESR u ludzi [30].

Potencjalne zastosowanie inhibitorów refluksu

Ze względu na dużą częstość występowania choroby refluksowej oraz na fakt, że wielu pacjentów ma objawy refluksowe utrzymujące się pomimo leczenia PPI, istnieje potrzeba wprowadzenia leków działających głównie na mechanizmy patogenetyczne GERD, takich jak inhibitory refluksu. Wstępne wyniki badań wykazały, że zmniejszają one częstość występowania TLESR, poprawiają parametry refluksowe w badaniach pH-metrii z impedancją oraz zmniejszają objawy refluksu. Inhibitory refluksu są obiecującą metodą leczenia, wymagają jednak dalszych badań. Niezbędne jest bowiem określenie nie tylko ich wpływu na TLESR czy poprawę objawów refluksowych, lecz także ich tolerancji i bezpieczeństwa stosowania. Wydaje się, że GERD oporna na leczenie PPI jest głównym wskazaniem do ich zastosowania. Leczenie za pomocą inhibitorów refluksu może się stać jedną z najskuteczniejszych metod terapii uzupełniającej u pacjentów nieuzyskujących poprawy po PPI.

Piśmiennictwo

 1. Kahrilas PJ, Shaheen NJ, Vaezi MF, et al. American Gastroenterological Association Medical Position Statement on the management of gastroesophageal reflux disease. Gastroenterology 2008; 135: 1383-91, 1391e1-5.

 2. Dean BB, Gano AD Jr, Knight K, et al. Effectiveness of proton pump inhibitors in nonerosive reflux disease. Clin Gastroenterol Hepatol 2004; 2: 656-64.

 3. Chey WD, Mody RR, Wu EQ, et al. Treatment patterns and symptom control in patients with GERD: US community-based survey. Curr Med Res Opin 2009; 25: 1869-78.

 4. Mainie I, Tutuian R, Shay S, et al. Acid and non-acid reflux in patients with persistent symptoms despite acid suppressive therapy: a multicentre study using combined ambulatory impedance-pH monitoring. Gut 2006; 55: 1398-402.

 5. Boeckxstaens GE, Smout A. Evolving drugs in gastroesophageal reflux disease: pharmacologic treatment beyond proton pump inhibitors. Aliment Pharmacol Ther 2010; 32: 334-43.

 6. Dodds WJ, Dent J, Hogan WJ, et al. Mechanism of gastroesophageal reflux in patients with reflux esophagitis. N Engl

J Med 1982; 307: 1547-52.

 7. Holloway RH, Penagini R, Ireland AC. Criteria for objective definition of transient lower esophageal sphincter relaxation. Am J Physiol 1995; 268: G128-33.

 8. Boeckxstaens GE. The lower oeasophageal sphincter. Neurogastroenterol Motil 2005; 17: 12-21.

 9. Babaei A, Bhargava V, Korsapati H, et al. A unique longitudinal muscle contraction pattern associated with transient lower esophageal sphincter. Gastroenterology 2008; 134: 1322-31.

10. Hirsch DP, Tytgat GN, Boeckxstaens GE. Transient lower oesophageal sphincter relaxations – a pharmacological target for gastro-oesophageal reflux disease? Aliment Pharmacol Ther 2002; 16: 17-26.

11. Kahrilas PJ, Lin S, Chen J, et al. The effect of hiatus hernia on gastro-oesophageal junction pressure. Gut 1999; 44: 476-82.

12. Dent J. Pathogenesis of gastro-oesophageal reflux disease and novel options for its therapy. Neurogastroenterol Motil 2008; 20: 91-102.

13. Beaumont H, Boeckxstaens GE. Does the presence of a hiatal hernia affect the efficacy of the reflux inhibitor baclofen during add-on therapy? Am J Gastroenterol 2009; 104: 1764-71.

14. Mittal RK, Holloway R, Dent J. Effect of atropine on the frequency of reflux and transient lower esophageal sphincter relaxation in normal subjects. Gastroenterology 1995; 109: 1547-54.

15. Zhang Q, Lehmann A, Rigda R, et al. Control of transient lower oesophageal sphincter relaxations and reflux by the GABA(B) agonist baclofen in patients with gastro-oesophageal reflux disease. Gut 2002; 50: 19-24.

16. Vela MF, Tutuian R, Katz PO, et al. Baclofen decreases acid and non-acid post-prandial gastro-oesophageal reflux measured by combined multichannel intraluminal impedance and pH.

Aliment Pharmacol Ther 2003; 17: 243-51.

17. Ciccaglione AF, Marzio L. Effect of acute and chronic administration of the GABA B agonist baclofen on 24 hour pH metry and symptoms in control subjects and in patients with gastro-oesophageal reflux disease. Gut 2003; 52: 464-70.

18. Xenodemetropoulos T, Khan KJ, Leontidas GI, et al. The gamma-aminobutyric acid (GABA) receptor agonist baclofen in the treatment of gastroesophageal reflux disease (GERD): a systematic review. Digestive Disease Week, May 1-5, 2010, New Orlean, LA. W1096.

19. Gerson LB, Huff FJ, Hila A, et al. Arbaclofen placarbil decreases postprandial reflux in patients with gastroesophageal reflux disease. Am J Gastroenterol 2010; 105: 1266-75.

20. Boeckxstaens GE, Beaumont H, Mertens V, et al. Effects of lesogaberan on reflux and lower esophageal sphincter function in patients with gastroesophageal reflux disease. Gastroenterology 2010; 139: 409-17.

21. Boeckxstaens GE, Beaumont H, Hatlebakk JG, et al. A novel reflux inhibitor lesogaberan (AZD3355) as add-on treatment in patients with GORD with persistent reflux symptoms despite proton pump inhibitor therapy: a randomised placebo-controlled trial. Gut 2011 Mar 14 [Epub ahead of print].

22. Frisby CL, Mattsson JP, Jensen JM, et al. Inhibition of transient lower esophageal sphincter relaxation and gastroesophageal reflux by metabotropic glutamate receptor ligands. Gastroenterology 2005; 129: 995-1004.

23. Lindström E, Brusberg M, Hughes PA, et al. Involvement of metabotropic glutamate 5 receptor in visceral pain. Pain 2008; 137: 295-305.

24. Keywood C, Wakefield M, Tack J. A proof-of-concept study evaluating the effect of ADX10059, a metabotropic glutamate receptor-5 negative allosteric modulator, on acid exposure and symptoms in gastro-oesophageal reflux disease. Gut 2009; 58: 1192-9.

25. Zerbib F, Keywood C, Strabach G. Efficacy, tolerability and pharmacokinetics of a modified release formulation of ADX10059, a negative allosteric modulator of metabotropic glutamate receptor 5: an esophageal pH-impedance study in healthy subjects. Neurogastroenterol Motil 2010; 22: 859-65, e231.

26. Zerbib F, Bruley des Varannes S, Roman S, et al. Randomised clinical trial: effects of monotherapy with ADX10059,

a mGluR5 inhibitor, on symptoms and reflux events in patients with gastro-oesophageal reflux disease. Aliment Pharmacol Ther 2011; 33: 911-21.

27. Lehmann A, Blackshaw LA, Brändén L, et al. Cannabinoid receptor agonism inhibits transient lower esophageal sphincter relaxations and reflux in dogs. Gastroenterology 2002; 123: 1129-34.

28. Beaumont H, Jensen J, Carlsson A, et al. Effect of delta9-tetrahydrocannabinol, a cannabinoid receptor agonist, on the triggering of transient lower oesophageal sphincter relaxations in dogs and humans. Br J Pharmacol 2009; 156: 153-62.

29. Hirsch DP, Tiel-Van Buul MM, Tytgat GN, et al. Effect of

L-NMMA on postprandial MAtransient lower esophageal sphincter relaxations in healthy volunteers. Dig Dis Sci 2000; 45: 2069-75.

30. Trudgill NJ, Hussain FN, Moustafa M, et al. The effect of cholecystokinin antagonism on postprandial lower oesophageal sphincter function in asymptomatic volunteers and patients with reflux disease. Aliment Pharmacol Ther 2001; 15: 1357-64.