Iniekcje insulinowe a długość igieł

Częścią zintegrowanego systemu do podawania insuliny są igły. Długość igły, technika iniekcji oraz jej prawidłowe wykonanie stanowią ważny element we wstrzykiwaniu insuliny, a tym samym w leczeniu cukrzycy.

Insulina powinna być podawana do tkanki podskórnej. Im grubsza jest podskórna warstwa tłuszczu, tym mniejszy jest przepływ krwi, co powoduje wolniejsze wchłanianie insuliny (Hanas, 2003). W zależności od miejsca iniekcji i techniki wykonania zastrzyku, insulina wchłania się z różną szybkością. Insulinę krótko działającą podaje się w tkankę podskórną brzucha, gdyż z tego miejsca wchłania się najszybciej. W przypadku insuliny o przedłużonym działaniu powinno się dokonywać iniekcji w tkankę podskórną uda, z której insulina wchłania się wolno i równomiernie.

Dokonujący iniekcji pacjenci mają do dyspozycji igły o różnej długości. Są to igły 6 mm, 8 mm, 12 mm i o długości 12,7 mm. Niektóre dostępne na rynku igły do dozowników i wstrzykiwaczy, dzięki technologii cienkich ścianek ograniczają opory przepływu insuliny, przez co skracają czas iniekcji (Molin et al., 2002). Nowoczesne techniki produkcji igieł, komputerowo szlifowane ostrza i powłoka silikonowa, redukują bolesność zastrzyku, zwiększając komfort codziennych wstrzyknięć.
Przeprowadzone badania naukowe dowodzą, że długość igły nie jest bez znaczenia w przypadku częstych iniekcji, jakie muszą wykonywać osoby z cukrzycą (Solvig, 2001). Zaleca się, aby pacjenci dokonywali zastrzyków igłami o długości 6 mm lub 8 mm. Igły o tej długości zapewniają podanie insuliny dokładnie do tkanki podskórnej, z której wchłania się ona w przewidywalny sposób. Przeciętna grubość tkanki podskórnej w standardowych miejscach wstrzykiwania insuliny mieści się w granicach 9 mm (ryc.).

Przy stosowaniu igieł długich (12 mm lub 12,7 mm) istnieje niebezpieczeństwo podania insuliny w tkankę mięśniową. Należy wystrzegać się takiego podawania insuliny, gdyż nieprzewidywalny jest wtedy sposób jej wchłaniania. Podana domięśniowo insulina, zarówno ta krótko działająca, jak i o pośrednim czasie działania, wchłania się przeważnie szybciej. Pacjenci stosujący igły o długości 12 mm lub 12,7 mm, narażeni częściej na iniekcje domięśniowe, mogą także odczuwać większą bolesność zastrzyków. Przy stosowaniu takiej długości igieł często w miejscach iniekcji pojawiają się krwawienia, wybroczyny i zasinienia. Nieuzasadniona jest obawa pacjentów otyłych, którzy przypuszczają, że...


View full text...