Jakość w medycynie
Finansowanie kardiochirurgii – Czechy

Czy w Czechach w latach 2000–2007 zmieniły się koszty finansowania operacji wieńcowych, zastawkowych, tętniaków aorty, wad złożonych (wada+CABG), wad wrodzonych i w jakim procentowo zakresie? W Czechach w ciągu ubiegłych kilku lat nie doszło do zasadniczej zmiany w sposobie finansowania kardiochirurgii. Jest ona wciąż dobrze opłacana przez ubezpieczalnie (biorąc pod uwagę relacje koszt/zabieg), w porównaniu z innymi medycznymi dziedzinami. Jeżeli chodzi o klinikę kardiochirurgii w Olomoucu, jej finansowanie przedstawia się następująco: szpital otrzymuje odpowiednią kwotę pieniędzy za wykonane zabiegi kardiochirurgiczne (około 850 operacji w roku). Pieniądze wpływają do budżetu szpitala, z którego nasza klinika otrzymuje tylko część „zarobionej” kwoty. Ceny poszczególnych zabiegów wynoszą: choroba wieńcowa – 140 tys. koron, choroba zastawkowa – 140 tys. koron + materiał (cena zastawki 50–80 tys. koron). Jak sposób płacenia za świadczenia przez ubezpieczyciela oddziałuje na chorych trudnych, kosztownych, należących do grupy dużego ryzyka i jakie są jego kryteria? Trudny chory nie podlega żadnym specjalnym kryteriom finansowania, a koszt jego leczenia w znaczny sposób obciąża budżet kliniki. Dla przykładu 1 dawka Simdaxu (levosimendanu) kosztuje w Czechach około 30 tys. koron. Jak obecnie wygląda populacja chorych kardiochirurgicznych leczonych w czeskich ośrodkach? Na czym polega zmiana? Jak odbija się to na liczbie operacji, ich zakresie, ale także na kosztach? Jakie czynniki na to wpływają (czas pobytu na oddziale pooperacyjnym, czas pobytu w szpitalu)? Chorych operowanych w czeskich ośrodkach kardiochirurgicznych, nie wyłączając tego w Olomoucu, ubywa. Informacja ta niewątpliwie powinna być przyjmowana z zadowoleniem. Tak się jednak nie dzieje, a ma to związek ze sposobem finasowania naszej pracy. Wysokość rocznego budżetu kliniki jest bowiem uwarunkowana koniecznością przeprowadzenia określonej minimalnej liczby operacji. Sytuacja ta ma niewątpliwie wpływ na kwalifikację chorego do zabiegu. Narzekamy, że mamy coraz więcej trudnych chorych, ale przecież to my sami kierujemy ich na operacje. Czy chorzy z innych regionów, województw kraju mogą być leczeni w wybranym przez siebie ośrodku kardiochirurgicznym? Czy jest to dla chorego łatwe czy skomplikowane lub utrudnione? Chory w Czechach ma prawo wybrać sobie lekarza bez względu na rodzaj specjalności. Jednak w przypadku kardiochirurgii możliwość ta jest częściowo ograniczona. Pacjent automatycznie odsyłany jest z ośrodka diagnostycznego do kliniki, z którą ośrodek współpracuje. Wyjątkowo zdarza się, że pacjenci odmawiają poddania się zabiegowi na polecanym oddziale kardiochirurgii i wybierają naszą klinikę. W jaki sposób finansowane są nowe ważne procedury z zakresu kardiochirurgii mało inwazyjnej (operacje torakoskopowe wieńcowe i zastawkowe, ablacje etc.), dzięki której stajemy się bardziej konkurencyjni wobec kardiologii inwazyjnej i bliżsi potrzebom chorego? W naszej klinice rutynowo przeprowadzamy endoskopowe pobieranie żyły odpiszczelowej i tętnicy promieniowej. Pobieranie żyły odpiszczelowej jest refundowane przez ubezpieczalnie. W jaki sposób środowisko kardiochirurgiczne powinno oddziaływać na ubezpieczycieli, aby zarówno chory, jak i szpital byli zabezpieczeni? Sprawa zabezpieczenia szpitali i chorych to kwestia dobrej koncepcji służby zdrowia, a ta zależy od elity rządzącej. Co w okresie ostatnich kilku lat uznałby Pan za pomyślne dla kardiochirurgii, a co jest dla niej największym zagrożeniem? Niewątpliwie dużym osiągnięciem jest bardzo dobra dostępność do opieki kardiochirurgicznej. Myślę jednak, że należałoby bardziej wgłębić się w przyczyny chorób serca i wykorzystać to w leczeniu pacjentów. Nasze działania powinny być ukierunkowane na pomoc pacjentowi w jego uzdrowieniu, a nie ograniczać się tylko do leczenia skutków choroby.