Johannes Peter Müller (1801–1858)

Na podstawie tłumaczenia książki
Kamienie milowe położnictwa i ginekologii Harolda Speerta, profesora ginekologii i położnictwa Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku

J.P. Müller urodził się w Koblencji (Niemcy) w roku 1801. Początkowo rozpoczął studia w zakresie filozofii, literatury i poezji na Uniwersytecie Berlińskim, będąc pod wielkim urokiem dzieł Szekspira, Dantego i Goethego. Był nawet taki okres w życiu Müllera, kiedy chciał poświęcić się teologii. Ostatecznie jednak poświęcił się całkowicie studiom medycznym, które ukończył na uniwersytecie w Bonn w roku 1822. W roku 1830, w wieku zaledwie 29 lat dzięki sławie, jaką przyniosły mu prace dotyczące embriologii kobiecych narządów płciowych mianowany został profesorem fizjologii uniwersytetu w Bonn. W 3 lata później powołano go na Uniwersytet Berliński na stanowisko nie tylko profesora fizjologii, ale również anatomii i patologii. Błyskawiczną karierę naukową zawdzięczał Müller swoim pracom, dotyczącym rozwoju kobiecych narządów płciowych, które opublikowane zostały w roku 1830. Müller w tej pracy nie tylko jako pierwszy opisał tzw. przewody przypranerczowe, nazwane później przewodami Müllera, ale również prześledził ich dalszy rozwój. Müller stwierdził mianowicie, że pomiędzy 8. a 9. tyg. życia płodowego przewody przypranerczowe w dolnych swoich odcinkach zrastają się ze sobą w pojedynczy przewód, który uchodzi następnie do zatoki moczowo-płciowej na wzgórku moczowo-płciowym, nazwanym również później wzgórkiem Müllera. Ten pojedynczy wspólny przewód nazwał przewodem maciczno-pochwowym, ponieważ staje się on zawiązkiem macicy i pochwy. Natomiast początkowo niezrastające się górne odcinki przewodów przypranerczowych wg Müllera stają się zawiązkami jajowodów. Ze wzgórka Müllera rozwija się natomiast łechtaczka i błona dziewicza. U płodów płci męskiej przewody Müllera zanikają.
W ciągu swojego krótkiego życia Müller napisał 20 książek naukowych, w tym sławne dzieło Lehrbuch der Physiologie, tłumaczone na liczne języki europejskie oraz ponad 250 publikacji naukowych. Większość wybitnych uczonych niemieckich była jego uczniami. Do najwybitniejszych z nich zaliczyć należy Theodora Schwanna (1810–1882), który opisał komórki nazwane jego imieniem w osłonkach nerwowych, z których niekiedy wychodzą guzy zwane Schwannoma (najczęściej nerwu słuchowego, VIII), Friedricha Henlego (1809–1885) twórcy anatomii i fizjologii nerek (pętla...


Pełna treść artykułu...