KRONIKA NAUKOWA
AATS Boston 2009. Play off. Starcie gigantów

Wstęp: Lecąc przez Atlantyk, dziś tylko przez chwilę po starcie myślimy o tych, którzy przed kilkudziesięciu laty podjęli to wówczas heroiczne wyzwanie. Po chwili lektury przerywanej rutynowymi posiłkami mającymi być dowodami troskliwości ze strony załogi pokładowej dopada nas sen. Po ośmiu godzinach lotu tuż przed lądowaniem z trudem wciskamy stopy w nasze dziwnie za małe buty.
Miejsce: Połączone w jedną trzy sale na trzecim piętrze Hynes Convention Center w Bostonie tworzą prostokątną halę o wielkości dużego sportowego boiska, w której odbywają się obrady 89. Zjazdu American Association for Thoracic Surgery. Cztery multimedialne ekrany i do tego ustawione w równych rzędach ponad 2000 małych biurowych krzesełek.
Uczestnicy: Granatowo-szary tłum ludzi, wśród których dostrzegamy kardiochirurgów z całego świata. Mamy okazję zobaczyć ostatnich pionierów kardiochirurgii, ich uczniów, z których podręczników uczyliśmy się do egzaminów oraz tych, których artykuły czytamy dziś. Słyszymy prawie wszystkich „żelaznych dyskutantów” z największych zjazdów kardiochirurgicznych. Po chwili refleksji możemy stwierdzić, że na tej sali znajdują się prawie w całości rady redakcyjne wielu dystyngowanych czasopism o najwyższym kardiochirurgicznym impact faktorze.
Bohaterowie: Dwaj emerytowani kardiochirurdzy. Jako pierwszy Robert H. Jones przedstawia znane nam w Polsce wyniki badania STICH. Program ten na podstawie analizy wyników ponad 2200 operacji badał efekty leczenia chorych ze znacznie upośledzoną frakcją wyrzutową lewej komory (EF ≤ 35%) i dyskinezą przedniej ściany lewej komory. Zgrabnie „sformowana” praca z podziałem na trzy grupy badane – leczenia zachowawczego, wykonania samych pomostów aortalno-wieńcowych lub też wykonania pomostów z jednoczasowym remodelingiem powiększonej lewej komory serca. Przedstawia wnioski o braku istotnej różnicy w wynikach odległych pomiędzy grupą, u której wykonano CABG i grupą CABG z SVR [1]. Na zaproszenie organizatorów zjazdu wyniki te komentuje Gerald D. Buckberg. To wysoki mężczyzna o zwalistej sylwetce, nazwany przez jednego z dyskutantów „Wściekłym Niedźwiedziem”. Tylko tu można to określenie nazwać pieszczotliwym z racji grającej w tym mieście hokejowej drużyny Boston Bruins. Bez zbędnych wstępów i podziękowań, charakterystycznych dla zjazdowych nowicjuszy, rozpoczyna systematyczny miażdżący atak, raz po raz przytaczając wyniki 7000 operacji zebranych w...


View full text...