Kardionefrologia
Odrębności inwazyjnej diagnostyki choroby wieńcowej i wyniki rewaskularyzacji u chorych dializowanych

Blisko co czwarty chory ze schyłkową niewydolnością nerek umiera w czasie rocznej obserwacji, z tego większość zgonów następuje z przyczyn sercowo-naczyniowych. W kierunku niedokrwienia mięśnia sercowego diagnozowani są przede wszystkim potencjalni biorcy nerki z dużym ryzykiem sercowo-naczyniowym.

Obowiązujące wytyczne dotyczące inwazyjnej diagnostyki choroby wieńcowej u pacjentów dializowanych nie są spójne. Brakuje twardych danych potwierdzających, że profilaktyczna rewaskularyzacja przedłuża życie tym chorym. Przeważa obecnie pogląd, że diagnozować należy tylko chorych z objawami, natomiast chorych bez objawów powinno się kwalifikować do zabiegu przeszczepienia nerki niezależnie od współistniejących czynników ryzyka. Istnieją nieliczne dowody, że rewaskularyzacja poprawia rokowanie pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek. Poza dyskusją pozostają chorzy mający objawy i niestabilni, którym należy zapewnić dostęp do leczenia zabiegowego. Przezskórna interwencja wieńcowa jest korzystna w krótkotrwałej obserwacji, jednak w porównaniu z operacją wszczepienia pomostów aortalno-wieńcowych obserwuje się większą częstość powtórnej rewaskularyzacji oraz wyższą śmiertelność odległą.