Kiła ciągłym wyzwaniem dla lekarzy

Kiła jest jedną z najstarszych chorób przenoszonych drogą płciową, o niezwykle bogatej symptomatologii. Dane epidemiologiczne z różnych krajów dotyczące kiły, wskazują niewielki wzrost zachorowań na tę jednostkę w ciągu ostatnich lat. Szczególnie istotna dla lekarzy-praktyków wydaje się znajomość przebiegu kiły nabytej wczesnej, trwającej do 2 lat od zakażenia. Objawy kliniczne występujące w tym czasie skłaniają pacjentów do szukania porady lekarskiej. Rozpoznanie kiły opiera się na obrazie klinicznym, dokładnie zebranym wywiadzie epidemiologicznym oraz wynikach badań laboratoryjnych, potwierdzających zakażenie krętkiem bladym. W pracy przedstawiono zasady diagnostyki i leczenia kiły nabytej wczesnej.


Kiła po raz pierwszy opisana została w XVI w., jednak mimo występowania tej zakaźnej choroby układowej, szerzącej się głównie na drodze kontaktów płciowych od kilku wieków, jej pochodzenie pozostaje nadal przedmiotem dyskusji. Część uczonych uważa, że choroba istniała już w starożytności, a rozpowszechniła się epidemicznie w XV w. [37]. W Polsce kiła pojawiła się prawdopodobnie przed końcem XV w. W języku staropolskim nazywano ją chorobą francuską, francą, czy niemocą dworską. Pochodzenie najbardziej rozpowszechnionej nazwy syphilis nie jest do końca wyjaśnione, ale wiadomo, że upowszechniło się ono po napisaniu przez poetę i filozofa włoskiego Girolano Fracastoro poematu Syphilis, sive morbus gallicus. Autor dzieła, sam cierpiący na kiłę, przedstawił jednocześnie niezwykle dokładny opis choroby [2, 37].

W większości krajów istnieje obowiązek rejestrowania zachorowań na kiłę i dlatego dane epidemiologiczne o tej chorobie należą do najdokładniejszych. Z ich analizy wynika, że w korelacji z szerzeniem się kiły pozostają warunki społeczne, ekonomiczne i polityczne danego kraju, a także obyczajowość jego społeczeństwa i tendencje w zachorowalności na inne choroby przenoszone drogą płciową [1, 4].
Po II wojnie światowej zapadalność na kiłę była bardzo wysoka. W Europie i USA współczynnik zapadalności wynosił od kilkudziesięciu do kilkuset przypadków na 100 tys. osób. Dzięki wprowadzeniu akcji zwalczania kiły i wykorzystaniu do jej leczenia penicyliny, współczynnik ten zaczął się obniżać. W 1955 r. w Stanach Zjednoczonych zanotowano tylko 4 przypadki kiły na 100 tys. osób. Zmniejszenie liczby zachorowań sprawiło, że wkrótce pogorszyła się kontrola nad rozprzestrzenianiem się choroby i jej...


View full text...