Kolonizacja grzybicza przewodu pokarmowego w badaniach klinicznych i

W ciągu ostatnich kilkunastu lat wzrosło zainteresowanie udziałem czynników infekcyjnych w patogenezie chorób żołądka i dwunastnicy. Wcześniej uważano, że środowisko kwaśne żołądka nie sprzyja kolonizacji błony śluzowej żołądka przez bakterie i grzyby, a ich obecność jest wskaźnikiem zmniejszonej kwasoty treści żołądkowej [1].

Obok udowodnionej już roli bakterii spiralnych w etiopatogenezie chorób żołądka i dwunastnicy wzrasta zainteresowanie kolonizacją grzybiczą błony śluzowej żołądka [2, 3].


Grzyby Candida są saprofitami przewodu pokarmowego. Cohen i wsp. wykazali ich obecność w jamie ustnej, jelicie czczym i krętym u odpowiednio 30, 54 i 55 proc. zdrowych osób [4, 5]. Aktualne wyniki badań wskazują też na wzrost częstości kolonizacji grzybiczej błony śluzowej żołądka, która oznacza, że Candida były izolowane z pobranego od chorych materiału, bez objawów infekcji grzybiczej i występują one wg di Febo w 6,9 proc., wg Scott w 16 proc. i wg Katzenstein w 33 proc. przypadków [2, 6, 7]. Błona śluzowa jamy ustnej, przełyku i żołądka jest też najczęstszą drogą inwazji i rozsiewu grzybiczego [8]. U chorych z uogólnioną grzybicą stwierdzono początkowo inwazję podśluzówkową takimi formami grzybów, jak blastokonidia i pseudostrzępki [9, 10]. Rozsiew grzybiczy jest najczęściej endogenny, ale może też być to zakażenie egzogenne [11]. Szczepy Candida mogą być przenoszone między ludźmi. Dowodem na to może być identyfikowanie materiału genetycznego DNA grzybów na rękach personelu medycznego oraz na powierzchni sprzętu szpitalnego [12].



Infekcje grzybicze stanowią coraz poważniejszy problem kliniczny. Niektórzy autorzy zwracają uwagę na wzrost ich częstości od 1980 r. [13]. Stanowią one 7,9 proc. przyczyn zakażeń szpitalnych. Zajmują czwarte miejsce wśród tych zakażeń na oddziałach intensywnej opieki medycznej i obarczone są w 67÷83 proc. śmiertelnością [13]. Wśród czynników sprzyjających kolonizacji grzybiczej Slotman i Burchard wymieniają następujące: starszy wiek, złe odżywienie, cukrzycę, steroidoterapię, leczenie immunosupresyjne, urazy, oparzenia, zabiegi operacyjne, odżywianie pozajelitowe, zakładanie cewników do naczyń krwionośnych i do pęcherza moczowego, leczenie H₂-blokerami oraz stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum (wg [13]). Opisano również kolonizację grzybiczą przełyku u kilku chorych leczonych omeprazydem [14]. Według Slotmana i Burcharda, chorzy z trzema i...


Pełna treść artykułu...