Komentarz

Komentarz





prof. dr hab. n. med. Wojciech Dyszkiewicz

Katedra Kardio-Torakochirurgii i Klinika Torakochirurgii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu





Mimo że historia chirurgicznego leczenia miastenii liczy już 100 lat, nadal istnieją kontrowersje dotyczące wskazań do tymektomii i samej sensowności jej wykonywania, doboru techniki chirurgicznej oraz oceny odległych wyników tego leczenia. Trudności w ocenie wyników chirurgicznego leczenia miastenii wynikają z wielu przyczyn, a jedną z ważniejszych jest brak ujednoliconej oceny przedoperacyjnego i pooperacyjnego stanu chorego na miastenię. Żadna z dotychczas stosowanych metod klasyfikacji (Osserman, Oosterhuis, MGFA, Besinger i inne) nie daje możliwości pełnej integracji obiektywnego stanu neurologicznego pacjenta z jego subiektywnym odczuciem pooperacyjnej poprawy. Innym problemem w ocenie wyników chirurgicznego leczenia miastenii jest retrospektywny charakter publikowanych analiz. Badane grupy są często niejednorodne pod względem patologii grasicy, postaci i stopnia zaawansowania choroby, rodzaju i czasu trwania przedoperacyjnych objawów i wreszcie zastosowanego dostępu operacyjnego i doszczętności wycięcia grasicy. Dodatkowym czynnikiem utrudniającym ocenę wyników leczenia, o którym też należy pamiętać, jest spontaniczna remisja miastenii, występująca w ok. 15% przypadków. Dlatego wybór tematu publikacji uważam za niezwykle trafny, szczególnie, iż zaplanowane badanie było badaniem z randomizacją i miało charakter prospektywny. Celem pracy było porównanie skuteczności leczenia chirurgicznego miastenii za pomocą dwóch metod: tymektomii przezmostkowej i wideotorakoskopowej. Zakładając, że oba typy operacji były pod względem doszczętności wycięcia grasicy podobne (tzw. rozszerzona tymektomia), to głównym celem pracy staje się zbadanie wpływu dostępu operacyjnego do grasicy na uzyskane wyniki leczenia. Autorzy omawiają zastosowane przez nich metody operacyjne, potwierdzając spostrzeżenie uczynione przez innych chirurgów, iż pod względem doszczętności resekcji grasicy były one porównywalne. Wprawdzie dostęp przez prawą jamę opłucną utrudnia lub uniemożliwia operowanie w okolicy okienka aortalno-płucnego i dolnego zachyłka przeponowo-osierdziowego lewego, jednak większość autorów jest zgodna, że prawostronna wideotorakoskopia jest bezpieczniejsza i umożliwia bardziej radykalną resekcję...


View full text...