Komentarz

Częstotliwość diagnozowania i następowego leczenia śluzaków serca wzrasta wraz rozwojem możliwości diagnostycznych [1].

Aktualnie ze względu na rozbudowane możliwości diagnostyczne często wykrycie obecności śluzaka jest przypadkowe podczas wykonywania badania echokardiograficznego. Obecność śluzaka w jamach serca może stanowić bezpośrednie zagrożenie życia. W zależności od lokalizacji, wielkości, stabilności, ruchomości wymaga bądź to pilnych decyzji o leczeniu chirurgicznym, bądź to rozszerzonej diagnostyki i może być ograniczone do regularnej kontroli echokardiograficznej [2]. Z drugiej strony obecność śluzaka może stanowić bezpośrednie zagrożenie życia, np. przy zamykaniu ujścia przedsionkowo-komorowego czy przy jego defragmentacji i zatorowości naczyniowej.

Choroba ta, mimo że przypisywana jest niekontrolowanym rozrostom komórek mezenchymalnych, występuje najczęściej w wieku starszym [3]. Z tego też powodu mogą jej towarzyszyć inne schorzenia układu sercowo-naczyniowego.

Obecność śluzaka nie wyklucza istnienia innej patologii w obrębie układu sercowo-naczyniowego. Długotrwała obecność patologicznego tworu w świetle jamy serca upośledzającego wewnątrzsercowy przepływ krwi, nieraz w bezpośrednim kontakcie z aparatem zastawkowym, skutkować może dysfunkcją zastawek. Dlatego tak istotna jest uważna diagnostyka przedoperacyjna oraz ocena śródoperacyjna – zarówno wizualna, jak i przezklatkowe badanie echokardiograficzne (ang. transthoracic echocardiography – TTE).

Odstępstwo od rozszerzonej diagnostyki przedoperacyjnej obejmującej m.in. ocenę przepływów w naczyniach dogłowowych oraz koronarografię może usprawiedliwiać jedynie np. konieczność nagłej operacji w przypadku obrzęku płuc spowodowanego śluzakiem wgłębiającym się w ujście przedsionkowo-komorowe.

W każdym innym przypadku, w którym diagnostyka przedoperacyjna potwierdza dodatkową patologię w układzie sercowo-naczyniowym, trzeba rozważać rozszerzenie zabiegu o korekcję tego schorzenia.

W przypadku opisanym w pracy obecności śluzaka towarzyszyła choroba niedokrwienna serca i naturalną koleją rzeczy podjęto decyzję o jednoczesnej korekcji obydwu schorzeń. Niestety, zabiegowi towarzyszyły groźne dla życia zaburzenia rytmu, skutkujące koniecznością wspomagania krążenia kontrapulsacją wewnątrzaortalną i tygodniową intubacją.

Niewątpliwie cieszy obecność wśród autorów trojga studentów, którzy nawyk działalności...


View full text...