eISSN: 1897-4252
ISSN: 1731-5530
Kardiochirurgia i Torakochirurgia Polska/Polish Journal of Thoracic and Cardiovascular Surgery
Current issue Archive Manuscripts accepted About the journal Supplements Editorial board Reviewers Abstracting and indexing Contact Instructions for authors Publication charge Ethical standards and procedures
Editorial System
Submit your Manuscript
SCImago Journal & Country Rank
1/2007
vol. 4
 
Share:
Share:
abstract:

Komentarz

Janusz H. Skalski

Online publish date: 2007/04/05
View full text Get citation
 
Leczenie operacyjne dziecka z jednokomorowym sercem to od lat wyzwanie dla współczesnej medycyny. Lekarze nie ustają w wysiłkach, aby zapewnić pacjentowi możliwie najdłuższy okres przeżycia, obywania się bez kolejnych chirurgicznych działań inwazyjnych i to z akceptowalną na długie lata wydolnością fizyczną, z jak najlepszym komfortem życia. Nade wszystko trzeba podarować dziecku możliwość korzystania z uroków życia, zabawy z rówieśnikami, kształcenia się, poznawania świata. Rodzice, przynajmniej ci z wyobraźnią i świadomością posiadania dziecka dotkniętego poważnym defektem rozwojowym, oczekują oddalenia stałej groźby załamania zdrowia i ryzyka nagłego zgonu. Leczenie będzie tu zawsze działaniem paliatywnym, może tylko bardziej lub mniej radykalnym, a osiągany wynik terapeutyczny musi być kompromisem pomiędzy niewydolnością pojedynczej (jedynej) komory serca a niedostatecznym przepływem płucnym – wraz z wszelkimi jego konsekwencjami. Kwestią priorytetową jest uzyskanie wieloletniej tolerancji organizmu względem efektów fizjologicznych przeprowadzonego leczenia chirurgicznego. Pozostaje kwestią sporną, która spośród wykorzystywanych technik operacyjnych całkowitego połączenia żylno-płucnego jest rozwiązaniem optymalnym. Jak zwykle w sytuacji stosowania, przecież niedoskonałego, rozwiązania chirurgicznego zwolennicy takiej czy innej techniki „fontanopodobnej” pozostawać będą zapewne przy swojej metodzie. Ważne, aby dysponowali odpowiednim doświadczeniem i przekonywająco dobrymi wynikami – doraźnymi i odległymi, co więcej – odnoszącymi się nie tylko do długości, ale i jakości życia. Klasyczna operacja Fontana, pozostawiająca w sercu pacjenta zbędny rezerwuar krwi żylnej w poszerzonym przedsionku, obnażyła wszystkie związane z tym zjawiskiem ujemne skutki – turbulencję i spowolnienie przepływu, ucisk na struktury sąsiednie, mikrozatorowość, zaburzenia rytmu, będące bodaj najpoważniejszym obciążeniem. Zmodyfikowana zewnątrzsercowa operacja Fontana, czyli zewnątrzsercowe całkowite połączenie żylnopłucne (wg Marcellettiego, 1990 r.), z dość oczywistych względów powinna prowadzić do przepływu wymuszonego i względnie przyspieszonego, zmniejszyć do minimum turbulencje, zapobiec napięciu ściany przedsionka i w znacznej mierze zapobiec groźnym zaburzeniom rytmu serca. Wewnątrzprzedsionkowy, boczny tunel de Levala w zasadzie daje dość podobny efekt hemodynamiczny, a o ostatecznym wyniku leczenia decyduje indywidualny, staranny...


View full text...
Quick links
© 2024 Termedia Sp. z o.o.
Developed by Bentus.