Editorial
Komentarz do artykułu Hikmat H. Madżitow i wsp. Assessment of the efficacy of primary percutaneous coronary intervention in patients with ST-segment elevation myocardial infarction based on the ECG analysis

Nie wątpię, że dla znacznej części Czytelników Postępów w Kardiologii Interwencyjnej już sam fakt powstania powyższego artykułu w Uzbekistanie jest sporym zaskoczeniem. Komentarz do niego będzie raczej nietypowy. Praca została napisana profesjonalnie i choć nie należy do tzw. przełomowych, to okazuje się ciekawa, chociażby ze względu na próbę oceny wyników leczenia ostrych zespołów wieńcowych (OZW) nie tylko na podstawie obrazu angiograficznego. Nie tylko ja odnoszę wrażenie, że sukces interwencyjnego leczenia OZW w Polsce przysłonił nam trochę te inne metody. Nie od dziś wiadomo, że ludzi chcących działać naukowo jest wielu, nie tylko w wysoko rozwiniętych krajach zachodnich. Cieszę się bardzo, że Redakcja Postępów w Kardiologii Interwencyjnej, udostępniając łamy czasopisma, dała taką szansę walczącym o swój rozwój naukowy Kolegom z Uzbekistanu.

Co wiemy o Uzbekistanie, oprócz okresowych doniesień prasowych czy telewizyjnych, skupiających się przede wszystkim na aspektach politycznych? Otóż jest to kraj leżący w Azji Środkowej, na przebiegu tzw. Jedwabnego Szlaku i już chociażby z tego powodu mający przebogatą historię. Skądinąd wiem, że prawie każdy słyszał o takich miastach, jak Samarkanda czy Buchara, tyle że nie każdy kojarzy je z Uzbekistanem! Ponadto znany jest nam Awicenna (Ibn Sina, Abu 'Ali al-Husayn Ibn Sina), o którym młodzi medycy dowiadują się na zajęciach z historii medycyny. Okazuje się, że był on mieszkańcem Buchary! Ze względu na swoje dokonania naukowe (m.in. dotyczące wrzodów żołądka, nastawiania złamanych kończyn, różnicowania między zapaleniem opon mózgowych a chorobami mózgu) słusznie nazywany jest ojcem medycyny i stomatologii (pierwszy zalecał mycie zębów). Wiele mówi o nim jego motto życiowe: „Ten, co wie, że wie – jego słuchajcie. Ten, co wie, że nie wie – jego pouczcie. Ten, co nie wie, że wie – jego obudźcie. Ten, co nie wie, że nie wie – zostawcie go samemu sobie”.

Okres świetności terenów obecnego Uzbekistanu to przede wszystkim XIV i XV wiek. W tym kontekście nie można nie wspomnieć Timura Wielkiego. Warto również uświadomić sobie, że w XIX wieku tereny te były obiektem rywalizacji carskiej Rosji oraz Imperium Brytyjskiego! Kończąc ten krótki rys historyczny, pozwolę sobie jeszcze dodać, że w 1924 roku powstała Uzbecka Socjalistyczna Republika Radziecka, a po rozpadzie ZSRR 31 sierpnia 1991 roku została ogłoszona deklaracja niepodległości tego kraju.

Uzbekistan powierzchniowo...


View full text...