Które z leków hipotensyjnych są najbardziej skuteczne w prewencji zdarzeń sercowo-naczyniowych – debata trwa

Pomimo zakończenia i opublikowania wyników kilku prospektywnych, randomizowanych badań klinicznych – odnośnie wpływu poszczególnych leków hipotensyjnych na ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych w przyszłości – ciągle dalecy jesteśmy od sformułowania ostatecznych wniosków na ten temat.
Co więcej, o ile w przeszłości kontrowersje dotyczyły jedynie poszczególnych grup porównywanych leków (np. antagoniści wapnia vs sartany vs leki moczopędne), to obecnie dyskusja przenosi się również na efekt klasy, tj. porównywanie leków pomiędzy sobą w obrębie tej samej grupy terapeutycznej (np. ramipril vs perindopril vs enalapril). Niniejszy artykuł stanowi przegląd tych wątpliwości, co przekłada się zapewne na wytyczanie nowych obszarów badań, mających rozstrzygnąć istotną kwestię: jak optymalnie dobierać lek hipotensyjny u poszczególnych chorych?


Preferowane grupy leków hipotensyjnych


Przyjrzyjmy się poszczególnym grupom leków hipotensyjnych w kontekście danych, których dostarczyły nam ostatnio publikowane badania kliniczne i metaanalizy tych badań. W 2001 r. ukazał się niezwykle interesujący artykuł prof. Lionela H. Opie’go analizujący obecny status terapeutyczny antagonistów wapnia w prewencji zdarzeń sercowo-naczyniowych [1]. Kwestia oceny antagonistów wapnia istotna jest nie tylko ze względu na stale pokutujące – względem tej grupy terapeutycznej – obawy związane z historycznymi już pracami Furberga i wsp., wskazującymi na szkodliwość stosowania nifedipiny w jej krótko działających preparatach. Historia tych doniesień i ich współczesna ocena, zdecydowanie mniej niekorzystna dla antagonistów wapnia, omawiana jest szeroko również w polskiej literaturze przedmiotu [2]. Wiadomo, że długo działające preparaty antagonistów z grupy dihydropirydonowej, jak i niedihydropirydynowi antagoniści wapnia stanowią cenny element współczesnego armamentarium farmakologicznego [3]. Z perspektywy dzisiejszych czasów doniesienie Furberga wydaje się jednak istotne przede wszystkim dla kształtowania świadomości lekarskiej; dotyczy ono konieczności oceny zastosowanej terapii przez pryzmat twardych punktów końcowych (zmniejszenie ryzyka zgonu, zawału serca, udaru mózgu), a nie zastępczych, surogatowych miękkich punktów końcowych, jakim pozostaje, np. zmniejszenie ciśnienia tętniczego jako główny cel terapeutyczny. Sam Opie przypomina w dyskusji swojej metaanalizy o znaczeniu...


Pełna treść artykułu...