LISTY DO REDAKCJI
Profesor dr hab. n. med. Leszek Ceremużyński

Profesor Leszek Ceremużyński był znaną i cenioną postacią w środowisku medycznym i kardiologicznym w Polsce i na świecie.
Urodził się w 1932 r. w Lublinie. Egzamin maturalny zdał w 1950 r. w Żyrardowie. W latach 1950–1955 studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Następnie pracował krótko na podstawie nakazu pracy
w Ministerstwie Zdrowia. W latach 1957–1959 odbył służbę wojskową w terenowym szpitalu w Żarach. Następnie pracował w charakterze lekarza rejonowego w Warszawie z równoczesnym wolontariatem w IV Klinice Chorób Wewnętrznych AM, której kierownikiem był wówczas prof. Z. Askanas.
W grudniu 1960 r. prof. Ceremużyński uzyskał etat asystenta w tej Klinice, w której pracował przez kolejnych 14 lat. Tamże uzyskał specjalizację II° z interny i w 1965 r. tytuł doktora nauk medycznych. Pracę habilitacyjną przygotował w 1968 r., ale została wstrzymywana przez 2 lata wobec sprzeciwu partyjnych władz uczelni. W 1970 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego za pracę pt. „Katecholaminy we krwi i w moczu, czynność tarczycy i kory nadnerczy oraz poziom insuliny w zawale serca o dobrym i złym przebiegu”. Od tego czasu zajmował stanowisko p.o. Zastępcy ds. Naukowych Dyrektora Instytutu Kardiologii AM w Warszawie. W latach 1968–1972 odbył staże naukowe i kliniczne w ośrodkach kardiologicznych w Londynie, Edynburgu, Pradze, Budapeszcie i Berlinie.
Profesor Leszek Ceremużyński okazał się jednym z najzdolniejszych uczniów wybitnej szkoły kardiologicznej prof. Askanasa. Zainteresowania naukowe prof. Ceremużyńskiego w tym okresie dotyczyły odczynu humoralnego i hormonalnego w świeżym zawale serca. Opublikował wraz ze współpracownikami szereg nowatorskich prac, zarówno doświadczalnych, jak i klinicznych, wykazujących szkodliwy wpływ nadmiaru katecholamin na mięsień serca, rolę hormonów tarczycy i hormonów kory nadnerczy w zawale serca, znaczenie względnego niedoboru insuliny i hiperglikemii dla przebiegu zawału serca. Zbadał szereg interwencji metabolicznych w zawale serca, takich jak: beta-blokery, klonidyna, mieszanka polaryzacyjna, sterydy, metizol.
W 1974 r. został oddelegowany do pracy w lecznictwie miejskim na stanowisko ordynatora jednego z oddziałów wewnętrz-nych Szpitala Grochowskiego z zadaniem utworzenia tam placówki dydaktycznej AM. W latach 1975–1983 był Specjalistą Miasta Stołecznego Warszawy do spraw Kardiologii. W roku 1984 uzyskał tytuł profesora...


View full text...