Leczenie bólu u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów

WPROWADZENIE

Odsetek ludzi w wieku podeszłym gwałtownie rośnie, podobnie jak liczba pacjentów z bólem przewlekłym związanym z narządem ruchu. Jego występowanie jest niedoszacowane, ponieważ nie wszyscy pacjenci z bólem zgłaszają się do lekarza, uznając pojawiające się dolegliwości za objaw starzenia się organizmu, który nie musi być leczony. U części pacjentów ból towarzyszy innym chorobom i jego terapia jest przesuwana na dalszy plan. Wiek pacjentów i współistniejące zaburzenia poznawcze oraz zespoły otępienne utrudniają ustalenie rozpoznania. Bólowi towarzyszy postępujące ograniczenie samodzielności życiowej i narastająca zależność od otoczenia. Do charakterystycznych zmian zachodzących wraz z wiekiem zalicza się: spadek siły mięśniowej i masy ciała, ograniczenie wydolności fizycznej, zaburzenia pamięci krótkotrwałej, upośledzenie słuchu, węchu i smaku, spadek zawartości płynu pozakomórkowego i całkowitej zawartości wody w organizmie, wzrost zawartości tkanki tłuszczowej i płynu międzykomórkowego. Postępuje ograniczenie wydolności układu krążenia i układu oddechowego, zdolności adaptacyjne i autoregulacyjne stają się słabsze, występują zburzenia poznawcze i depresja [1, 2].
Wraz z rozwojem społeczeństwa i postępem medycyny wzrasta zapotrzebowanie na leczenie bólu. Pojawiają się nowe informacje dotyczące patofizjologii bólu u pacjentów geriatrycznych oraz leki wykazujące atrakcyjny profil działania w tej grupie chorych, co daje możliwość włączenia odpowiedniej terapii. Według WHO starość rozpoczyna się już po 60. roku życia. W 1950 r. osoby w tym wieku stanowiły 8% ogółu ludzi na świecie, prognozy demograficzne wskazują, że odsetek ten w 2025 r. wzrośnie do 14%. Pacjenci nie umierają z powodu starości, tylko z powodu chorób. Nieleczony lub źle leczony ból generuje powikłania i wpływa na umieralność w tej grupie pacjentów.
Bóle stawów występują u 50–75% społeczności geriatrycznej, a bóle dolnego odcinka kręgosłupa i kończyn dolnych u ponad 50%. Obniżenie jakości życia oraz wysoki odsetek inwalidztwa sprawia, że ból towarzyszący schorzeniom narządu ruchu jest podstawowym problemem wieku podeszłego. Po 75. roku życia choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) występuje u 80% populacji [3–5].
Ból związany z narządem ruchu może mieć charakter ostry lub przewlekły, występować w postaci zaostrzeń lub remisji, mieć lokalizację w stawach i w tkankach miękkich, może być dokładnie zlokalizowany lub rozlany i rzutować do innych struktur ciała....


Pełna treść artykułu...