Leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów

Choroba zwyrodnieniowa jest najczęstszą chorobą stawów w starzejącym się społeczeństwie. Wiąże się z bólem, niepełnosprawnością i inwalidztwem, stanowiąc ważny problem medyczny, społeczny i ekonomiczny. Leczenie choroby zwyrodnieniowej stawów jest wyzwaniem dla lekarzy praktyków, rehabilitantów, organizatorów opieki zdrowotnej. Podejmując codzienne decyzje terapeutyczne, lekarz opiera się na własnym doświadczeniu i wiedzy, opracowanych i powszechnie obowiązujących standardach medycznych oraz preferencjach pacjenta. W ostatnim czasie opracowano i zmodyfikowano wytyczne dotyczące leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów. Leczenie powinno być kompleksowe, uwzględniać farmakoterapię, edukację pacjenta, a także inne niefarmakologiczne metody leczenia.


Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) jest najczęstszą chorobą układu ruchu o niejasnej etiologii. Charakteryzuje się destrukcją chrząstki stawowej oraz podchrzęstnej warstwy kości. Niszczenie chrząstki współistnieje z cechami procesu naprawczego w warstwie podchrzęstnej, w wyniku którego dochodzi do zwiększenia masy kostnej oraz tworzenia wyrośli kostnych na granicy chrzęstno-kostnej, tzw. osteofitów. Osteoartroza jest chorobą przewlekłą, o charakterze postępującym, może dotyczyć jednego, kilku lub wielu stawów. ChZS jest w Stanach Zjednoczonych drugą, po chorobie niedokrwiennej serca, przyczyną niezdolności do pracy i stanowi 95 proc. interwencji lekarskich spowodowanych chorobami stawów. Zapadalność na chorobę zwyrodnieniową stawów rąk wynosi w USA 100/100 tys./rok, stawów kolanowych 240/100 tys./rok, stawów biodrowych 288/100 tys./rok. [1]. Brakuje dokładnych danych statystycznych dotyczących występowania choroby zwyrodnieniowej w Polsce.
Z badań GUS przeprowadzonych w 1996 r. wynika, że 17 proc. populacji osób dorosłych cierpi na przewlekłą chorobę stawów. ChZS, głównie kręgosłupa, stawów biodrowych i kolanowych jest najczęstszą przyczyną orzeczeń rentowych z powodu nieurazowych chorób układu ruchu wydawanych przez ZUS. Koszty jej leczenia (wizyty lekarskie, zdjęcia rentgenowskie, leki, endoprotezy, zabiegi rehabilitacyjne) są powiększone o leczenie działań niepożądanych leków stosowanych powszechnie w ChZS (m.in. owrzodzenia żołądka, perforacje, krwawienia z przewodu pokarmowego i związane z tym hospitalizacje). Koszty pośrednie związane z wypłacaniem zasiłków chorobowych, rehabilitacyjnych i rent odgrywają poważną rolę w budżecie.
Dominującym klinicznym...


Pełna treść artykułu...