Leczenie cukrzycy typu 2

Leczenie cukrzycy typu 2 ze względu na niejednorodność grupy chorych (różne mechanizmy patogenetyczne, jak insulinooporność, niedobór insuliny) powinno być dobrane rozważnie, indywidualnie dla pacjenta. Istnieją jednak standardy, tzw. progresywnego leczenia cukrzycy typu 2 (rycina). Leczenie zaczyna się od modyfikacji stylu życia, poprzez leczenie farmakologiczne doustne początkowo monoterapią, a następnie leczeniem kilkoma lekami doustnymi, kolejny krok to insulinoterapia jako leczenie wyłączne lub skojarzone z lekami doustnymi [1, 5].




Doustne leki
hipoglikemizujące




Pochodne sulfonylomocznika


Leki te powodują zwiększone uwalnianie insuliny, niektóre nawet wiążą się ze swoistym receptorem na powierzchni komórki b, prowadząc do zmian elektrofizjologicznych tej komórki, czego wynikiem jest zwiększone uwalnianie insuliny z komórki.
Przedstawiciele tej grupy różnią się siłą i czasem działania. Należą bez wątpienia do leków najskuteczniej obniżających glikemię.
Sulfonylomoczniki I generacji nie są obecnie zalecane, ze względu na słaby efekt terapeutyczny przy dużym ryzyku działań niepożądanych. Głównymi przeciwwskazaniami do ich stosowania są choroby wątroby i nerek, ciąża, uczulenie na te leki.
Przedstawiciele nowej generacji tej grupy – glipizyd, gliklazyd, gliquidon, glibenclamid, glimepiryd. Do preparatów o wolnym lub zmodyfikowanym uwalnianiu należy glipizyd GITS [8], gliklazyd MR. Zaletami preparatów o przedłużonym działaniu jest dawkowanie raz dziennie, niskie ryzyko hipoglikemii i przyrostu masy ciała. Pochodne sulfonylomocznika stosuje się przeważnie przed posiłkami.


Glinidy [13]


Nie są pochodnymi sulfonylomocznika, lecz kwasu benzoesowego. Mechanizm ich działania jest podobny do działania pochodnych sulfonylomocznika, stymulują wydzielanie insuliny w zbliżony sposób, łącząc się z receptorem przy kanale potasowym. Różnią się szybszym wchłanianiem z przewodu pokarmowego, szybszym i krótszym działaniem (najwyższe stężenie po 1 godz., zanika po 4 godz.). Stosuje się je bezpośrednio przed jedzeniem, w dawce 0,5–4 mg, 3 lub 4 razy dziennie. Unikalne ich działanie polega na tym, że można je dawkować w zależności od spożywanych posiłków. Profil ich działania jest szczególnie korzystny dla chorych, którzy spożywają różną liczbę posiłków w różnych porach lub mają tendencję...


View full text...