Leczenie cukrzycy typu 2 z niedoborem insuliny za pomocą leków pobudzających komórki β wysp trzustki do uwalniania insuliny (β-cytotropowych)

Cukrzyca typu 2 jest grupą co najmniej kilkunastu różnych pod względem etiologicznym chorób, manifestujących się fenotypowo w sposób dość zbliżony: podwyższeniem glikemii na czczo, upośledzeniem tolerancji glukozy (hiperglikemia po spożyciu węglowodanów), przewlekłą hiperglikemią występującą na czczo i po posiłkach, uzależnionym od hiperglikemii powstawaniem angiopatii i neuropatii cukrzycowej.








Definicje oraz informacje patogenetyczne


Cukrzyca typu 2 jest grupą co najmniej kilkunastu różnych pod względem etiologicznym chorób, manifestujących się fenotypowo w sposób dość zbliżony. W tab. 1. zobrazowano praktycznie przydatny, objawowy podział cukrzycy typu 2.
Udowodniono, że powstawanie większości klinicznie ważnych uszkodzeń tkankowych i narządowych w cukrzycy typu 2 nie zależy bezpośrednio od pierwotnych uszkodzeń etiologicznych, np. zmiany w strukturze i czynności genów, ale od zaburzeń stanowiących patogenetyczną konsekwencję działania pierwotnych przyczyn – w tym przede wszystkim od:

- upośledzenia czynności komórek β, a więc biosyntezy i wydzielania insuliny,

- upośledzenia działania insuliny na jej komórkowe receptory i efektory, a więc insulinooporności komórkowej,

- współistnienia powyższych zaburzeń w różnej proporcji nasilenia i znaczenia patogenetycznego.

Wszystkie te defekty regulacyjne powodują powstanie hiperglikemii i złożonego zespołu dalszych zmian metabolicznych i narządowych, z przewlekłymi powikłaniami cukrzycy włącznie. Podejście terapeutyczne obrazuje tab. 2.



Upośledzenie czynności
komórek β w cukrzycy typu 2


Komórki β wydzielają do krwi insulinę, peptyd C, proinsulinę oraz intermediat I proinsuliny (proinsulina rozszczepiona w pozycji 32/33). Proinsulina stanowi ok. 2–3 proc. ogólnej ilości wydzielanej insuliny, jej okres półtrwania w osoczu jest jednak o wiele dłuższy aniżeli insuliny. Z tego powodu stężenie proinsuliny w osoczu jest odpowiednio większe, sięgając 10–15 proc. insulinopodobnej radioimmunochemicznej aktywności osocza.

W wielu badaniach doniesiono, że stężenie proinsuliny w cukrzycy typu 2 jest nieprawidłowo wysokie. Stosunek molarny stężenia insuliny do proinsuliny znacznie się zmienia na korzyść tej ostatniej. Jak wiadomo, ziarnistości wydzielnicze komórek β...


Pełna treść artykułu...