Leczenie nadciśnienia współistniejącego z cukrzycą

Nadciśnienie tętnicze stwierdza się 2-krotnie częściej u chorych na cukrzycę niż u osób niechorujących na cukrzycę. Utrzymywanie ciśnienia tętniczego poniżej 130/80 mmHg jest istotnym elementem zalecanej
kontroli metabolicznej cukrzycy, która hamuje rozwój przewlekłych powikłań choroby i zmniejsza wyraźnie ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych. Omówiono zasady stosowania leków hipotensyjnych u chorych
na cukrzycę powikłaną wczesną i jawną nefropatią
cukrzycową oraz u chorych, u których nie stwierdza się tego przewlekłego powikłania cukrzycy. Uwzględniono postępowanie w izolowanym skurczowym nadciśnieniu tętniczym i nadciśnieniu tętniczym w pozycji leżącej z hipotonią ortostatyczną. Przedstawiono nowe
poglądy na stosowanie leczenia hipotensyjnego
u chorych na cukrzycę typu 2.




Nadciśnienie tętnicze definiuje się współcześnie jako ciśnienie skurczowe 140 mmHg lub wyższe i/lub ciśnienie rozkurczowe 90 mmHg lub wyższe u osoby nieprzyjmującej leków hipotensyjnych. Rozpoznanie nadciśnienia tętniczego wymaga stwierdzenia takich wartości ciśnienia tętniczego w kilkukrotnych pomiarach, wykonanych w różnym czasie w standardowych warunkach badania [1]. Współistnienie nadciśnienia tętniczego i cukrzycy kształtuje się odmiennie w typie 1 i 2 cukrzycy.

Cukrzyca jest zespołem charakteryzującym się przewlekłą hiperglikemią i zaburzeniami gospodarki węglowodanowej, tłuszczowej i białkowej, związanymi z bezwzględnym lub względnym niedoborem wydzielania insuliny i/lub jej działania [2]. Cukrzyca typu 1, związana z bezwzględnym niedoborem insuliny jest najpowszechniejszą postacią choroby u dzieci i młodych dorosłych i stanowi ok. 10 proc. przypadków cukrzycy u osób rasy kaukaskiej. Cukrzyca typu 2 rozwija się w wyniku upośledzonego działania insuliny na tkanki obwodowe, spowodowanego zaburzeniem zlokalizowanym na powierzchni komórek lub wewnątrzkomórkowo oraz niedoboru bądź zaburzeń wydzielania insuliny mniej ciężkich niż w cukrzycy typu 1, albo w wyniku kombinacji tych procesów. Stanowi ona ponad 85 proc. wszystkich przypadków cukrzycy, jest często związana z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku jej występowania i najczęściej współistnieje z otyłością [2]. Cukrzyca typu 2 z reguły ujawnia się po 40. roku życia, często na długo przedtem przebiegając subklinicznie, wskutek czego nie zostaje wcześnie rozpoznana.
U chorych na cukrzycę typu 1, która występuje...


Pełna treść artykułu...