Leczenie nieradiograficznych spondyloartropatii osiowych w Polsce. Co z programem lekowym?
ROZMOWA Z DR. HAB. JERZYM ŚWIERKOTEM

O nieradiograficznych spondyloartropatiach oraz możliwościach ich leczenia, a także o istocie tych chorób mówi dr hab. Jerzy Świerkot z Kliniki Reumatologii i Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu.

Czym są nieradiograficzne spondyloartropatie osiowe?

Zacznijmy od tego, czym są same spondyloartropatie. To grupa przewlekłych chorób zapalnych o podłożu autoimmunologicznym, w której można wyróżnić kilka jednostek chorobowych. Można wobec nich zastosować różne podziały; jeden z nich to podział na schorzenia, w których dominują objawy osiowe lub objawy obwodowe. Spondyloartropatie osiowe to przewlekłe choroby zapalne dotyczące głównie kręgosłupa i stawów krzyżowo-biodrowych. Wcześniej kojarzono tego typu rozpoznania tylko z zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, czyli ZZSK, ale rozpoznanie ZZSK opierające się na kryteriach nowojorskich wymaga m.in. spełnienia kryterium radiologicznego. Innymi słowy, na klasycznym zdjęciu radiologicznym muszą być zauważalne zmiany występujące w stawach krzyżowo-biodrowych; muszą być co najmniej 2. stopnia, jeśli występują obustronnie, lub 3.–4. stopnia, jeśli występują jednostronnie.
Wiadomo jednak, że często zdarzają się chorzy, którzy mają już bóle kręgosłupa i/lub stawów krzyżowo-biodrowych oraz spełniają inne kryteria rozpoznania spondyloartropatii osiowych z jednym wyjątkiem – nie mają jeszcze tych klasycznych zmian widocznych na zdjęciach radiologicznych. Można jednak zaobserwować już u nich pewne zmiany w obrazie rezonansu magnetycznego. Dlatego też przed kilku laty zaczęto zastanawiać się nad tym, jak zaklasyfikować tych pacjentów. Tak pojawiło się nowe określenie: spondyloartropatia osiowa nieradiograficzna.
Ważne, byśmy wiedzieli, o jakich pacjentach mówimy – tu pomagają kryteria zaproponowane przed kilku laty przez ASAS. Zgodnie z nimi o rozpoznaniu spondyloartropatii osiowej należy szczególnie myśleć u chorych, u których ból pleców trwa dłużej niż 3 miesiące, dolegliwości te zaczynają się przed 45. rokiem życia oraz występują zmiany o typie zapalenia stawów krzyżowo-biodrowych i/lub obecny jest u nich antygen HLA-B27. Ponadto u chorych tych stwierdzane są inne klasyczne objawy charakterystyczne dla spondyloartropatii, m.in. zapalenia przyczepów ścięgien, zapalenia tęczówki, palce kiełbaskowate, obecność zmian łuszczycowych, przewlekłe zapalne choroby jelit, zwiększone stężenie CRP, pozytywny wywiad rodzinny w kierunku spondyloartropatii. Im więcej objawów ma...


Pełna treść artykułu...