Leczenie oparzeń i ran z zastosowaniem soli srebrowej sulfatiazolu/sulfadiazyny

Wstęp

Istnieje wiele preparatów i opatrunków wykorzystywanych w leczeniu ran i oparzeń. Od wielu lat stosowane są środki zawierające jony srebra połączone z sulfonamidem.
Działanie przeciwdrobnoustrojowe jonów srebra wykorzystuje się w leczeniu ran oparzeniowych od ok. 200 lat. Nadal uważa się, że srebro w postaci doustnych roztworów może działać terapeutycznie na ok. 650 różnych chorób i mikroorganizmów (w tym: gruźlicę, raka, malarię, kiłę, tyfus, tężyczkę, cholerę, chorobę Ménière’a, zakażenie wąglikiem, wirusem hanta, ebola), choć postępowanie to nie ma akceptacji amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków (Food and Drug Administration – FDA) [1–5]. Medyczne wykorzystanie srebra prawdopodobnie pierwotnie związane było z dezynfekcją wody pitnej. Aleksander Wielki już w 335 r. p.n.e. magazynował wodę w srebrnych naczyniach podczas swoich wypraw [6–9]. Podobnie Amerykanie podróżujący na zachód w latach 80. XIX wieku wkładali srebrne monety do beczek z wodą, ponieważ uważali, że hamuje to wzrost bakterii i alg [10, 11]. W tym samym czasie niemiecki ginekolog Karl Crede zauważył, że zakraplanie oczu noworodkom roztworem azotanu srebra znacznie redukuje występowanie infekcji. Wybitny amerykański chirurg Wiliam Halsted stosował srebrne nici do operacji przepuklin, jak również srebrne folie na rany, co uważano za działanie mające na celu ochronę tkanek przed zakażeniem [12, 13]. Leczenie srebrem ran i oparzeń odrodziło się w latach 60. XX wieku. W 1964 r. przeprowadzono pierwsze próby kliniczne miejscowego leczenia rany oparzeniowej octanem mafenidu, czyli sulfonamidem działającym bakteriostatycznie zarówno na mikroorganizmy Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne, w tym pałeczki ropy błękitnej [14]. W następnym roku Moyer rozpoczął miejscowe leczenie rany oparzeniowej 0,5% roztworem azotanu srebra [14, 15]. Sukcesy w opanowaniu zakażenia rany oparzeniowej przy użyciu sulfonamidu (octan mafenidu) oraz roztworu azotanu srebra doprowadziły do prób łączenia tych dwóch preparatów. Charles Fox z Uniwersytetu Columbia zajmujący się na co dzień leczeniem ran oparzeniowych sulfonamidami połączył azotan srebra z sulfadiazyną. W 1968 r. opublikował swoje badanie na modelu zwierzęcym, w którym zastosowanie soli srebrowej sulfadiazyny na ranę oparzeniową skolonizowaną przez pałeczkę ropy błękitnej zmniejszyło liczbę zgonów zwierząt z 80% do 5–20% [16].
Od tego czasu z powodzeniem stosuje się skojarzony preparat miejscowy srebra z sulfonamidem....


View full text...