Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B i lekooporność

Przez ponad 10 lat standardowe leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (PZW B) było ograniczone do stosowania interferonu a (IFN-a) i lamiwudyny. Interferon ten jest obarczony licznymi działaniami ubocznymi, a podawaniu lamiwudyny towarzyszy zjawisko lekoopornych mutantów wirusa zapalenia wątroby typu B (hepatitis B virus – HBV). W ostatnich kilku latach zarejestrowano nowe analogi nukleozydowe/nukleotydowe. W celu osiągnięcia optymalnego celu, jakim jest całkowita eradykacja zakażenia HBV, konieczne są badania nad nowymi preparatami różniącymi się od obecnie stosowanych m.in. mechanizmem działania.

For more than ten years standard therapy of chronic hepatitis B was limited to interferon-a and lamivudine. Interferon-a is known to have several adverse effects, while the use of lamivudine is associated with HBV (hepatitis B virus) mutations. New nucleoside/nucleotide analogues have been registered during the last few years. New antiviral agents with different mechanisms of action than that of nucleotide/nucleoside analogues should be used in the future to achieve the optimal goal of therapy: the total eradication of HBV infection.