Leczenie skojarzone insuliną, gdy leki doustne są nieskuteczne. Komentarz do tekstu Kiedy pochodne sulfonylomocznika są niewystarczające. Skuteczność dodawania insuliny przez 6 lat u pacjentów z cukrzycą typu 2 w badaniu UKPDS 57

Kontrola metaboliczna cukrzycy odgrywa kluczową rolę w prewencji późnych powikłań cukrzycy. Zmiany makro- i mikroangiopatyczne odpowiadają za ponad 80 proc. zgonów, są główną przyczyną inwalidztwa oraz główną pozycją wśród kosztów leczenia u chorych na cukrzycę. Jak wynika z analizy UKPDS 35 skuteczne leczenie cukrzycy typu 2 wyrażające się obniżeniem stężenia HbA_1c prowadzi do redukcji częstości występowania wszystkich istotnych klinicznych punktów końcowych (zgony, powikłania mikro- i makroangiopatyczne). Istotnym wnioskiem płynącym z tego badania jest ustalenie, że nie ma bezpiecznej dla chorego na cukrzycę hiperglikemii, a celem stosowanego leczenia jest uzyskanie wartości glikemii jak najbliższych stwierdzanym u osób zdrowych.
Bez względu na rodzaj stosowanego leczenia (konwencjonalne lub intensywne) w badaniu UKPDS nie udało się uzyskać trwałego obniżenia HbA_1c, co wskazuje na progresywny charakter cukrzycy typu 2 wynikający z jednej strony z narastającej insulinooporności obwodowej, a z drugiej spowodowany wyczerpywaniem się funkcji syntetyzującej i wydzielniczej komórek β wysp Langerhansa trzustki. Uzasadnia to konieczność elastycznego podejścia dostosowującego sposób leczenia cukrzycy typu 2 do stanu patofizjologicznego pacjenta, z równoczesnym uwzględnieniem wyników badań laboratoryjnych monitorujących wyrównanie metaboliczne cukrzycy [7].

Wprowadzenie do terapii nowoczesnych leków pobudzających wydzielanie insuliny oraz uwrażliwiających tkanki obwodowe na ten hormon, stosowanych zarówno w monoterapii, jak w leczeniu skojarzonym pozwala uzyskać satysfakcjonującą kontrolę metaboliczną cukrzycy przez zróżnicowany okres od rozpoznania choroby. Z czasem dochodzi jednak do wystąpienia ich późnej nieskuteczności związanej, m.in. z narastającą dysfunkcją komórek b. Mając na uwadze konieczność uzyskania prawie normoglikemii uzasadnia to włączenie insulinoterapii, początkowo jako leczenia skojarzonego z doustnymi lekami hipoglikemizującymi. W badaniu UKPDS 57, w ciągu 6 lat ponad 50 proc. pacjentów zakwalifikowanych wyjściowo do leczenia pochodnymi sulfonylomocznika wymagało dodatkowo insulinoterapii [9]. Clanson i wsp. oceniają konieczność insulinoterapii na ok. 40 proc. po 10 i 60 proc. po 15 latach trwania cukrzycy typu 2 [4].
Kluczowe znaczenie dla uzyskania dobrego wyrównania metabolicznego cukrzycy i prewencji późnych powikłań tej choroby ma odpowiedni moment włączenia...


View full text...