Leczenie stabilnej choroby wieńcowej

Marek Kośmicki

ISSN: 1505-8409

Przewodnik Lekarza/Guide for GPs

Current issue Archive About the journal Supplements Abstracting and indexing Contact Instructions for authors

8/2003
vol. 6

Send email

Copy url:

abstract:

Leczenie stabilnej choroby wieńcowej

Marek Kośmicki

Przew Lek 2003, 6, 7/8, 68-88

Online publish date: 2004/02/26

View full text Get citation

W prowadzeniu pacjentów z chorobą niedokrwienną serca po ustaleniu rozpoznania zawsze należy ocenić, na podstawie wielkości rezerwy wieńcowej, jakie jest ryzyko chorego – może być ono wysokie, pośrednie bądź niskie. Ma to istotne znaczenie w podejmowaniu dalszych decyzji terapeutycznych, bowiem leczenie stabilnej dławicy piersiowej ma kilka aspektów, których znaczenie jest różne u danego pacjenta, w zależności od stopnia zagrożenia chorobą. Należą do nich redukcja wieńcowych czynników ryzyka; zastosowanie metod niefarmakologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem działań zmierzających do poprawy stylu życia; leczenie farmakologiczne oraz rewaskularyzacja z zastosowaniem przezskórnych technik opartych na wykorzystaniu cewnika lub chirurgii wieńcowej. Wykazano, że wśród współcześnie stosowanych leków, jedynie kwas acetylosalicylowy lub niektóre inne preparaty przeciwpłytkowe oraz skuteczne obniżanie lipidów, szczególnie statynami, prowadzą do redukcji śmiertelności i chorobowości u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową. Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą również redukować śmiertelność i epizody niedokrwienne u takich pacjentów. Natomiast klasyczne leki wieńcowe – azotany, beta-adrenolityki oraz antagoniści wapnia – redukują objawy oraz poprawiają tolerancję wysiłku, ale ich wpływ na przeżycie nie został potwierdzony. W stabilnej dławicy piersiowej u pacjentów z upośledzeniem funkcji lewej komory, następującym po zawale serca, wyniki badań wskazują, że inhibitory konwertazy angiotensyny oraz beta-adrenolityki redukują zarówno śmiertelność, jak i ryzyko wystąpienia powtórnego zawału, i dlatego są zalecane u takich chorych, obok kwasu acetylosalicylowego i leków hipolipemizujących. Terapia skojarzona dwoma lub trzema klasycznymi lekami wieńcowymi jest szeroko stosowana, ale zawsze wymaga indywidualnego rozważenia swoich zalet i związanych z nią trudności w prowadzeniu danego pacjenta z dławicą. U chorych z objawami opornymi na leczenie zachowawcze oraz z utrzymującym się niedokrwieniem mimo stosowania optymalnej farmakoterapii, a także u pacjentów z niską rezerwą wieńcową, niezależnie od efektów leczenia zachowawczego, wskazana jest koronarografia z następującą po niej oceną wskazań do zastosowania rewaskularyzacji wieńcowej, której omówienie wykracza poza ramy prezentowanej pracy.
Stabilna choroba wieńcowa
Choroba wieńcowa jest typową chorobą zależną od miażdżycy,...

View full text...