Leczenie wtórnych chorób mięśni u pacjentów dializowanych

Terminem miopatia określa się konstelację funkcjonalnych i częściowo strukturalnych zaburzeń biochemicznych i metabolicznych, obejmujących mięśnie szkieletowe.
W stosunku do chorych z przewlekłą chorobą nerek w różnym stopniu jej zaawansowania (leczonych zarówno zachowawczo, jak i poddanych dializoterapii) w dostępnej literaturze od dawna funkcjonuje pojęcie miopatii mocznicowej. W związku z faktem, iż miopatia jest objawem występującym w IV i V stadium przewlekłej choroby nerek oraz w okresie dializoterapii, a współczesna medycyna rzadko opisuje występowanie mocznicy, właściwe wydaje się używanie pojęcia miopatii związanej z przewlekłą chorobą nerek. Kliniczną manifestacją tego zaburzenia jest osłabienie siły mięśni szkieletowych, zanik masy mięśni, ograniczenie wydolności wysiłkowej i aktywności psychofizycznej oraz uczucie zmęczenia. Te objawy są nieodłącznym i istotnym elementem całości obrazu przewlekłej choroby nerek, występują szczególnie wyraziście u chorych przewlekle dializowanych (wg niektórych danych dotyczą ponad 50% tych chorych) [3–5, 11].
Z punktu widzenia epidemiologii oraz czynników ryzyka, odpowiedzialnych za występowanie miopatii związanej z przewlekłą chorobą nerek, jest ona stanem o złożonej patogenezie, u podstaw której leżą występujące w mocznicy zaburzenia metaboliczne, hormonalne, wodno-elektrolitowe, kwasowo-zasadowe oraz nieprawidłowości związane z przewlekłą dializoterapią.
Pomimo wielu badań nad występowaniem miopatii u chorych dializowanych, brak w pełni usystematyzowanych danych dotyczących tego zaburzenia, gdyż kliniczna manifestacja miopatii nie zawsze jest widoczna, ponadto zbyt mało jest biochemicznych i diagnostycznych metod pozwalających specyficznie zdefiniować to pojęcie.
Znajomość przyczyn i patomechanizmów miopatii związanej z przewlekłą chorobą nerek leży u podstaw jej leczenia.
Niekwestionowanymi czynnikami sprawczymi tej patologii są m.in.:
1) zaburzenia metaboliczne i hormonalne (niedokrwistość, obecność toksyn mocznicowych, zwiększony katabolizm, niedobór karnityny, niedobór witaminy D, wtórna nadczynność przytarczyc),
2) niedożywienie, brak aktywności fizycznej,
3) obwodowa polineuropatia,
4) nieprawidłowości w przebiegu dializoterapii (niska adekwatność zabiegu hemodializy, zaburzenia gospodarki wodnej i elektrolitowej, kwasowo-zasadowej w przebiegu dializ, rodzaj płynu dializacyjnego, utrata karnityny),
5) stosowane leki [1, 2, 5]. Współistnienie różnych...


Pełna treść artykułu...