Legalizacja samowoli

Obecny koszyk w pewnym zakresie był kształtowany przez NFZ, poprzez pozbawione podstawy prawnej zarządzenia prezesa NFZ. Teoretycznie zarządzenia te miały dotyczyć jedynie określenia przedmiotu umów, ale w praktyce definiowały one pozaustawowo zakres świadczeń finansowanych ze środków publicznych. Działo to się na dodatek w sytuacji braku skutecznych instrumentów prawnych do zakwestionowania zarówno przez pacjentów, jak i świadczeniodawców sposobu, w jaki NFZ dokonywał wyboru tego czym i na jakich zasadach można leczyć pacjentów.
Rozwiązanie przyjęte w ustawie koszykowej niewątpliwie rozwiązuje to zagadnienie. Od 31 sierpnia br. wykazy świadczeń gwarantowanych wraz z warunkami ich udzielania ustala minister zdrowia biorąc pod uwagę rekomendacje prezesa AOTM. Kończy się w ten sposób swego rodzaju samowola prezesa NFZ, w wyniku której publiczny płatnik sam decydował, za co ma płacić. Trudno się jednak powstrzymać od gorzkiej uwagi, że przeniesienie do ministerialnych rozporządzeń treści dotychczasowych zarządzeń prezesa NFZ przypomina legalizację samowoli budowlanych znaną z nowelizacji prawa budowlanego.