Lęk i depresja w krańcowych stadiach przewlekłej obturacyjnej choroby płuc

W artykule Anxiety and depression in end-stage COPD poruszono istotny, często niezauważany przez lekarzy i najbliższe otoczenie problem lęku i depresji występującej u chorych w krańcowych stadiach przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Wielu chorych na POChP przejawia zaburzenia stanu emocjonalnego. W ciężkim i bardzo ciężkim stadium choroby z utrwalonym niedotlenieniem krwi (hipoksemią) cechują się oni wzmożonym napięciem psychicznym, lękiem oraz depresją. Towarzyszy im uczucie osamotnienia, izolacji społecznej, niska ocena własnej wartości, brak wiary w skuteczność leczenia i brak celów życiowych. Zaburzone są również funkcje poznawcze – pamięć świeża, czynność motoryczna i kojarzenie. U chorych na POChP często stwierdza się złą jakość życia. Choć uczucie lęku i/lub depresja często występują u chorych na POChP, dane dotyczące częstości ich występowania różnią się znacznie (prawdopodobnie jest to spowodowane różnorodnością skal i metod stosowanych do pomiaru lęku i depresji). Podkreśla się, że chorzy, u których występuje lęk, często mają objawy depresji. W naturalnej historii POChP głównym objawem jest duszność, stopniowo narastająca wraz z czasem trwania choroby. Uczucie duszności to prawdopodobnie najważniejszy czynnik przyczyniający się do pojawienia się lęku. Współistnienie zaburzeń lękowych z chorobą układu oddechowego subiektywnie nasila jej objawy, przede wszystkim duszność czy kaszel. Powoduje to częstsze wizyty u lekarzy, stosowanie większej liczby oraz dawek leków rozkurczowych, kortykosteroidów wziewnych i systemowych, antybiotyków, większą częstość występowania i nasilenie ich niepożądanych skutków. W trakcie badań klinicznych wykazano, że objawy zaburzeń lękowych zdiagnozowano u 10–33% chorych na POChP, a u 8–67% stwierdzono zaburzenia lękowe z napadami paniki. Lęk jest związany z gorszą wydolnością wysiłkową, częstszą hospitalizacją z powodu zaostrzeń POChP i gorszą jakością życia. Powszechne w tej populacji palenie tytoniu wiąże się z uzależnieniem od nikotyny. Czynniki sprzyjające paleniu tytoniu mogą również predysponować do lęku i depresji. Objawy depresyjne dotyczą 60% chorych. Czynnikiem ryzyka ich wystąpienia jest ciężkość przebiegu choroby oraz rodzinne obciążenie depresją. Częstość występowania depresji wydaje się nie mieć związku z poziomem wykształcenia, wiekiem, stosowaniem długotrwałej tlenoterapii domowej czy też z chorobami serca, układu krążenia i cukrzycą. Depresja wiąże się z gorszym...


Pełna treść artykułu...