Leki przeciwgrzybicze w codziennej praktyce lekarskiej

Grzybice są schorzeniami, z którymi lekarze bardzo często spotykają się w codziennej praktyce, dlatego znajomość preparatów przeciwgrzybiczych, jakimi dysponuje współczesna medycyna jest przydatna w każdej niemal specjalności medycznej. W artykule przedstawiono zarówno podstawowe grupy leków przeciwgrzybiczych, jak i zasady, jakimi należy kierować się podczas leczenia grzybic.






Współczesną terapię przeciwgrzybiczą powinno poprzedzać właściwe rozpoznanie kliniczne. Jest ono możliwe jedynie na podstawie prawidłowej diagnostyki laboratoryjnej przeprowadzonej w pracowni mikologicznej. Jest ona zwykle związana z zastosowaniem zarówno bezpośrednich badań mikroskopowych pobranego materiału, jak i wykonanych z niego preparatów barwionych. Podstawą diagnostyki mikologicznej jest nadal zakładanie hodowli na różnych podłożach diagnostycznych oraz mikrohodowli, umożliwiających różnicowanie poszczególnych gatunków na podstawie ich cech mikromorfologicznych. Wykonuje się również zymogramy oraz auksanogramy węglowe i azotowe w przypadkach zakażeń grzybami drożdżopodobnymi. Oceniane są też właściwości enzymatyczne grzybów, a także ich wrażliwość na leki. Pomocne mogą być badania histopatologiczne i immunologiczne.

Głównym kryterium upoważniającym do rozpoznania grzybicy i rozpoczęcia terapii jest wyizolowanie i identyfikacja grzyba od pacjenta, który ma być leczony. W leczeniu grzybic popełniane są dwa częste i podstawowe błędy:

- niezastosowanie leku przeciwgrzybiczego z powodu nierozpoznania grzybicy albo wskutek fałszywie ujemnych wyników badań mikologicznych,

- rozpoczynanie leczenia tylko na podstawie obrazów klinicznych, które mogą być wywoływane przez inne czynniki chorobotwórcze.
Polimorfizm grzybów, czyli znaczne zróżnicowanie morfologiczne, jest jedną z zasadniczych przyczyn, utrudniających uzyskanie skutecznego leku przeciwgrzybiczego. Przydatny terapeutycznie lek musi wykazywać skuteczne działanie na wszystkie formy morfologiczne, w jakich może występować dany gatunek grzyba. Inną przeszkodą w uzyskaniu skutecznego leku przeciwgrzybiczego jest budowa i skład błony i ściany komórkowej. Zasadniczym, istotnym i odróżniającym od innych drobnoustrojów składnikiem ściany komórkowej grzyba jest chityna (polimer N-acetylo-D-glukozaminy), która w znacznym stopniu utrudnia wnikanie do wnętrza substancji zbędnych dla komórki. Lek przeciwgrzybiczy,...


Pełna treść artykułu...