Leki przeciwhistaminowe drugiej generacji - farmakokinetyka i farmakodynamika

Leki przeciwhistaminowe zaczęto stosować w leczeniu chorób alergicznych w latach 40. Duża skuteczność kliniczna spowodowała, że zyskały opinię cudownych. Zapoczątkowana w latach 40. synteza leków przeciwhistaminowych została uwieńczona otrzymaniem nowej grupy tych preparatów, charakteryzujących się silnym i wybiórczym działaniem wobec receptorów histaminowych typu pierwszego.








Leki przeciwhistaminowe


Leki przeciwhistaminowe pierwszej generacji, tzw. klasyczne lub stare, są niewybiórczymi antagonistami receptorów H₁. Wchłaniają się dobrze z przewodu pokarmowego i szybko, po 1–2 godz. osiągają najwyższe stężenie we krwi. Czas ich działania jest krótki i wynosi 3–6 godz.

Wyrazem przeciwhistaminowej aktywności leków tej generacji jest ochronne działanie w stosunku do wywołanych histaminą skurczów oskrzeli i odczynu skórnego typu bąbel/rumień. Działanie klasycznych antagonistów receptorów H₁ okazało się jednak mało wybiórcze, ponieważ wykazują aktywność wobec receptorów dopaminergicznych, serotonergicznych, cholinergicznych i histaminergicznych. Ponadto ujawniono, że mają wiele działań niepożądanych, gdyż przenikają przez barierę krew/mózg. Leki te, stosowane w dawkach tak małych, że nie blokują obwodowych receptorów H₁, zajmują aż 70 proc. receptorów H₁ kory mózgowej okolicy czołowej i skroniowej, hipokampu i mostu. W dużych dawkach blokują nawet 100 proc. tych receptorów.

Do leków przeciwhistaminowych drugiej generacji należą:

- terfenadyna,

- astemizol,

- cetyryzyna,

- loratadyna,

- ebastyna,

- feksofenadyna,

- mizolastyna,

- azelastyna,

- lewokabastyna.
Leki te często określa się jako nienasenne lub nowe. Do leczenia chorób alergicznych zaczęto je wprowadzać w latach 70. i 80. Pierwszymi była terfenadyna i astemizol, a później zsyntetyzowano cetyryzynę i loratadynę, a także inne leki przeciwhistaminowe, w tym również te o działaniu miejscowym. Leki przeciwhistaminowe drugiej generacji są pochodnymi piperazyny i piperydyny. Charakteryzuje je duża cząsteczka, wysoka zdolność wiązania się z białkami krwi i względna lipofobiczność. Cechy te decydują o tym, że leki te nie przenikają lub przenikają tylko w niewielkim stopniu przez barierę krew/mózg, dzięki czemu...


Pełna treść artykułu...